Wierność jest nudna II

 Rozdział II

Mnie nie oszukasz

***

– Draco?

– Mhm – dał znać, że słyszy.

– Tak się zastanawiam, myślisz, że nasze małżeństwo jest szczęśliwe?

– Oczywiście – odpowiedział trochę za szybko. Pomyślał, że tę kwestię miał przećwiczoną i opanowaną do perfekcji, może jednak warto by było choć raz powiedzieć całą prawdę? Ech, co za myśli chodzą mu ostatnio po głowie...

 Astoria popatrzyła na niego z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, jakby wiedziała lub jakby podejrzewała, że jego odpowiedź jest nieco zbyt automatyczna i oczywiście wymuszona.

 – Skąd przychodzą ci do głowy takie pytania? – zapytał. – Czy coś się wydarzyło?

 – Nie, ja tak tylko. – Przyznała cicho, myśląc z żalem o tym, że tak naprawdę chyba nigdy nie udało im się szczerze porozmawiać. Miała nadzieję, że teraz gdy zostali sami, będzie jakoś prościej. Będą spędzać ze sobą więcej czasu, może rozniecą te uczucie, które tkwi w nich już tyle lat. Coraz częściej myślała, że są ze sobą z przyzwyczajenia. Okazywali sobie szacunek i uprzejmość, ale chyba nic po za tym. Te nieliczne chwile spędzone razem w łóżku były takie... wyuczone, brakowało im spontaniczności, tego żaru i pragnienia, które ostatnio dławiły jej ciało gdy spotykała JEGO. Wiedziała jednak, że nie może dać nic po sobie poznać, nic na pozór nie mogło się zmienić. No, bo co powiedzieliby ich znajomi, rodzina, która i tak za nią nie przepadała? Już czuła na sobie triumfujące spojrzenia Lucjusza i Narcyzy, już widziała drwiący uśmiech siostry i słyszała pretensje własnych rodziców. Cóż, oni nigdy nie mogą poznać prawdy, zresztą Draco też nie, on na to nie zasługuje. Jednak czy ona zasługuje na życie w takim marazmie? Ile to już lat? Piętnaście? Nie, chyba trochę krócej, bo Scorpius ma już dwanaście lat, a pamiętała, że na początku, miała nadzieję, że między nią a Draco wybuchnie jeszcze jakieś uczucie. Wyszła za niego, bo nie miała wyjścia. Nawet nie ze względu na naciski rodzin, –  te ich beznadziejne przekonania o czystości krwi – ale ze względu na to, że po zagładzie Voldemorta ani ona, ani Draco nie byli najlepiej postrzegani. Ona była w lepszej sytuacji, w końcu jej rodzina nigdy nie znajdowała się tak wysoko na świeczniku jak Malfoyowie, ale i tak doznali upokorzenia. Malfoyom pomógł Potter. Jakie to zabawne. Nigdy bliżej nie miała okazji poznać Wybrańca i jego rodziny, ale przecież wiedziała jak bardzo nienawidzili się z jej mężem w szkole. Nigdy o tym nie rozmawiała z Draco, nie wiedziała co takiego się wydarzyło, że ci dwaj nagle zaczęli się tolerować, ba, nawet chyba się lubili, choć żaden z nich by się do tego nie przyznał.

 – Oj, uważaj Astorio, bo zacznę podejrzewać, że mnie oszukujesz – zaśmiał się Draco, ale wcale nie był przekonany, czy to co słyszy właśnie od swojej żony, go bawi. Ostatnio faktycznie zachowywała się trochę dziwnie, była jakby zbyt nieobecna, ale bagatelizował to, mając na głowie inne sprawy. Właściwie zawsze był pewny tego, że kogo jak kogo, ale jego zdrada nie może dotyczyć. Jednak zachowanie żony i te dziwne pytania zaczęły go niepokoić. Postanowił, że w najbliższym czasie przyjrzy się temu z bliska. Po minie Astorii widział, że jej też nie jest do śmiechu, więc tym bardziej trzeba ustalić co dzieje się pod jego własnym dachem. Czyżby stracił czujność?

***

     Harry aportował się na podwórku Wesleyów. Dziwne – pomyślał – w oknach od frontu nie paliło się światło. Przeklął w duchu, bo w końcu mógł się upewnić czy są w domu. Może właśnie korzystają z tych rzadkich chwil razem, a on zburzy ich sielankę z powodu pustego brzucha. Nie no, naprawdę czasami zachowuje się jak Ron, ale z drugiej strony jego przyjaciel nie raz już przeszkodził jemu i Ginny, wpadając bez zapowiedzi. Czas się odwdzięczyć. Podszedł do drzwi i zapukał. Odpowiedziała mu cisza więc zapukał raz jeszcze w duchu postanawiając sobie, że kolejnym razem jednak uprzedzi Hermionę i Rona o zamiarze odwiedzin. Już miał się odwracać gdy usłyszał szybkie kroki po drugiej stronie drzwi i szczęk przekręcanego klucza.

