Wierność jest nudna V

Rozdział V

Nie daj się

***

– Granger?  – wszedł do jej gabinetu z gorącą kawą w dwóch eleganckich filiżankach.

Światło było przyciemnione i z pewnością dlatego nie od razu ją zauważył. Spała oparta o swoje biurko zawalone jakimiś papierami. Nogi miała bose, skulone na fotelu, a spódnica od jej butelkowo zielonej garsonki, zawinęła się odsłaniając uda, z czego Granger na pewno nie byłaby zadowolona. Kremowa bluzka, na której było widać zagniecenia zebrane przez cały dzień, rozpięła się z trzech pierwszych guzików, odsłaniając przy tym ponętny dekolt właścicielki i skrawek koronkowej bielizny. Usta kobiety były zmysłowo rozchylone, a cała twarz wyglądała niesamowicie delikatnie, biorąc pod uwagę wiek Gryfonki. Nawet burza rozrzuconych wokół twarzy, kasztanowych włosów wydawała się być na miejscu.

Stanął w drzwiach i zaniemówił z wrażenia. Nigdy nie widział Granger w takim stanie i czuł się nieco zaskoczony. Do stu jednorożców, ona była piękna! Z trudem to przyznawał, ale przecież nie mógł oszukiwać samego siebie. Był koneserem damskich wdzięków. Nie żeby plotki, które o nim krążyły, jakoby był rasowym kobieciarzem, były prawdziwe. Prawdą było to, że nigdy nie zdradził Astorii. Czuł, że jest jej to winien za te lata, które dla niego poświęciła i miała poświęcać do końca życia. Mimo, że nie było miedzy nimi jakiegoś płomiennego uczucia, to przez wzgląd na szacunek, którego nauczyła go matka, nigdy nie posunął się do przekroczenia granic ogólnie przyjętych jako dopuszczalne. Miał raczej na myśli to, że był wnikliwym obserwatorem kobiecego ciała i psychiki. Owszem w czasach szkolnych nie poprzestawał tylko na podziwianiu, ale to należało do przeszłości i nie było tak częste jak powszechnie sądzono. Podczas trwania małżeństwa, niezliczoną ilość razy miał okazję się przekonać jak łatwe potrafią być kobiety. Wielokrotnie dostawał dwuznaczne propozycje, jednak nigdy nie pozwolił sobie na tą słabość, aby wykorzystać narzucające mu się desperatki.

Patrzył na Hermionę (czy on właśnie nazwał ją po imieniu?) i nie mógł zrozumieć, jak taki nieudacznik, którym  niewątpliwie jest Weasley, zdobył taką kobietę. Przecież ona była niesamowicie zmysłowa! Jakoś do tej pory nie zauważył jej pełnych kształtów i ponętnego ciała o oliwkowym kolorze skóry, które zazwyczaj skrzętnie ukrywała pod służbowym mundurkiem. Miała apetyczne usta o kolorze dojrzałej wiśni. Do tego była nieprzeciętnie inteligentna, bystra i odważna. Jeżeli można czegoś było zazdrościć Weasleyowi, to właśnie takiej żony. Ocknął się z zamyślenia i poczuł zaniepokojony myślami jakie napłynęły do jego mózgu. Wyraźnie się zapomina, albo też poczucie niesprawiedliwości bierze nad nim górę.

W sumie najpierw w głowie miał inny plan i teraz się zastanawiał czy dobrze zrobił odrzucając go. Chciał zemsty i przy okazji mógł to samo zaproponować Granger choć zakładał, że ona będzie działała raczej nieświadomie. Uwiedzenie Hermiony (fuck, znowu przesadza) i niby przypadkiem dopilnowanie aby pogłoski  o ich romansie dotarły do uszu Astorii i Weasleya, wydawało mu się idealnym planem. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Nie wziął jednak pod uwagę tego, że nieświadomie mógł zranić Granger, (o tak jest lepiej)  czego nie chciał. Dlatego postanowił zagrać z nią w otwarte karty. Tym bardziej, że w sumie nie był pewien czy Weasley na pewno ją zdradza. Może coś źle zrozumiał –  w co niestety, jak miał być szczery, wątpił. Przez myśl mu przeleciało, że jednak chciałby uwieźć Granger, ale odrzucił ten pomysł jako swoistą mission impossible.

