Wierność jest nudna III

 

Rozdział III

Nie mów nic, znam tę minę

***

 – Co to za szajs?! Ty jesteś tak głupi czy tylko takiego udajesz? Ja pierdole, Davies. Myślałem, że stać cię na coś lepszego! Wynoś mi się stąd, bo obiecuję, że jak mnie jeszcze raz wkurwisz, to nie wyjdziesz z Munga do Bożego Narodzenia!

 – Kretyn! – pomyślał Malfoy patrząc na oddalającego się pracownika. Za jakie grzechy on musi współpracować z takimi półmózgami? Nic nie potrafią zrobić jeżeli ich się nie poprowadzi za rączkę. Trudno, sam się tym zajmie jak tylko załatwi sprawę z Granger. Od razu poprawił mu się humor, gdy pomyślał o czekającej go z nią sprzeczce. Bo że się posprzeczają było równie pewne jak to, że żona robi go w balona. Skrzywił się na to porównanie, które nieproszone wdarło się do jego głowy. Zaklął cicho i wysłał notatę na biurko Granger z prośbą o spotkanie.

"Potrzebuję zamienić z Tobą dwa słowa, kiedy?"

"Nie mam dla Ciebie czasu."

"Granger, uwierz, że to dla mnie żadna przyjemność, ale w Twoim interesie jest się ze mną spotkać."

"Nie sądzę."

"A jednak."

Milczenie się przedłużało i właśnie w chwili gdy postanowił, że pójdzie do Granger i wyciągnie ją zza biurka za tę strzechę, którą były jej włosy, przed nim pojawiła się notatka.

"20.30 u mnie w gabinecie"

Uśmiechnął się z zadowoleniem. Wiedział, że w końcu ulegnie. Gdyby to chodziło o kogoś innego, byłby pewny, że ta dość późna pora spotkania oznacza, że głupia gęś leci na niego i brak czasu jest tylko zgrabną wymówką. No, ale to była Granger.  Z nią nic nie było takie proste i oczywiste. Musiał przyznać, że czasami go intrygowała. Obecnie droczył się z nią bardziej dla zachowania pozorów i sprawienia sobie przyjemności, ale kiedyś? Ach, kiedyś to były czasy. Musiał przyznać, że jako jedyna nigdy nie ustępowała mu w słownych utarczkach, a kilka razy poczuł jej dłoń na swoim policzku, co nie spotkało go ze strony żadnej innej kobiety – w końcu był Malfoyem, to przesądzało sprawę w jego kontaktach z płcią przeciwną. Uśmiechnął się z zadowoleniem na wspomnienia jakie napłynęły do jego głowy. Z żalem musiał przyznać, że Granger miała w sobie ikrę, której brakowało np. Astorii. Ta ostatnia nigdy nie potrafiła mu odpowiedzieć gdy próbował ją trochę zdenerwować. Nie podzielała też jego poczucia humoru i nie miała dystansu do siebie, co w sumie nie było takie dziwne skoro była arystokratką.

Spojrzał na zegarek. Dochodziło południe, więc postanowił, że uda się coś zjeść, a przy okazji rozrusza kości i zbierze plotki. Jeżeli dopisze mu szczęście, to może nawet spotka Granger i trochę sobie z niej podworuje, choć musi przyznać, że było mu jej teraz szkoda. Nie rozumiał swojego postępowania i samopoczucia, w końcu sam powinien czuć się parszywie, skoro jego żona najprawdopodobniej znudziła się życiem na poziomie i puszcza się niczym pierwsza lepsza lafirynda, ale, o dziwo, poza urażoną dumą nie czuł nic. Już samo to dało mu do myślenia, jednak postanowił odsunąć od siebie zastanawianie nad wrażeniami jakie wywarły na nim owe podejrzenia. Tylko na razie. Musi się teraz skupić na tym, żeby w miarę przystępny sposób wyjaśnić Granger co usłyszał i czego się domyśla. Co jak co, ale był jej to winien za pewną przysługę, którą, aczkolwiek niechętnie, mu wyświadczyła. Wreszcie będzie mógł spłacić dług i spokojnie dalej ją irytować.

***

Musnął wargami jej nagi brzuch wysuwając jednocześnie język i znacząc nim ślad ku dołowi. Mmm, uwielbiał smak jej skóry. Gdy dotarł w okolice łona usłyszał, że cicho westchnęła z wyczekiwaniem na więcej. Chciał się z nią dziś trochę podrażnić, ale chwyciła go za włosy i docisnęła jego usta do swojej łechtaczki.  Ubóstwiał tą jej niecierpliwość, choć dziś miał ochotę rżnąć ją powoli i zmysłowo. No cóż, na to będzie jeszcze czas – pomyślał unosząc się i wchodząc w nią zdecydowanym ruchem. Jęknęła z zadowoleniem i poddała się jego rytmowi.

