Szach i mat Kochanie III

Rozdział III

          Draco Malfoy  wrócił do obradujących członków rady, którzy jego długą nieobecność przyjęli z wyraźnym niezadowoleniem i nieomieszkali posłać w jego kierunku, kilku złośliwych komentarzy. Tymczasem przybył także Kingsley Shacklebolt.  Draco, nie zwlekając, zwrócił się wprost do ministra.

–  Czy mógłbym prosić panie ministrze o krótką rozmowę po zakończeniu obrad?

–  Jeżeli to pilne – widząc potakującego Malfoya, Kingsley skinął głową, jednocześnie przyglądając się badawczo swemu sprawiającemu kłopoty pracownikowi. Lubił Malfoya i nie życzył mu źle. Ten chłopak już wystarczająco dostał po głowie przez lekkomyślne wybory swoich krewnych. Właściwie to było mu szkoda Ślizgona. Nie miał łatwo, ani wcześniej ani teraz. Wciąż musiał komuś coś udowadniać, ale robił co tylko się da, żeby odkupić swoje winy. Był jednym z najlepszych w swoim fachu i wiedział, że Potter szykuje go na swojego zastępcę. Tych dwóch łączyła trudna przyjaźń od czasu wojny. Ścierali się mocno ze sobą i nieraz wióry leciały, ale nigdy nie dawali się w swoje utarczki wtrącać innym. Byli wobec siebie niezwykle lojalni i gdyby nie inni lubiący "strzelać z ucha" pracownicy, on nie miałby pojęcia o tych sprzeczkach. Widać są takie sytuacje, które przeżyte razem, łączą na dobre i złe i tak było w przypadku Pottera i Malfoya.

Najwyższa Rada Aurorów  mogła obradować dalej. Gdy skończono, minister zadowolony, że prawie wszystko co zaplanował, będzie możliwe do realizacji, poprosił młodego Malfoya do swojego gabinetu, narażając się tym samym na zaciekawione spojrzenia reszty członków. Tu i ówdzie, było słychać pomruki niezadowolenia. Malfoy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie jeden z jego tzw. kolegów, życzy mu wszystkiego co najgorsze i już zaciera ręce na czekające go upokorzenie.

Weszli do obszernego biura ministra. Pomieszczenia urządzonego typowo po męsku, bez zbędnego przepychu, jednak widać było, że jest komfortowe. Naprzeciwko łukowatego okna znajdował się bogato zdobiony kominek i był to jedyny element, który nie pasował do aktualnego wystroju. Kingsley wyraźnie stawiał na minimalizm. Biurko, sofa, dwa fotele i niski stolik, to jedyne poza dość obszerną biblioteczką, meble w tym pomieszczeniu. Ściany zdobiły podobizny najznakomitszych magów wszechczasów a podłogę wyciszał gruby dywan.

 –  Proszę usiąść –  powiedział Shacklebolt –  co takiego leży panu na sercu, Malfoy?

Obaj doskonale wiedzieli, że prestiż, a może nawet życie Ślizgona zależy od wyniku procesu, który miał się odbyć za kilka dni. Wizengamot nie znał litości i Kingsley sam niewiele będzie mógł zdziałać mimo najlepszych chęci.

 –  Panie ministrze  –  zaczął Draco, trochę skrępowany, bo wiedział, że toczy właśnie grę o niezwykle wysoką stawkę.  –  Już w przyszłym tygodniu mam wyruszyć na czele grupy zwiadowczej na Wyspy Salomona. Czasu zostało niewiele, a ja chciałbym jeszcze uzyskać zgodę na ślub. Zaraz jutro, gdyby udało się wszystko zorganizować.

Minister uniósł brwi. Przez chwilę na jego twarzy malowało się zdumienie, ale szybko się opanował.

 –  W sumie, nie ja powinienem o tym decydować, kto jest pana wybranką?  –  zapytał niespiesznie.

 –  Hermiona, Hermiona Granger.

W oczach ministra pojawiło się zaskoczenie i niedowierzanie, ale widząc poważną minę Malfoya, przeszył je wesoły błysk.

 –  Oczywiście! Panna Granger. No, kto by pomyślał. Chyba kiedyś nie przepadaliście za sobą? Ale kto się czubi… Zachwycająca dziewczyna, niesamowicie uzdolniona, bardzo odpowiedzialna. Lecz... nie jestem pewien, co pańscy rodzice na to. Wiem, że Malfoyowie nie są już tak konserwatywni jak kiedyś, jednakże jej status krwi…, no, ale jeśli jest pan pewien. Wy od dawna się spotykacie z Hermioną, prawda?