Wycofał się z gabinetu. Odstawiając kawę na najbliższe biurko, zamknął drzwi i biorąc z powrotem do rąk filiżanki, skierował się w stronę windy. Odkaszlnął na tyle głośno, żeby można go było usłyszeć po drugiej stronie korytarza i zawołał:

– Granger, otwórz mi drzwi, do cholery, bo wyleję tę pieprzoną kawę! Mam zajęte ręce!

Zobaczył przez przeszkloną szybę jak Hermiona zrywa się z fotela i gorączkowo doprowadza do porządku. Cóż, wolał wyjść na chama niż dopuścić, żeby czuła się zażenowana. Są pewne granice upokorzenia. Po mniej niż pięciu sekundach, drzwi stanęły otworem, a Hermiona zapraszała go lekko nieprzytomnym wzrokiem do środka.

– I to ja się obijam? – zapytał z przekąsem przechodząc obok i niby niechcący ocierając łokciem o jej biust. Nie mógł się powstrzymać. Na policzki wykwitły jej rumieńce, ale udał, że nic nie zauważył.

– Jak zwykle uprzejmy – mruknęła odwracając się, żeby zamknąć drzwi.

– Zasłoń rolety, jeśli wolno.

– Co do chole… no dobrze – w porę przypomniała sobie południową obietnicę panowania nad sobą. Machnęła krótko różdżką, a rolety rozwinęły się zasłaniając od wewnątrz wnętrze pomieszczenia.

 – Czego chciał od ciebie Weasley?

– Bo akurat ci powiem, Malfoy. To chyba nie twoja sprawa? –  warknęła, odwracając pospiesznie wzrok.

 – Może nie moja,  a może moja. Skąd to możesz wiedzieć? – uśmiechnął się ironicznie.

– Malfoy, jeżeli masz zamiar się ze mnie naigrywać, to naprawdę ja dziś pasuję.

– No dobrze, uznajmy zatem, że oboje dziś potraktowaliśmy się już odpowiednią porcją obelżywych określeń, oddając sprawiedliwość naszej, jakże trudnej miłości i przejdźmy do konkretów.

– Tak lepiej.

– Kawy?

– To mają być te konkrety? – zapytała rozbawiona, bo nie wiedzieć czemu, nagle poprawił jej się humor.

– Już wracam do sedna sprawy. Miałem nadzieję, że poprzez wzgląd na naszą wieloletnią i jakże barwną przyjaźń…

– Przestań bredzić i mów o co chodzi, powinnam już wracać  do domu.

– No więc, jak mówiłem wcześniej, – zaczął ponownie nie zwracając uwagi na jej kąśliwe słowa – myślałem, że mi się zwierzysz z  jakiego powodu Weas… twój małżonek postanowił cię odwiedzić w godzinach pracy, ale chyba jednak za dużo wymagam. Na ciebie niestety nie działa mój nieodparty urok osobisty i wrodzona skromność... –  Przerwał widząc jak wesołe iskierki zapalają się w jej wielkich, czekoladowych oczach i nie wiedzieć czemu, poczuł niesamowitą ochotę żeby zbliżyć się do niej trochę bardziej, niż na te dzielące ich półtora metra.

– Czemu przerwałeś?

– Pomyślałem, że może usiądziemy na kanapie – odpowiedział bez zastanowienia. – Szczerze mówiąc, te twoje krzesła nie zachęcają do dłuższych odwiedzin. Być może ty masz na czym siedzieć, – dodał porozumiewawczo – ale mnie natura obdarzyła znacznie skromniej i trochę mi niewygodnie.

 – Jak uważasz – rzekła wskazując narożną kanapę. W sumie sama chętnie przybrałaby swobodniejszą pozycję więc postanowiła puścić mimo uszu jego czczą paplaninę.

– Wracając do tematu. Nie myśl, że wasze pożycie małżeńskie interesuje mnie bez powodu, choć z pewnością jest niesamowicie ciekawe, to jednak z natury nie jestem wścibski – wyszczerzył się do niej w uśmiechu, na co ona parsknęła z niedowierzaniem.

– Nie wiem, Malfoy, kto cię uczył rozróżniania takich pojęć, ale musiałeś opuścić kilka absolutnie podstawowych lekcji – wystrzeliła nim zdążyła ugryźć się w język.