 – Och to ty... – bąknęła Hermiona. – Coś się stało?

– E..., nie. Pomyślałem tylko, że wpadnę do was. Dawno nie widziałem Rona, a Ginny umówiła się z Lavender i...

 – I nie masz co liczyć na kolację? – zaśmiała się Hermiona wpuszczając go do środka.

 – No tak, masz mnie. Ale naprawdę pomyślałem sobie, że spotkam się z Ronem. Wiesz, on ostatnio do nas nie przychodzi, bo chyba posprzeczali się z Ginny, a ja nie bardzo chcę się w to wtrącać. Może ty wiesz o co im poszło? – Harry wpatrywał się trochę bezradnie w plecy swojej przyjaciółki.

 – Nie, nie wiem, nie rozmawiałam ostatnio z Ginny – powiedziała Hermiona prowadząc go w głąb mieszkania. – Wiesz ta sprawa Cotheberga pochłania większość mojego czasu, cieszę się, że dzieciaki są w Hogwarcie, bo nie wiem jak bym dała radę w ostatnich dniach. Niestety Rona jeszcze nie ma. W sumie to się trochę niepokoję, bo rozmawiałam z Georgiem i powiedział, że Ron wyszedł z pracy kilka godzin wcześniej. Specjalnie spieszyłam się do domu. Siadaj, zaraz podgrzeję ci coś do jedzenia. Mów mi zaraz co u was?

 Wskazała Harry’emu miejsce przy stole i poszła po dodatkowe nakrycie.

 – Dzięki, u nas leci jakoś. Wiesz, mnie też ciągle nie ma w domu, pracujemy z Malfoyem nad pewną sprawą i wychodzimy do domów właściwie przed północą. Jeszcze, jak zapewne słyszałaś, Skeeter znowu węszy i próbuje wyciągnąć od nas wszystkie smakowite kąski. Och jak ja nie znoszę tego babsztyla! Naprawdę, że też Kingsley pozwala jej na kręcenie się po Ministerstwie. Malfoy twierdzi, że jest na nas wyjątkowo cięta po ostatnich Mistrzostwach w Quiditchu, bo nie udało jej się wyniuchać nic o czym ludzie by nie wiedzieli i w co by chcieli uwierzyć. Podobno jeden z Aurorów dopadł ją jak podsłuchiwała rozmowę Seamusa i Luny, było gorąco.

 – A skąd niby Malfoy może o tym wiedzieć? Założę się, że sam nie raz dostarczył jej smakowitego materiału do...

 – Hermiono, proszę, – przerwał jej Harry – daj mu spokój. Czy ty zawsze pozostaniesz już na niego taka cięta?

 – Och, nie, ja wcale nie chciałam. Znaczy... – Hermiona zarumieniła się wdzięcznie.

 – No już dobrze, wiem, że nie pałacie do siebie sympatią, ale mimo wszystko.

 – A jak Ginny? – zmieniła szybko temat Hermiona, bo jakoś nie miała ochoty dyskutować o swojej sympatii do Malfoya. Może i Harry mu wybaczył, i się z nim zaprzyjaźnił, ale ona nie mogła zapomnieć o tym jaki był wcześniej. Zdawała sobie sprawę, że te jej zacietrzewienie jest dziecinne, ale nic nie mogła na to poradzić. Jej stosunki z Malfoyem były na szczęście ograniczone do minimum i bardzo poprawne, biorąc pod uwagę ich przeszłość. Nikt nie mógł więcej od niej wymagać.

– Ginny za tydzień leci na zgrupowanie swojej drużyny. Nie będzie jej kilka dni. Dziś pobiegła na spotkanie z Brown, bo ta miała jakąś sprawę niecierpiącą zwłoki. Pewnie znowu nie mogła się zdecydować jaką sukienkę założyć na swój najbliższy podbój. Że też ona do tej pory się nie ustatkowała...

– Teraz to ty daj spokój. Wiem, że za nią nie przepadasz, – uśmiechnęła się Hermiona – zresztą ja też. Pewnie przesadzam, ale zawsze jak widzimy się z nią, ja i Ron, to mam wrażenie, że za wszelką cenę chce na siebie zwrócić jego uwagę. Dobrze, że on jest odporny na jej sztuczki. Nie mam pojęcia co bym zrobiła, gdyby się okazało... – mówiła coraz szybciej i coraz bardziej łamiącym się głosem.

– Hermiona, co też przychodzi ci do głowy –  przerwał jej Harry. –  Ron jest zapatrzony w ciebie jak w obrazek, nigdy nie zrobiłby ci takiego świństwa!

– Oj wiem, tak tylko sobie gadam. Głupia jestem –  powiedziała i otarła łzy, które mimowolnie napłynęły jej do oczu. Harry wstał i podszedł do niej. Wybuchła niepohamowanym płaczem. W sumie nie wiedziała nawet dlaczego, chyba za zmęczenia i niepewności. Te ostatni dni były naprawdę okropne. Cieszyła się, że Harry jest tu z nią i może mu się wypłakać.