 –  Właściwie od chwili gdy zaczęła pracować w Ministerstwie, dwa, a nawet już blisko trzy lat temu, panie ministrze.

 –  Oczywiście!

Kingsley wyglądał przez okno. W jego oczach pojawił się wyraz triumfu i Malfoy domyślał się jego przyczyny. Za chwilę zwrócił się jednak do aurora.

 –  Wyrażam zgodę na pańską prośbę  –  powiedział z szerokim, wyrażającym satysfakcję uśmiechem. – Osobiście skreślę kilka słów do Lucjusza i Narcyzy. Poinformuję też Pottera, że zostaje pan zwolniony ze swoich obowiązków na okres przygotowań. Nalegam jednak, by ślub odbył z całą pompą i przepychem!  –  To będzie wspaniały triumf..., niezwykłe wydarzenie chciałem powiedzieć.

Merlinie, dopomóż mi, westchnął młody Malfoy.

 –  Czy zdążymy do jutra?  –  zapytał niepewnie.  –  Zdecydowaliśmy się tak nagle ze względu na mój rychły wyjazd i Hermiona raczej nie będzie mogła mieć na ślubie nikogo ze swojej rodziny. Jedynie najbliżsi przyjaciele. Sama też przygotowuje się do delegacji, nie wiadomo kiedy znowu się zobaczymy, a bardzo nam zależy żeby zostać wreszcie małżeństwem. Tak długo zwlekaliśmy.

 –  Oczywiście, że zdążymy! Pańska narzeczona faktycznie miała właśnie jechać do Botswany, jednak nic się nie stanie jak przesuniemy wyjazd o dwa, może trzy dni? Należy wam się chwila dla siebie. Potem tyle się będzie działo. Ma pan świadomość, że stoimy właściwie w obliczu wojny? Mam nadzieję, że uda się nam zażegnać ten niepotrzebny konflikt, oczywiście nikt nie może o tym wiedzieć. No, ale wracając do tematu. Nalegam na oddelegowanie kilka osób do przygotowań waszego święta. Proszę nie protestować, to dla mnie drobiazg, a wam obojgu się należy, jesteście jednymi z najlepszych i najbardziej zasłużonych obywateli magicznej społeczności naszych czasów. Z pewnością panna Granger bardziej, ale niewątpliwie i pan dodał coś od siebie.

Mało brakowało, a minister zatarłby dłonie z zadowolenia.

 –  Wszystko urządzimy  –  zawołał Kingsley.  –  Będzie wspaniały ślub i jeszcze lepsze przyjęcie! Lucjusz będzie w siódmym niebie, a to nie jest bez znaczenia.

Draco, nieco oszołomiony postanowieniem Shacklebolta, podziękował uprzejmie i szybko wyszedł z gabinetu. Musi napisać do rodziców, matka by mu nie wybaczyła gdyby o ślubie jedynego syna dowiedziała się od ministra.

     Hermiona siedziała przy eleganckim biureczku w Malfoy Manor, majątku swojego męża w Wiltshire. Wciąż jeszcze ubrana w ślubną suknię, pisała list. List do domu, do swej matki i ojca. Ręka jej drżała, często musiała więc robić przerwy żeby nie rozlać atramentu. Zapisała już prawie cały zwój pergaminu.

„Kochani Rodzice! Tak wiele mam wam do opowiedzenia, że nie wiem, od czego powinnam zacząć. Tak mi przykro, że nie mogliście być tu dzisiaj ze mną, ale czasu było stanowczo za mało. Oboje za chwilę wyjeżdżamy i nie wiemy kiedy będzie dane nam się ponownie spotkać. Draco wyrusza właściwie na wojnę, choć on utrzymuje, że to tylko zwiady. Nie mogę nic więcej napisać, bo wszystko jest oczywiście ściśle tajne. Och to jest takie okropne, że on musi znowu walczyć i może nawet zginąć niepotrzebnie a ja nie mogę nawet znać szczegółów. Będziemy ze sobą mieli tak bardzo ograniczony kontakt…”

Nie, uff, co za idiotyczny list! Przerwała rozpoczęte zdanie i zaczęła od nowa, nieco jaśniej tłumacząc, o co chodzi. Była cały czas pełna emocji i nie umiała zebrać myśli.