Leżeli czując słodkie zmęczenie i wiedząc, że spędzą jeszcze kilka godzin na ujeżdżaniu siebie nawzajem.

– Myślisz, że coś podejrzewa?  – wrócił do przerwanej rozmowy.

– Nie wiem, wczoraj dziwnie mi się przyglądał, ale nic nie powiedział. Sądzę, że jakby coś podejrzewał, to już bym o tym wiedziała. On ma zbyt wybuchowy charakter, żeby nie dać nic po sobie poznać. A twoja żona?

– Ona? Jest zbyt zajęta zbawianiem świata, a poza tym chyba mnie kocha – mruknął z ironią do jej ucha.

– Co zrobimy jak któreś z nich zacznie się czegoś domyślać?

– To proste, zaprzeczymy tak głupiemu pomysłowi. Pomyśl, kto o zdrowych zmysłach połączył by nas w parę?

– No tak, to raczej niecodzienne, choć w innej sytuacji, kto wie?

– Skarbie, nie ma co się nad tym zastanawiać, nic się jeszcze nie wydało, a spotykamy się już tyle czasu.

– Masz racje, niepotrzebnie zaprzątam sobie głowę – mruknęła z zadowoleniem, tuląc się do jego nagiego ciała. Już samo to sprawiło, że poczuł ponowny wzwód i postanowił natychmiast to wykorzystać.

 

***

 – Cześć Harry! – zawołała Ginny wchodząc do jego gabinetu.  – Nie, nie wstawaj. Siedź i opowiadaj mi tu zaraz co się wczoraj wydarzyło – powiedziała rozkazującym tonem patrząc na jego rozciętą wargę. – Nawet na chwilę nie można cię samego zostawić! Przegrałeś pojedynek z tosterem?

 – Jesteś bardzo zabawna  –  powiedział Potter cmokając ją w policzek. Nie miałem okazji ci wczoraj nic opowiedzieć, bo wróciłaś o jakiejś piekielnie późnej porze. Miało cię nie być trzy godziny!

– Nie zmieniaj tematu, potem ci opowiem czego się dowiedziałam i zaręczam, że nie będziesz miał do mnie pretensji, że siedziałam z Lavender tak długo. Tak z Lavender – dodała rozbawiona widząc jego badawcze spojrzenie. Czyżby mój Wybraniec był zazdrosny? – wyszczerzyła się w rozbrajającym uśmiechu.

– Zawsze kochanie i doskonale o tym wiesz – roześmiał się, ale nagle spoważniał – wracając do wczoraj. Byłem u Rona i Hermiony...

– Tego już się domyśliłam.

– Posłuchaj mnie przez chwilę, u nich coś się dzieje – stwierdził i zabrał się za opowiadanie wczorajszego wieczoru.

– Ale jak to na was wrzeszczał? Czy jemu kompletnie odbiło?

– Nie wiem, twój brat zachowywał się jak nawiedzony. Stanął nagle w drzwiach salonu, z pretensjami i insynuacjami, że za jego plecami go zdradzamy! Czy ty możesz to sobie wyobrazić? Wrzeszczał coś o złamanym zaufaniu i zwyzywał Hermionę. Nie wytrzymałem i powiedziałem mu kilka słów, na co on rzucił się na mnie z rękami. Mówię ci, zachowywał się jak nienormalny. Najgorsze jest to, że Hermiona i tak była w kiepskim stanie, jeszcze przed jego powrotem do domu. Nie wiem co się między nimi wydarzyło, ale jak na mój gust, to coś jest nie tak. Myślisz, że ona go zdradza i stąd ten jego wybuch?

– Hermiona? Nie no coś ty, też pomysł, przecież ona świata poza nim nie widzi. Nigdy nie zrozumiem dlaczego – dodała w zamyśleniu –  zresztą, kiedy niby miała by to robić, jak do północy przesiaduje w pracy, a do domu wraca tylko spać? Przecież znasz ją Harry, jak możesz coś takiego myśleć?

– Wiem Ginny, wiem, ale nie umiem znaleźć innego wytłumaczenia. Wczoraj, zanim wrócił Ron, płakała mi w rękaw dobre pół godziny. Z tego co zrozumiałem, to czuje się winna, że mało czasu poświęca Ronowi i obawia się, że on mógłby znaleźć sobie kogoś innego.