– Daruj sobie sarkazm, Granger. Sprawa jest poważna. Otóż ostatnio, całkowitym przypadkiem, byłem w sklepie twojego szwagra z zamiarem zakupu pewnego drobiazgu dla mojej żony. Tak się niefortunnie złożyło, że stałem się świadkiem niezbyt miłej wymiany zdań pomiędzy Bezuchym, a twoim mężem  – upił łyk kawy i odstawiając filiżankę na spodek, zapytał: – Domyślasz się czego ta wymiana zdań mogła dotyczyć?

– A skąd niby mam to wiedzieć? Pewnie Ron pomylił półki i źle rozłożył towar – warknęła.  – George ciągle się go o to czepia, jest niesamowicie poukładany w przeciwieństwie do Rona – dodała z wyraźnym żalem, dając do zrozumienia Malfoyowi, co ona osobiście myśli o bałaganiarstwie swojego męża.

– Więc inaczej, czy twoje małżeństwo jest szczęśliwe?

– Oczywiście – odpowiedziała mechanicznie czym wywołała uśmiech na ustach mężczyzny, który przypomniał sobie wczorajszą rozmowę z własną żoną.

– Jesteś tego pewna? Nic ostatnio między wami się nie popsuło? – Draco przyglądał jej się badawczo, gotowy w każdej chwili się wycofać, obracając całą sytuację w żart. 

– Malfoy, czy możesz mi po prostu powiedzieć, co insynuujesz?  

W jej oczach dostrzegł coś, co przesądziło o wszystkim i spróbował zaryzykować stawiając wszystko na jedną kartę.

– Skoro tak wolisz. Uważam, że twój mąż cię zdradza – wypalił bez ogródek.

– Na głowę upadłeś?! Jeżeli tylko po to tu przyszedłeś, żeby wysnuwać tak idiotyczne… – Hermiona starała się przekonać samą siebie.

– Zamknij się i mnie wysłuchaj!

– To ty się zamknij, Malfoy – poderwała się z miejsca. –  Nie pozwolę ci żebyś…

– Uspokój się szalona kobieto, jedziemy na tym samym wózku!

– Co przez to rozumiesz? – zapytała na chwilę zapominając co sugerował ten pomylony człowiek.

– A to, że najprawdopodobniej jesteśmy w tej samej sytuacji. Znaczy, moja żona również postanowiła poszerzyć grono odbiorców jej seksualnych usług, nie racząc mnie o tym poinformować – nie do końca zarejestrował to co właśnie jej wyznał, ale widział, że przyniosło oczekiwany efekt.

– Sugerujesz, że Ron i Astoria? Razem?  – Aż przysiadła z wrażenia.

– Nie bądź śmieszna! Co jak co, ale wierzę, że moja, jeszcze-żona, ma jednak trochę lepszy gust.

– Z tym bym polemizowała – mruknęła Hermiona, na co on spiorunował ją lodowatym wzrokiem.  – Nie, to niedorzeczność. Skąd taki pomysł, że Astoria cię zdradza?

– Granger, ty się moją żoną nie przejmuj, sam się z nią rozliczę, martw się o swojego rudzielca.

– Nie wierzę w ani jedno twoje słowo! –  krzyknęła, choć czuła wzbierający w niej niepokój, co niestety nie uszło uwadze Malfoya. Podniósł porozumiewawczo jedną brew i powiedział:

– Jak chcesz, ale ja radziłbym ci to sprawdzić.

– Czemu mi to mówisz? – zapytała chłodno.

– Jestem ci to winien, spłacam dług i w spokoju ducha, będę mógł cię dalej nienawidzić – mlasnął z niezadowoleniem i wstał.