„Kochana Mamo, przedwczoraj Draco Malfoy poprosił o moją rękę! A ja z całego serca powiedziałam tak, bo mimo naszej przeszłości, jest wspaniałym mężczyzną i moim wielkim przyjacielem. Ślub musiał się jednak odbyć bezzwłocznie, bo oboje wyjeżdżamy w obowiązkach służbowych i nie wiadomo kiedy znowu się zobaczymy. Tak bardzo mi przykro, że nie zdążyliśmy Was o niczym zawiadomić.

Jaka szkoda, że Was tu nie było! Ślub odbył się dzisiaj. Uroczystość była wspaniała. Czułam się jak prawdziwa królewna, która wychodzi za swego wymarzonego księcia, Draco natomiast...”

Hermiona odłożyła swoje eleganckie pióro i pogrążyła się we wspomnieniach. Zaskakująco ciepłe, uspokajające spojrzenie Draco, gdy stała przestraszona u jego boku, chwilę  przed złożeniem magicznej przysięgi. Delikatny, ironiczny uśmieszek, który przypominał jej, że cała ta ceremonia jest przecież farsą i to wymyśloną w głównej mierze przez nią. Jaki był przystojny w odświętnej szacie! Wspominała, jak klęczeli obok siebie, a on podtrzymał ją zdecydowanie silnym ramieniem, gdy zachwiała się, odczuwając wzruszenie i lęk w tym niezwykle wytwornym i magicznym nawet jak na ich świat otoczeniu. Myślała o swoim przerażeniu, kiedy mistrz ceremonii wymieniał wszystkie jego tytuły. A ona zawsze myślała o nim jak o zarozumiałym dupku. Hermiona w tamtej chwili czuła się unicestwiona. Kim właściwie jest ona, która ma zostać żoną kogoś takiego. Jej skromne nazwisko zabrzmiało w porównaniu z listą jego tytułów śmiesznie krótko. Czuła się mimo swojej zwykłej pewności siebie, strasznie mała. Kilka lat temu takie myśli nigdy by nie napłynęły do jej głowy, ale teraz była bardziej dojrzała, trochę mniej zarozumiała no i wiedziała więcej nie tylko o świecie czarodziejów, ale i o Malfoyu. Wróciła do wspomnień. Mimo wszystko czuła się szczęśliwa, wierzyła, że wszystko się ułoży.

A potem...

To najmniej spodziewane spojrzenie. W czasie wspaniałego bankietu po ślubie, gdy nagle rozbawieni znajomi z ministerstwa zaczęli się domagać, by on pocałował ją- pannę młodą...

Hermiona nie zauważyła, że z pióra spływa na biurko atrament plamiąc pedantycznie wyczyszczoną, gładką, mahoniową powierzchnie.

Wstręt w szarych oczach Draco. Stały się prawie czarne z gniewu wywołanego pomysłem ich przyjaciół. Prawdopodobnie jednak zauważył, jak ją to zraniło, bo wzrok mu złagodniał, objął ją i przygarnął do siebie. Po czym ją pocałował, ostrożnie i czule, choć oboje wiedzieli, że tylko gra, a Hermiona pomyślała, że pewnie teraz odczuwa wielki niesmak, i tak ją to dotknęło, że stała sztywno, przybierając odpychającą postawę. Gdyby wydarzyło się to kilka miesięcy wcześniej, zanim jeszcze dowiedziała się o jego skłonnościach! Wtedy jego pocałunek sprawiłby jej prawdopodobnie przyjemność i wywołał nadzieję. Tak bardzo wtedy o nim śniła, tak pragnęła choć sama nie mogła w to uwierzyć. Teraz odczuwała jedynie smutek i było jej niedobrze.