– Nonsens, kto by go chciał – rzuciła lekko Ginny, ale po minie było widać, że ta informacja coś jej przypomniała. – Wiesz co? Pogadam z nią, może uda mi się coś wyciągnąć, bo w połączeniu z tym co już wiem, wydaje mi się to wszystko bardzo podejrzane –  powiedziała wstając.

– Co takiego?

– Nic, nic! A to hipokryta – dodała już w drzwiach, nie zdając sobie sprawy, że Harry ją jeszcze słyszy.

– Miałaś mi opowiedzieć o spotkaniu z Lavender! – zawołał za nią, ale tylko pomachała mu ręką, dając do zrozumienia, że porozmawiają potem. Harry usiadł powrotem w swoim przepastnym fotelu, za dużym, mahoniowym biurkiem, które bardzo lubił.

***

– Nie mów nic. Znam tę minę i wcale mi się ona nie podoba! – powiedziała Hermiona na widok swojej przyjaciółki, która właśnie stanęła w drzwiach jej obszernego gabinetu.

– Ja mam nic nie mówić? OK, właściwie przyszłam, żeby sprawdzić co ty Hermiono Jean Weasley masz mi do powiedzenia! –  powiedziała Ginny i zamaszystym ruchem usiadła na krześle dla interesanta. Było trochę w jej opinii niewygodne i nie zachęcało do dłuższych odwiedzin, ale stwierdziła, że zniesie wiele, oby tylko się dowiedzieć co wczoraj zaszło.

– Ginny, proszę, nie mam teraz czasu...

– Nie obchodzi mnie to czy go masz, czy nie masz. Opowiadaj mi tu zaraz, co mój niewydarzony brat wczoraj najlepszego narobił i czemu do cholery mój mąż ma rozciętą wargę?!

– No cóż, akurat to ostatnie, to chyba żadna nowość dla ciebie... – zaczęła Hermiona, ale widząc piorunujące spojrzenie przyjaciółki, postanowiła skapitulować – Nie wiem Ginny, w sumie naprawdę nie chce mi się do tego wracać. Przepłakałam pół nocy, a nie doszłam do żadnych wniosków. Nie mam pomysłu dlaczego mój mąż zachowywał się wczoraj jak szaleniec.

 – A poza wczorajszym dniem, to u was wszystko OK?

 – Tak, chyba tak. Przynajmniej tak myślałam. No wiesz, jest tak jak pewnie Harry zdążył już ci opowiedzieć. Odkąd dzieciaki pojechały do szkoły, bez większych wyrzutów sumienia dłużej zostaję w pracy, nie muszę za każdym razem prosić pani Marsh, żeby z nimi została, mogę nadgonić trochę spraw. Zresztą sama wiesz jaką mamy teraz sytuacje, Harry też przesiaduje do późna w Ministerstwie.

– Ale ja z tego powodu nie oskarżam go o zdradę...

– No tak, nie wiem co Rona wczoraj napadło, to już raczej ja ostatnio miałam takie myśli, że to on mógłby... – zaczynał jej się plątać język ze zdenerwowania. Nie na rękę była jej ta rozmowa, naprawdę miała dużo pracy, a jeszcze wieczorem czekała ją potyczka z Malfoyem. Nie wiedziała czemu tak szybko  zgodziła się z nim spotkać. Parszywy dupek. Chyba po prostu nie miała siły  sprzeczać się za pomocą notatek, wolała wygarnąć mu w cztery oczy.

– Hermiona? Wiesz, że mi możesz o wszystkim powiedzieć?

– Wiem Ginny, wiem  –  odpowiedziała biorąc się w garść.  –  Czy możemy tę rozmowę przełożyć? Może na jutro? Nie obraź się, ale ja naprawdę nie mam czasu.

– No dobrze, już dobrze. Odpuszczę ci na dziś, bo w sumie to sama mam kilka spraw na głowie. Muszę porozmawiać z Harrym, a coś czuję, że nie będzie zachwycony tym co mam mu do powiedzenia...

–  Coś się stało?

– Ty się tym nie przejmuj, opowiem ci wszystko jak tylko znajdziesz chwilę. To nie takie istotne. Po prostu pewna młoda dama, poczyna sobie zbyt odważnie w pewnych sprawach.

– Lily?

– Lily, Lily! Już widzę minę Harry'ego jak mu obwieszczę dobrą nowinę.

– Jakoś nie wyglądasz na zmartwioną...

– A bo nie ma się czym  martwić. Jak na razie. Niemniej jednak... – nie dokończyła, bo drzwi do gabinetu Hermiony właśnie stanęły otworem, a w nich pojawił się...