***

Była skołowana. Poprosiła Malfoya, żeby dał jej chwilę na zastanowienie i poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Nie chciała wracać do domu w takim stanie, w jakim była teraz. Nie da tlenionemu tej satysfakcji, a rudzielcowi kolejnego powodu, żeby patrzył na nią z politowaniem, bo właśnie teraz, przerażająco jasno zobaczyła co było nie tak w ostatnich dniach. Chociaż jak się głębiej zastanowiła, to stwierdziła, że to coś towarzyszyło jej od kilku tygodni, może nawet miesięcy. Jaka ona była głupia! Czy naprawdę tak zajęła się swoją pracą, że nie widziała co się wokół niej dzieje? Ile czasu żyła iluzją, przekonana, że wszystko jest po staremu? Wyszła z założenia, że skoro ona jest jednakowo jak kiedyś zakochana w swoim mężu, to z jego strony uczucie jest równie silne. Oj gorzka to była lekcja, bo choć przed Malfoyem chciała zachować resztki pozorów, to przed samą sobą musiała być szczera. Tak Hermiono Granger  –  jesteś idiotką. Zapatrzoną w siebie i własne sukcesy idiotką! – stwierdziła. Stanęły jej przed oczami te wszystkie dziwne niedopowiedzenia, echa słów wypowiedzianych gdzieś w pośpiechu, niby od niechcenia, zaciekawione spojrzenia współpracownic. Czy to możliwe, że inni wiedzieli wcześniej? Czy tylko widzieli oznaki, których ona nie dostrzegała, a raczej nie chciała dostrzec? Tak było jej wygodnie. Zamknęła się w swojej skorupie, z problemami innych, obcych ludzi. Straciła czujność i kobiecą intuicję. Żyła w przeświadczeniu, że może sobie pozwolić na późne powroty do domu, skoro dzieci są w szkole. Nie miała obowiązków, które wcześniej zmuszały ją, by przyjrzeć się temu, co działo się w ich domu. Jakie to było wygodne! Wyuczony uśmiech i radosny ton gdy mama Weasley dopytywała: "co u was dzieci?" Te same odpowiedzi na zadawane przez przyjaciół pytania, bez zastanowienia zawsze stawała po stronie swojego męża, nawet wtedy, gdy w duchu uważała, że Ron nie ma racji. Zawsze jej wypominał, że zachowuje się jakby pozjadała wszystkie rozumy, więc przestała analizować jego zachowanie. Ufała, że wie co robi.

Wreszcie brakujące puzzle trafiły na miejsce, a wczorajsza sytuacja z Harrym nabrała sensu. Och, jakie to mało skomplikowane, a jakie genialne! Wpędzić ją w poczucie winy, zarzucić to, co samemu  robiło się od tygodni, może miesięcy. Wczoraj przepłakała pół nocy, czując, że zawaliła, a tymczasem okazało się, że jedyną jej winą było to, że zaufała i straciła czujność. Zapomniała, że  trzeba trzymać ciągle rękę na pulsie, że uczucie trzeba pielęgnować,  trzeba je rozniecać, rozdmuchiwać i pilnować jako najcenniejszej rzeczy.

To po to z nią się dzisiaj spotkał. Och jaki był perfidny, nigdy nie myślała, że Ron może być taki. Miała nadzieję, że wspólne lata, które ze sobą spędzili o czymś świadczyły. Że chociażby ze względu na nie należy jej się prawda powiedziana prosto w oczy. Jej mąż to zwykły tchórz! Nie miała pojęcia na co on liczy. Południowa rozmowa skupiała się na przeprosinach za wczorajsze zachowanie, na zapewnianiu, że ten wybuch był z miłości. Nawet mu uwierzyła. Teraz nie mogła pogodzić się z tym, że był taki dwulicowy, że był takim hipokrytą.

Ale może ona sobie na to zasłużyła? Może nie była jednak tak całkiem bez winy? Powoli zaczęła opuszczać ją wola walki. Jest beznadziejna. Powinna być wspaniałomyślna, powinna z nim szczerze porozmawiać, może wybaczyć? No, a w każdym razie walczyć o niego. Przecież mieli za sobą tyle dobrych chwil. Może to była jakaś przelotna znajomość? Może jeszcze da się to wszystko uratować? Co ona powie dzieciom? Przecież nie może ich zawieźć. Postanowiła, że weźmie się w garść. Nie bardzo wiedziała co ma teraz zrobić, ale jakiś głos w jej głowie podpowiadał, żeby się nie poddawała. "Nie daj się Granger! Niech ludzie myślą co chcą, ale ty zachowaj resztki honoru." Czuła się jakby miała rozdwojenie jaźni! No doprawdy, chyba poziom hormonów jej niepokojąco skoczył, bo w jednej minucie myślała o sobie, jak o ostatniej naiwniaczce, a w kolejnej czuła się jak Nemezis, która czeka na okazję, by czynić swą powinność.  

 KLIK

NIE DAJ SIĘ