Zgromadzeni goście przyjęli jednak ich pocałunek entuzjastycznie, a wargi kilku kobiet wykrzywiły się z wyraźną odrazą. Nowa pani Malfoy zaś pomyślała ze złośliwym zadowoleniem: „I wiszą wysoko, i takie są kwaśne, powiedział lis, spoglądając na winogrona.” Bo Draco wyjaśnił jej, dlaczego niektóre z ich koleżanek tak go nie lubią. Rozbawiło to Hermionę, bo chociaż Draco Malfoy do niej nie należał, to jednak czuli się ze sobą związani i rozumieli nawzajem. Ich przeszłość, tak pechowo rozpoczęta, czasy wojny, przemiana Draco, ich wzajemna pomoc. Chętnie przebywali razem, dopóki nie byli zmuszani do takich historii jak ta z pocałunkiem. Hermiona bardzo dobrze wyobrażała sobie wściekłość żądnych pochlebstw panienek z pracy, gdy Draco odrzucał ich awanse. Nic dziwnego, że chwytały każdą szansę, by ujawnić jego wypaczone skłonności! Byłaby to pociecha dla ich zranionej pychy i możliwość zemsty za doznane upokorzenia, a teraz tak gorzko się rozczarowały. - Dobrze im tak -pomyślała z zadowoleniem-lafiryndy.

Hermiona ocknęła się z zamyślenia, spojrzała na nie dokończony list i z ożywieniem zabrała się do opisywania ślubnej sukni, którą z niebytu wyczarowała Ginny, oraz wspaniałości ich nowego domu.

Ciężkie dębowe drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł pan młody. Cholera, tego się nie spodziewała! Sypialnię dla nowożeńców miała tej nocy zajmować Hermiona, on zaś ulokował się w mniejszym pokoju obok. Pozostałe pomieszczenia były przeznaczone dla gości weselnych a skrzaty domowe nadal miały pełne ręce roboty z rozbawionym towarzystwem. W dolnej części rezydencji i w rozległym ogrodzie na tyłach posiadłości nadal trwała zabawa na ich cześć. Im jednak wyraźnie dano do zrozumienia, że czas czynić inne powinności małżeńskie. Chętnie wymknęli się ku ogólnej uciesze. Oboje padali ze zmęczenia i emocji.

W "ich sypialni" wspaniałe, ogromne łoże zostało na noc poślubną odpowiednio, wedle starej arystokrackiej tradycji przystrojone: pięknie haftowaną lnianą pościel okryto również ręcznie haftowaną, ciężką jedwabną, przetykaną złotą nicią narzutą, przeznaczoną właśnie na łoże młodej pary. Pokój wypełniony był zapachem świeżych kwiatów, a przy łożu czekał stół z zakąskami i winami. W powietrzu unosiła się magia skrzatów domowych, która dawała wyjątkowe poczucie spokoju i intymności. Wiedziała, że to nie koniec tradycji której muszą być wierni ze względu na pochodzenie jej męża. Nie była jednak tym przerażona, uważała, że warto sprostać tym wszystkim obwarowaniom a ironiczne poczucie humoru Malfoya, bardzo jej ułatwiało znoszenie tej sytuacji. Wiedziała, że kpi z napompowanego środowiska swojej rodziny. Pikanterii dodawało też kłamstwo w które razem brnęli, ale świadomość, że przyświeca im wyższy cel, była krzepiąca. Dla większego dobra-te słowa prześladowały ją od kilku już dni, ale tym razem wiedziała, że nie ma innego wyjścia. Nie dla nich.

Hermiona przyglądała się Ślizgonowi z niemym podziwem choć starała się, żeby nie było tego zbytnio widać. Miał na sobie piękny szlafrok i w ciepłym blasku świec wydał jej się niewiarygodnie pociągający. - Oj Hermiono - pomyślała - uważaj, takie myśli nie są pożądane w twojej sytuacji, na innych zasadach działa to małżeństwo, musisz o tym pamiętać.

 –  Pomyślałem sobie  –  powiedział z przepraszającym uśmiechem  –  że nie byłoby dobrze, gdybym dzisiejszej nocy spał w tamtym pokoju.

 –  N – nie...  –  wyjąkała Hermiona.  –  Masz, oczywiście, rację. Ale...

 –  Nie bądź taka płocha Granger  –  uśmiechnął się po swojemu. – Przyszło mi do głowy, że może mógłbym spać tutaj, w głębokim fotelu. Zniesiesz tyle ryzyka?

 –  Ale ty jesteś dowcipny! Oczywiście to nonsens, żebyś spał w fotelu! Jesteś śpiący?

 –  Nie. Zresztą to nasza noc poślubna –  rzucił z pewną dawką ironii.

 –  Ja też nie chcę spać. Wobec tego posiedzimy sobie razem.

