Wierność jest nudna IV

Rozdział IV

Milcz jak do mnie mówisz

***

 – Malfoy! – warknęła zanim zdążył otworzyć usta.

 – Witaj Granger, wyglądasz czarująco paskudnie – wycedził uśmiechając się do niej kpiąco i jednocześnie malowniczo kłaniając Ginny.

 – Pani Potter – zamruczał zmysłowo, pochylając się nad ręką rudej kobiety, na co ona przewróciła filuteryjnie oczami i stwierdziła, że nic tu po niej. Hermiona posłała jej mordercze spojrzenie, jednak chyba nieskuteczne, bo zamiast paść trupem, jej przyjaciółka wybiegała właśnie przesyłając oczko i gestem wskazując, że się odezwie.

– Co ty tu, do stu hipogryfów, robisz? 

– Grzeczniej Granger, bo jeszcze włosy ci się wyprostują i będę zmuszony przyznać, że wyglądasz znośnie. Chociaż nie, to ci raczej nie grozi.

– Nie jestem Granger! Ile razy mam ci to powtarzać?! – Krzyknęła zirytowana jego bezczelnością, jednocześnie ignorując zaczepkę dotyczącą jej wyglądu, bo coś w środku jej podpowiadało, że ten napompowany bufon ma wyjątkowo racje. 

 – Dla mnie zawsze będziesz Granger – wzruszył ramionami i rozsiadł się w fotelu, który wcześniej zajmowała Ginny.

– Słuchaj, ty zapatrzony w siebie, arystokratyczny dupku. – Hermiona wyraźnie stracił a cierpliwość. – Naprawdę nie jestem w nastroju do żartów, mam kupę spraw na głowie…

– To widać – odezwał się sarkastycznie, ale kobieta postanowiła go ponownie zignorować.

– … i naprawdę nie mam ochoty wysłuchiwać twojego przemądrzałego gadania! Masz pięć sekund żeby opuścić moje biuro, bo inaczej miotnę w ciebie takim zaklęciem, że swoimi ulizanymi włosami będziesz zamiatał podłogę!  – Naprawdę zaczął wyprowadzać ją z równowagi. 

 – Spokojnie maleńka, – warknął z ironią – jakbyś dała mi dojść do słowa zamiast naskakiwać na mnie od progu, to dowiedziałabyś się Pani-Przemądrzała, że twój niewydarzony mąż, czeka na ciebie w barze na czwartym piętrze.

 – Ron?

 – A masz więcej mężów?  – zapytał z kpiarskim uśmiechem.

 – Och odwal się! Czemu od razu mi nie powiedziałeś? –  Zapytała, nerwowo w myślach zastanawiając się, co u diabła Ron robi u niej w pracy? To całkiem do niego niepodobne. Unikał Ministerstwa jak ognia, odkąd przestał tu pracować.

– Bo zaczęłaś na mnie wrzeszczeć jak rozhisteryzowana lala, której brak porządnego rżnięcia i właśnie nabrała na nie ochoty? 

– Milcz Malfoy, bo moja cierpliwość jest u kresu wytrzymałości. Nie ręczę za siebie. Idź już dalej, pasożycie jeden, bo twoja niunia z kadr, która właśnie zapuszcza żurawia do mojego gabinetu, dostanie palpitacji serca. – Zgarnęła  z biurka dokumenty i zaczęła zbierać się do wyjścia. Malfoy jednak nie ruszył się z miejsca, za nic najwidoczniej mając groźby Hermiony.

– Rusz dupę, Malfoy –  warknęła. 

Wstał. Był już przy drzwiach gdy nagle usłyszała jego niepewny głos.

– Granger? Lubię jak się tak złościsz, jesteś wtedy taka…  – nie zdążył dokończyć, bo cisnęła w niego kałamarzem z ulubionym atramentem. Szkoda, że nie trafiła i jedyne co jej teraz pozostało, to usunąć zaklęciem bajzel jaki zrobiła na własne życzenie. Obiecując sobie w duchu, że musi bardziej nad sobą panować, wpadła do windy w pośpiechu próbując poprawić włosy. 

***

Musiał przyznać, że go zaskoczyła. Widać po niej było, że coś jest nie tak. Miała zaczerwienione oczy, napuchniętą twarz i zszarpane nerwy, ale trzymała się nadzwyczaj dobrze. Lubił jej ostry, niewyparzony język. W sumie mieli niepisaną umowę, na podstawie której dokładali sobie, ale żadne z nich nie brało epitetów wypluwanych przez drugiego, do siebie. Nie pamiętał kiedy się to zaczęło, teraz robili tak z przyzwyczajenia i złapał się na tym, że gdy brał urlop na kilka dni, to brakowało mu szpilek wbijanych przez Granger. To była jedyna w swoim rodzaju rozrywka. Nikomu innemu nie pozwolił by na takie obrażanie swojej osoby. Nie wiedział z czego to wynikało, ale ten swoisty rytuał, dla niego był znakiem normalności. Co za ironia.

