Wierność jest nudna XV

Rozdział XV - ostatni.

Od dziś

*** 

Siedziała na brzegu stromego urwiska. W dole, morskie fale rozbijały się o skalisty brzeg. Wiatr rozwiewał jej włosy i osuszał łzy które uparcie na nowo napływały do oczu. Nie rozumiała czemu uciekła, nie wiedziała co chce ze sobą zrobić. Pewna była tylko tego, że nie umie inaczej. Od dwóch tygodni ukrywała się w swojej samotni nad Zatoką Francuza. Kiedyś odwiedziła ten zakątek, będąc na jednej z licznych wypraw w towarzystwie rodziców. To miejsce skradło jej duszę i na zawsze pozostawiła tu skrawek swojego serca. Kiedyś napomknęła Ronowi o tym miejscu, jednak nie wyraził zainteresowania więc nigdy nie wróciła już do tematu. Nikomu więcej o tym nie mówiła, nawet Ginny nie miała pojęcia o istnieniu jej samotni. Miała więc spokój. Ale czy na pewno chciała go mieć? Chyba tak, skoro rzuciła na to miejsce, wszelkie możliwe zaklęcia ochronne i zwodzące. Była rozbita na milion kawałków i nie umiała skleić ich na nowo. Dlaczego ją to spotyka? Właśnie teraz, gdy poczuła się w pełni szczęśliwa. Co ona takiego zrobiła, że los musiał się na niej tak mścić. Ostatni rok był największą porażką jej życia. Najpierw zaślepiona nie zauważyła, że jej dotąd kochający małżonek, postanowił znaleźć sobie inny obiekt westchnień. Już się z tym pogodziła, nawet starała się przyjaźnić ze swoim eks i być w miarę uprzejma dla jego nowej zdobyczy. I co z tego miała? Potem myślała, że wreszcie dane będzie jej być przez chwile szczęśliwą. Czy tak dużo wymaga? Czy tylko mając naście lat można przeżywać uniesienia? Była dojrzałą kobietą, a dała się nabrać jak głupia siksa. Jest w ciąży z byłym mężem obecnej kochanki jej byłego ślubnego. No proszę jak to pięknie brzmi. Dzieci twoje, moje i nasze. Czuła się jak gwiazda podrzędnej opery mydlanej. Po rozwodzie myślała, że już nic bardziej upokarzającego jej nie spotka, ale nie, nad nią ciążyło jakieś fatum. Jak tylko odważyła się myśleć, że jest szczęśliwa to... pierdut. I już nie była.

***

Draco Malfoy był w kiepskim nastroju. Należał do typu mężczyzn, którzy uważają, że gdy tylko zastukają do jakichś drzwi, te powinny się natychmiast otworzyć, a gdy wykręcą dowolny numer, zawsze ktoś powinien odebrać telefon. Tym razem rzeczywistość jednak spłatała mu złośliwego figla. Przez ostatnie dwa tygodnie, boleśnie tego doświadczył. Los z niego drwił w najlepsze. Teraz jednak miał nadzieję, że wreszcie ją odnalazł. Weasley okazał się mniejszą mendą niż Malfoy na początku myślał, ale pozostawała jeszcze kwestia czy miał racje. Oby, bo jeżeli nie, to on padnie tu trupem. No dobra, kiepski żart. Ale coś sobie zrobi. Nie, zrobi coś swojej byłej żonie. Co prawda obiecał Weasleyowi, że nie zemści się na tej wywłoce, ale obietnice zawsze można złamać. Jakoś nie mógł uwierzyć, że Wiewiórowi uda się poskromić Astorię. Ta kobieta była nieobliczalna. W sumie to współczuł Rudemu. Żyć z taką wariatką. No cóż, on sam żył z nią jakieś piętnaście lat, ale nigdy by nie pomyślał, że ta kobieta jest taka mściwa. W duchu przyznał, że nieźle sobie to wykombinowała. Nie wzięła jednak pod uwagę, że Granger ma przyjaciół oraz tego, że on ją kocha. Czemu tak rzadko jej to mówił? Właściwie, czy kiedykolwiek powiedział jej to wprost? Po dłuższym zastanowieniu z przerażeniem stwierdził, że raczej nie. O głupoto czarodzieja, czy on może być jeszcze większym kretynem?

 –  Nie możesz. Ja też nie.

 –  Co? – Draco  zorientował się, że ktoś do niego mówi.