 –  Dobry pomysł  –  przyznał z kpiącym uśmiechem.  –  Ale...  –  zawahał się.  –  Powinniśmy jednak w jakiś sposób wykorzystać łóżko – powiedział z błyskiem w oku.

 –  Owszem  –  potwierdziła bezbarwnym głosem, wiedziała, że próbuje ją sprowokować –  Niedoczekanie twoje – pomyślała, a na głos powiedziała, –  może moglibyśmy w zagrać w jakąś grę.

Ślizgon skrzywił się.

 –  Jedyna gra, jaka mnie interesuje, to szachy, a to nie jest gra dla kobiet.

 –  Dlaczego? Ja znam wszystkie ruchy.

 – Dziękuję  –  odparł sucho.  –  To chyba najgorsze, co może usłyszeć zagorzały szachista. A tym nielicznym kobietom, które nauczyły się grać w szachy, brak cierpliwości, żeby starannie przemyśleć swoje posunięcia. Domagają się, żeby wszystko szło jak najszybciej, wciąż nudzą: „No, kiedy się nareszcie zdecydujesz?” i grają zupełnie bez zastanowienia. Może i jesteś inteligentna, ale szachy nie są dla ciebie. Kto cię nauczył... ruchów?  –  zakończył z przekąsem, ale widocznie rozbawiony.

 –  Mój ojciec. Rzadko kiedy miał partnera do gry, więc ja musiałam mu dotrzymywać towarzystwa –  powiedziała, bo nie uznała za stosowne, przypominać sobie i jemu, że Ron był naprawdę dobry w szachach i choć długo nie chciał tego przyznać, to ona poprzez ich ciągłe rozgrywki, zaczęła mu dorównywać w tej królewskiej grze.

 –  No, niech tam, w końcu możemy pomęczyć się i zagrać jedną partię.

Po chwili przyniósł piękne szachy z kości słoniowej.

 –  Z Indii Wschodnich  –  wyjaśnił. – Ostrzegam cię jednak, Hermiono. Nie będę „miły”, nie zamierzam grać tak, żeby dać ci wygrać. Na to nie licz.

 –  Nie oczekuję takiej łaski z twojej strony, Malfoy.

 –  Dobrze  –  odparł z uznaniem, ale nie potrafił ukryć cichego westchnienia, że jest zmuszony rozgrywać taką krótką partię, w której przeciwnik jest z góry skazany na niepowodzenie. To oczywiste, że ta uparta istota się do tego nie przyzna, ale Draco był pewien, że Granger nie ma z nim najmniejszych szans.

Gdy Hermiona ustawiała figury, zachwycając się wszystkimi po kolei na co one mruczały z zadowoleniem, Draco spojrzał na biurko.

 –  Piszesz list? Do domu?

 –  Tak  –  odparła i pospiesznie odsunęła papier.  –  Jesteśmy wprawdzie mężem i żoną, ale sądzę, że jeszcze nie czas na zbyt wielką poufałość.

 –  Nie miałem zamiaru czytać  –  powiedział krótko, wyraźnie urażony.

Gryfonka przeklinała swój brak opanowania.

 –  Wybacz mi  –  poprosiła szczerze, co on skwitował leciutkim, ale smutnym uśmiechem.

Szachownica została ulokowana pośrodku ogromnego łoża, oni zaś rozłożyli się wygodnie po obu stronach.

 –  Chyba powinnaś...  –  zaczął Draco i  wskazał na jej suknię.

 –  Och, oczywiście, taka jestem dziś bezmyślna!

Czekał, aż Hermiona przebierze się w obszywaną koronkami nocną koszulę, która miała za zadanie więcej odkryć niż ukryć. Wahała się przez chwilę, po czym energicznie zaciągnęła wiązanie pod szyją, tak, że wspaniały dekolt został zredukowany do minimum, machnęła różdżką układając sobie włosy w coś co było połączeniem francuskiego warkocza z luźnym kokiem i wyszła z przylegającej do sypialni garderoby. Wzrok jaki posłał jej Malfoy był bardzo wymowny. „Ślicznie wyglądasz” zdawał się mówić, „ślicznie i pociągająco, ale naprawdę nie musiałaś wiązać tej koszuli jak dziewica, którą przecież nie jesteś. Mnie twoje wdzięki i tak nie wiodą na pokuszenie więc możesz sobie odpuścić”.

W każdym razie Hermiona tak właśnie sobie tłumaczyła jego spojrzenie.