***

– Że co zrobiła MOJA LILY?!

– Nie twoja kochanie, tylko nasza. To po pierwsze. A po drugie, to przecież nie była sama! – Powiedziała szybko Ginny, widząc, że ciśnienie jej męża niebezpiecznie się podniosło i jeszcze chwila, a krew uderzy mu do głowy przesłaniając wzrok czerwoną mgłą. Siedzieli znowu w jego gabinecie i od  krzyków Pottera, wszystkie postaci z portretów, pochowały się za swoje ramy. 

 – A CZY TO TAKIE ISTOTNE Z KIM ONA BYŁA? SWOJĄ DROGĄ TO JA SOBIE POROZMAWIAM Z MALFOYEM NA TEMAT JEGO SYNALKA, BO JESTEM DZIWNIE PRZEKONANY, ŻE TO BYŁ JEGO POMYSŁ!

– Harry, uspokój się proszę… 

– NIE HARRUJ MI TU TERAZ! NIE TAK JĄ WYCHOWAŁEM! 

– Doprawdy? Może ci przypomnieć co TY w JEJ wieku robiłeś w Hogwarcie? Zaraz jak to było… – Ginny wyraźnie się uruchamiała.

– NIE ZMIENIAJ TEMATU GINEWRO MOLLY POTTER!!! – nie dał jej dokończyć. Musiał się napić, inaczej w tej chwili  teleportuje się do Hogsmeade i nie zważając na porę wygarnie swojej córce i reszcie szczeniaków co myśli o ich postępowaniu. Nie rozumiał dlaczego Ginny to bagatelizuje. W końcu Liluś miała tylko 11 lat, no dobrze, za chwile 12, ale to przecież do cholery nic nie zmienia! Musiał ją chronić. Co oni sobie myślą, pozwalając na TAKIE rzeczy? Musi napisać do Neville’a, a najlepiej do profesor McGonagall. Kilka słów też skreśli do Hagrida i przypomni mu to i owo. Naprawdę w głowie się nie mieści, żeby jego mała córeczka… i żeby on się o tym dowiadywał z plotek!

– Zachowujesz się jak moja matka – stwierdziła z rozbawieniem Ginny. – Zrozum, to jeszcze dzieciaki, nie ma się czym przejmować. My w ich wieku robiliśmy gorsze rzeczy.

– A to ciekawe, bo tej wersji twojego pobytu w Hogwarcie jeszcze nie znam i przyjmij do wiadomości, że ja NA PEWNO nie zdobywałem TAKICH doświadczeń w JEJ wieku.

– Harry, ja jej nie bronię, zgadzam się, że posunęli się trochę za daleko. Pamiętaj jednak, że my wcale nie byliśmy lepsi.

– Ale to było co innego, my mieliśmy inny cel…. – powiedział Harry z oburzeniem.

– No tak zapomniałam, że Święta Trójka miała za cel zbawianie świata i nic nie mogło im w tym przeszkodzić, a już na pewno nie jakiś tam regulamin…  – zaczęła ironicznie.

– Odchodzimy od tematu, kochanie – zaczynał powoli się uspokajać, w sumie Ginny miała racje, nic takiego się nie stało, po prostu się martwił. Nie chciał żeby Lily coś się stało, a ona miała takie pomysły, że czasami nie wiedział czy ma się z nich śmiać czy płakać. Nie mógł jednak uwierzyć, że  wymyśliła to sama. Już fakt, że szlaban dostała razem ze Scorpiusem, Alem i Rose świadczyło, że nie ponosi wyłącznej odpowiedzialności za to całe zamieszanie. Jednak ona była o cały rok młodsza od pozostałej trójki, co oni sobie myślą pakując ją w takie historie? –  pomyślał choć podświadomie wiedział, że to ona była przywódcą tej małej bandy.

– Mam propozycję, prześpijmy się z tym. Jutro na spokojnie porozmawiamy i postanowimy co  zrobić. Może sama nam o tym napisze?

– Ech, pewnie masz racje, – przyznał niechętnie – ale z Malfoyem i tak sobie porozmawiam, a właściwie to chyba powinienem też z Ronem, ale może jednak będzie lepiej jak powiem o tym  Hermionie? Jakoś nie chcę widzieć twojego brata na oczy.

– Harry, nie wiem czy to dobry pomysł.  Na razie – dodała widząc, że jej mąż nie zamierza się poddać.  – Oczywiście Draco powinien wiedzieć co się dzieje, jednak Hermiona i tak ma własne problemy na głowie, nie dokładajmy jej jeszcze tego. W końcu z opowiadania Lavender wynika, że Rose i Al byli tam na tak zwaną doczepkę. Raczej pilnowali, żeby nikt nie przyłapał tamtych dwoje.

– Ładna mi doczepka. No dobrze, poczekajmy do jutra.