 –  Nie możesz być większym kretynem – powtórzył Ron. – Ja też już chyba wyczerpałem limit.

 –  Skąd...

 –  Głośno myślisz, Malfoy.

 –  A. Przepraszam, nie wiedziałem – Draco wydawał się zażenowany faktem, że ktoś słyszał jego wewnętrzny monolog.

 –  Zdarza się – Ron przyjął to jednak całkiem naturalnie i dalej wpatrywał się w dal.

 –  Masz już jakieś wieści?

 –  Przecież byś widział – nastroszył się Ron.

 –  No tak. – Draco, choć wiedział jaka będzie odpowiedź, postanowił zapytać raz jeszcze. Jesteś pewien, że ona tam jest? 

 –  Po raz pięćdziesiąty ci powtarzam, że nie mam pojęcia, ale to ostatnie co przychodzi mi do głowy – warknął Ron, choć doskonale rozumiał niepokój towarzysza.

Siedzieli nad jakimś urwiskiem i czekali wpatrując się bezsensownie w otaczającą ich przestrzeń.

***

Pomyślała, że czas wracać do domku, który wynajmowała. Ile jeszcze tu zostanie? Czy odważy się wrócić, czy da radę znowu stawić czoła światu? Musi. W jej łonie rozwijało się nowe życie i niezależnie od tego co się stanie, musiała wytrzymać. Musiała być znowu silna. Tylko czemu to takie trudne?

 –  To dla ciebie kruszynko. Jestem pewna, że mimo wszystko, Draco cię pokocha.

Coś się stało. Już kiedyś to przeżywała. Jej zaklęcia ochronne przestały działać. Ale czemu? Co się dzieje? – panikowała Hermiona.

Chwilę wcześniej. Sto metrów dalej.

 –  Czemu to tak długo trwa? – Malfoy nie wiedział czy pyta siebie czy Rona.

 –  Musi być na ciebie wściekła, stary – rudzielec popatrzył ze współczuciem na siedzącego obok mężczyznę. – Już wolę jak wypuszcza te piekielne ptaszki.

 –  Patrz! Jest! – Draco poderwał się z miejsca pokazując przed sobą sylwetkę kobiety, która pojawiła się jakby znikąd.

 –  No to wal, ja stąd spadam. Tylko nie spieprz tego! – Ron również podniósł się z ziemi.

 –  I kto to mówi?

 –  Ludzie się zmieniają, sam wiesz najlepiej. Idź już, bo znowu zniknie – zawołał jeszcze Weasley i deportował się z cichym pyknięciem.

***

 –  Jesteś mi coś winna, Granger! – zawołał z obawą, że nie zdąży do niej podejść. Zamarła na chwilę, a potem powoli odkręciła w jego stronę. Widać było, że płakała, ale niech piekło zamarznie jeżeli nie kochał każdej łzy która spłynęła z jej oczu.

 –  Co masz na myśli? – zapytała zamiast powitania, patrząc na zbliżającego się Draco.

 –  Pamiętasz chyba, że zwykle w zamian za moją pomoc domagam się jakiejś przysługi. O ile się nie mylę, to jedną mi wisisz. Za te fatałaszki, które kiedyś ci kupiłem.

 –  Nie wiem, co mam ci powiedzieć...

 –  Poproś żebym się z tobą ożenił – blondyn wyprostował się i podszedł do niej te kilka kroków, które ich jeszcze dzieliło. – Chcę usłyszeć od ciebie propozycje małżeństwa.

 –  Oszalałeś –  prychnęła Hermiona patrząc z niedowierzaniem na Draco.

 –  Być może, ale tak się umawialiśmy. Przysługa za przysługę. Zaprzeczysz? – mężczyzna w duchu gratulował sobie pomysłu.

 –  Nie, ale nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać? – Hermiona patrzyła prosto w oczy Ślizgona, starając się zachować zdrowy rozsądek i zatrzymać w piersi wyrywające się do przodu serce.

 – Owszem, ale później. Wiem o wszystkim, a raczej domyślam się większości i potrafię rozwiać każdą twoją wątpliwość. Zaufaj mi – stał tak blisko, że mimo huku wody rozbijającej się uparcie o skały, słyszała każdy jego szept.

 –  Nie wiem czy potrafię – odparła równie cicho co niepewnie.

 –  Hermiona, proszę. Wiem, że nigdy tego nie mówiłem, ale kocham cię jak jeszcze nigdy nikogo nie kochałem. Jesteś dla mnie wszystkim co mam, jesteś równie cenna jak Scorpius i jak dziecko które w sobie nosisz. Nasze dziecko.