***

Szedł parkową alejką, kopiąc kamień czubkiem buta. Pogrążony w myślach, nie zauważył, że się ściemniło. Powinien chyba wracać do domu, nie chciał żeby żona coś podejrzewała. Co on miał zrobić? Że też ten świętoszek musiał przyłapać go w kinie. Specjalnie umawiali się w mugolskiej części Londynu, żeby ryzyko spotkania kogoś znajomego było jak najmniejsze. Nie mieli odwagi spotykać się u niej, a szacunek do żony nie pozwalał mu na romantyczne schadzki u siebie w domu. Nie potrafił zrezygnować z żadnej z nich. Kochał żonę na swój sposób, ale ostatnio oddalili się od siebie. Ona siedziała tylko w tej swojej pracy, rozwiązując problemy połowy świata czarodziejów. Hedonistka jedna. Szkoda, że potrafiła dbać o szczęście innych, ale nie jego. Nie, teraz to był trochę niesprawiedliwy, ale czuł się zbuntowany. Całe życie ma być jej wdzięczny, że zgodziła się za niego wyjść? Ona, taka inteligentna, z niesamowitymi perspektywami na przyszłość, panna idealna. O jego uczucia nikt nie pytał, bo było oczywiste, że złapał Merlina za nogi, więc nie ma prawa narzekać. Ale on narzekał. Miał dość tego perfekcjonizmu swojej żony, we wszystkim musiała mieć rację, zawsze z zaskoczeniem stwierdzała, że coś mu się udało, nigdy tak naprawdę w niego nie wierzyła.

Za to ONA? Ona była nim oczarowana, nie zwracała mu ciągle uwagi, akceptowała go takim jakim był. I te jej oczy, jej usta gdy rozchylała je żeby wymówić jego imię. Nie pamiętał kiedy to się zaczęło, po prostu któregoś dnia wstąpiła do sklepu. Pierwszy raz spotkali się w pobliskim motelu. Oboje wiedzieli po co tam idą, żadne z nich nie ukrywało, że brakuje im seksu – seksu takiego, jakiego nie doznawali w małżeństwie. Nie rozmawiali za pierwszym razem zbyt wiele. Kochali się nieprzytomnie do wieczora. On wziął wolne w pracy o czym nie powiedział żonie, ona poinformowała swojego męża, że wybiera się na zakupy. Gdy się rozstawali, oboje mieli poczucie winy. Nie widzieli się przez następne trzy tygodnie. On kupił kwiaty bez okazji i zaprosił małżonkę na romantyczną kolację, na którą, notabene, się spóźniła. Potem miał nadzieję na wymazanie zdrady nowymi doświadczeniami w łóżku, ale spotkał go zawód. Jego żona, po wspólnym wieczorze i męczącym dniu usnęła gdy tylko dotknęła głową poduszki. 

Nie wytrzymali długo bez siebie. Po trzech tygodniach, spragnieni siebie nawzajem, spędzili upojne chwile w tym samym motelu i wiedzieli już, że na tym nie poprzestaną. Na początku to było tylko pożądanie. Robiło mu się gorąco na sam jej widok. Jej ciało działało na niego jak magnes. Potem jednak odkryli, że mają wspólne poglądy, wspólne zainteresowania i oboje dusili się w swoich małżeństwach. Żadne z nich nie wiedziało jak to rozwiązać, oboje nie byli gotowi podjąć tematu rozwodu ze swoimi małżonkami, jednak nie umieli z siebie zrezygnować. Brnęli dalej w kłamstwo, pewni jedynie tego, że pożądają siebie nawzajem tak, jak żadne z nich jeszcze nie pożądało.

Ocknął się z tych rozmyślań i postanowił teleportować pod dom. Czeka go pewnie tłumaczenie i wyrzuty ze strony żony, ale nic nie mógł na to poradzić. Był zły.

Zmierzał do drzwi wymachując zawzięcie różdżką. Oczywiście, drzwi jak zwykle otwarte – pomyślał chwytając za klamkę. – Ta kobieta, niby taka inteligentna, a nigdy się nie nauczy, że drzwi należy zamykać. Wszedł do holu zdejmując buty i pelerynę. Słyszał w salonie czyjś głos, co go zaintrygowało i wyraźnie zaniepokoiło. O tej porze miała gościa?

– Ciii maleńka, już dobrze, nie płacz. Zobacz jestem tu przy tobie, no już – usłyszał i krew zaczęła mu mocniej krążyć w żyłach. Czy ona była tak bezczelna, że zdradzała go pod jego własnym dachem? O, już on jej pokaże, ona nie ma prawa –  niechciane myśli napierały go ze wszystkich stron.

– Co tu się do cholery dzieje?! – krzyknął wpadając do pokoju, na co oni odskoczyli od siebie patrząc z przerażeniem w stronę drzwi, wyraźnie nic nie rozumiejąc.