 –  Skąd o tym wiesz? – Gryfonka nie wiedziała co innego mogłaby w tej chwili powiedzieć, zaprzeczać przecież nie było sensu.

 –  Niezawodna intuicja. Potem ci wyjaśnię. Wiec jak? – złożył dłonie na jej biodrach.

Położyła ręce na  jego ramionach. W oczach widziała tyle ciepła, tyle obietnic... Draco by mnie nie okłamał! – myślała. Powierzyłaby mu swoje życie. Powiedział, że ją kocha. Po tylu miesiącach. Chyba może podarować mu serce? W tym momencie w jej wnętrzu coś, co od dwóch tygodni było skute lodem i samotne, nagle rozkwitło jakby ugodzone słonecznym grotem. Te ostatnie dni były nieważne. Już wiedziała, już była pewna, że wszystko mu wybaczy, bo wreszcie znalazła kogoś godnego jej miłości. Jak mogła odrzucić ten dar?

 –  Kocham cię z całego serca  – szepnęła. –  Ożenisz się ze mną, Draco?

 –  Tak – odparł z ustami na jej wargach. – Tak, koniecznie! Jak najprędzej!

Czuła jak wibruje w niej i śpiewa radość. Zarzuciła mu ręce na szyję i oddała pocałunek pełen namiętności i miłości – uczuć, które zachowała dla tego właśnie mężczyzny.

***

 –  Myślisz, że już się pogodzili? – spytała niespokojnie Ginny swojego brata.

 –  A skąd mam wiedzieć? Powłoki ochronne na pewno przestały działać, sam widziałem. Rzucenie zaklęcia na imię Malfoya było mistrzowskim posunięciem, ale znamy wszyscy Hermionę. Modlę się, żeby dała mu dojść do słowa. Nie myślałem, że to kiedykolwiek powiem, ale Malfoy, to równy gość.

 –  Zapiszę to na kominie! To jest wielki dzień! – wykrzyknęła kobieta. – A jak się czuje Astoria?

 –  Bez zmian, ciągle mamrocze, że jeszcze się zemści. Dziś jej rodzice są przy niej. Nie mogli uwierzyć, że ich córka to taka intrygantka. Uzdrowiciele twierdzą, że niedługo wyjdzie z tego stanu w którym utkwiła. Muszę przyznać, że ten numer ze zdjęciem Agnes był bardzo dobry. Przecież Hermiona nie wiedziała, że mała jest metamorfomagiem. Astoria wykorzystała fakt, że Agnes zmienia wygląd na anielski, gdy jest spokojna i wtedy zrobiła jej większość zdjęć, a potem szybko położyła spać. Gdy przyjechałem do was, mała na zdjęciach miała już włosy koloru rudego i zielone oczy. Widać, że jej magiczne fotografie, są odbiciem nastrojów w rzeczywistości. Podobno zdarza się to w pierwszych miesiącach, potem ta zależność przestaje istnieć. Astoria przyznała mi się, że dzwoniła do Hermiony tuż po moim wyjściu,  niby to zostawić wiadomość dla Malfoya, jednocześnie dodając nieco dwuznacznie, że nasza córka jest coraz bardziej podobna do swojego ojca. To prawda, – uśmiechnął się Ron –  jak się złości to wygląda dokładnie jak ja w jej wieku. Jednak Hermiona po zobaczeniu zdjęć myślała, że ojcem jest jednak Malfoy. Astoria oczywiście to przewidziała i była z siebie bardzo zadowolona. Przez długi czas nie chciała powiedzieć o co chodzi. W końcu nie wytrzymała, ze zwykłej zazdrości. Każdy martwił się co z Hermioną, a na nią nikt nie zwracał uwagi. Wykrzyczała mi całą złość. Jak dziecko.

 –  Ale to przecież oczywiste, Hermiona musiała czuć się paskudnie. Z pewnością pomyślała, że Draco ją oszukał. Jeszcze ta ciąża.  Malfoy mi opowiedział, że zapomniał odnowić zaklęcie zabezpieczające, a umawiali się, że nie chcą dzieci.

 – Podejrzewam, że Hermiona może by i chciała, gdyby wcześniej Malfoy wyznał, że ją kocha. Zawsze pragnęła mieć trójkę dzieci, tylko ja już nie chciałem – przyznał Ron. – Malfoy przez te ostatnie dni był naprawdę w gównianym nastroju. Widać, że mu na niej zależy.

 –  Mówiłam ci, że się zmienił – powiedziała Ginny z zadowoloną miną.

 –  Wiem. Teraz już wiem.

***

Rok później

 –  Mamo, czy ta sukienka dobrze na mnie leży? Spójrz! Chyba nie jest wystarczająco wyzywająca. – Rudowłosa nastolatka kręciła się niespokojnie przed olbrzymim lustrem.

 –  Młoda damo, ty się ciesz, że twój ojciec tego nie słyszy. Dostał by zawału – stwierdziła Ginny z uśmiechem.

 –  Oj mamo, nie bądź nudna. Doskonale wiem, że w moim wieku szalałaś już za tatusiem. Pozwól mi pouwodzić trochę Scorpiusa. On tak zabawnie się rumieni – szczebiotała niezrażona uwagami matki Lily Potter.

 –  Skarbie, masz dopiero trzynaście lat...

 –  Niedługo będę miała czternaście, to właściwy wiek... – oburzyła się dziewczyna.

 –  Na co właściwy wiek? – zapytał Harry, wsadzając głowę  zza uchylonych drzwi.

 –  Na uwodzenie chłopaków, oczywiście. Choć teraz to doprawdy dziwne więzy rodzinne będą między nami i nie wiem czy to nie zaburzy planów naszej córki – odpowiedziała Ginny, teraz już wyraźnie rozbawiona.

 –  Co konkretnie masz na myśli i jakich chłopaków, bo obawiam się, że nie nadążam... – Harry jak na troskliwego ojca przystało, okazał delikatnie niepokój.

 –  No, Lily ubzdurała sobie uwieźć Scorpiusa, a on przecież jest... No właśnie, kim on jest dla Lily?

 –  Czekaj – zastanowił się Harry. – Hugo i Rose to cioteczne rodzeństwo naszych dzieci i jednocześnie przyrodnie małej Agnes oraz małego Oriona, a przez to powstają koligacje ze Scorpiusem, który jest również przyrodnim bratem Oriona i Agnes. Nie, to dla mnie za trudne.

 –  Mamo! Czy ty naprawdę musisz wszystkie moje tajemnice wygadać tacie? – panna Potter była wyraźnie oburzona.

 – Nie muszę, kochanie. Robię to z własnej woli – roześmiała się Ginny, nie zwracając uwagi na poruszenie córki. – Od lat podejrzewamy, że pewna mała, uparta dziewczyna dopnie swego i zbałamuci młodego dziedzica fortuny Malfoyów.

 –  O, to wcale nie będzie takie trudne! – wykrzyknęła radośnie, Lily.

 –  No dobrze, dobrze, moje panie. Jeżeli jesteście gotowe to zapraszam, bo jeszcze trochę i spóźnimy się na ślub – Harry przyzwyczaił już się do myśli, że z Malfoyem ponownie złączą go więzy rodzinne, więc przestał już reagować na zaczepki ze strony swojej żony i córki.

 –  Co!? – wykrzykneła Ginny. – No tak, to już za pół godziny. Hermiona by nas zabiła, a morderstwo na ślubie nowych państwa Malfoy i to popełnione przez pannę młodą, z pewnością byłoby doskonałym materiałem dla tej parszywej Skeeter. Idziemy.



***

" Znalazłam ciebie gdzieś na końcu świata i wszystko już wiem. Czekałam długie dni, miesiące, lata, aż odnalazłam cię. Już wiem, że od dziś, chce dzielić z tobą wszystkie moje dni. Zasypiać i budzić się przy tobie do końca moich dni. A teraz kiedy jesteś przy mnie blisko, nie musze martwić się. Bo dzięki tobie wiem, że mam już wszystko, w dwóch słowach – kocham cię"*

"Już wiem, że dni są tylko po to, by do ciebie wracać, każdą nocą złota. Nie znam słów, co mają jakiś większy sens, jeśli tylko jedno, jedno tylko wiem  –  być zawsze tam gdzie ty. Budzić się i chodzić spać we własnym niebie. Być tam, zawsze tam gdzie ty. Żegnać się co świt i wracać znów do siebie – od dziś już zawszę będę tam gdzie ty."**

*** KONIEC ***

*słowa piosenki Pauli Ignasiak "Od dziś"

** zmodyfikowane słowa piosenki zespołu Lady Pank "Zawsze tam gdzie ty"