Ślady II

Rozdział II

Z przerażeniem stwierdziła, że jej przyszli pacjenci, to ludzie z którymi nie wolno się „bawić” w terapię. Ogarnęły ją tak potężne wątpliwości, że chciała uciec z tego miejsca, nie oglądając się za siebie. Co tam jej marzenia. Jeżeli McGonagall jej karierę uzależnia od powodzenia tego planu, to ona pasuje.

Przechodziła z pokoju, do pokoju, słuchając głosu ordynatora, który streszczał to, co ona wbrew jego świadomości już wiedziała. Nie przewidziała jednak, że co innego czytać o kimś suche fakty, a co innego wysłuchać historii życia, patrząc tej osobie niemalże w oczy.

Słuchała opowieści o mężczyźnie, który w akcie desperacji spalił swój dom, ponieważ widział w nich umarłych. Z domem spłonęła również jego rodzina. Na skutek załamania nerwowego, trafił do psychiatryka zamiast do aresztu. Nie był typowym mordercą, był człowiekiem, który nie poradził sobie ze swoim problemem i za późno zdał sprawę z konsekwencji swoich działań.

 Zamieniła kilka słów z chłopcem, któremu wydawało się, że jest elfem. – Urocze dziecko – stwierdziła w duchu, lecz wiedziała, że pod anielskim wyglądem, drzemie obca natura, która zmusza go do chodzenia nago. Historia Alexa, a raczej elfów na których się wzorował, przypominała jej dzieje skrzatów domowych. Wyraźnie było widać, że chłopiec fascynuje się germańską odmianą elfów. Przypomniała sobie nawet mugolską bajkę, chyba braci Grimm, o „Szewczyku i Elfach”. W tej historii elfy mają tylko stopę wysokości, są nagie i (podobnie jak irlandzkie leprechauny) robią buty. W ten sposób pomagają tytułowemu szewczykowi. Gdy zaś szewc nagradza ich pracę ubrankami, elfy są zachwycone, zabierają rzeczy i znikają na zawsze, zupełnie jak skrzaty domowe.

Kobieta ze stwierdzoną schizofrenią, wzięła ją za swoją matkę. Hermiona, zaskoczona reakcją pacjentki, nie od razu przypomniała sobie fakty dotyczące tej choroby. Z zaskoczeniem obserwowała jak w jednej chwili normalność zmienia się w katatoniczne pobudzenie, któremu towarzyszą dodatnie objawy w postaci urojeń.

Po wysłuchaniu opowieści o pacjencie, którego nowotwór doprowadził do zaburzenia psychicznego, zwanego manią, potrzebowała przerwy. Wyszła na zewnątrz i jak nigdy, zapaliła papierosa, którym poczęstował ją ordynator. Krztusząc się kaszlem będącym wynikiem papierosowego dymu wdzierającego do płuc, stwierdziła, że nie był to najszczęśliwszy pomysł, jednak wytrzymała dzielnie, zachowując tym samym pozory w miarę opanowanej osoby. Po kilkunastu minutach, zdecydowała się wrócić do budynku.

 Patrzyła teraz na staruszkę, która próbowała założyć lalce wielkości rocznego dziecka, sukienkę. Widziała z jaką czułością kobieta obraca plastikowe ciało, z jakim pietyzmem zapina guziki zdecydowanie zbyt drobne dla jej pomarszczonych i zgrabiałych palców. Patrzyła jak z niecierpliwością odgarnia z czoła biały kosmyk włosów, który uparcie wraca na poprzednie miejsce. Słyszała jak babunia nuci lalce kołysankę, lulając ją delikatnie w ramionach. Przypomniała sobie historię choroby tej kobiety. Straciła maleńką wnuczkę. Oszalała z rozpaczy, obwiniając się za niedopilnowanie dziecka. Słyszała jak ordynator opowiada, że tragedia była o tyle większa, że to maleństwo było jedynym, wystaranym, wyczekanym dzieckiem jej syna. Kobieta miała osiemdziesiąt trzy lata, a od piętnastu wciąż i wciąż przeżywała tragedię straty. Nie miała nikogo, kto chciałby jej pomóc. Jej mózg nie zarejestrował śmierci synowej, która popełniła samobójstwo, krótko po wypadku swojej córki. Syn chował urazę tak głęboko, że nie odwiedził swojej matki choćby raz. Pewnie nawet nie wiedział, czy ona jeszcze żyje. Obwiniał ją nie tylko o stratę jedynej córki, ale również o śmierć żony. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, że umysł staruszki zatrzymał się prawie szesnaście lat temu. W jej mniemaniu, ukochana wnusia wciąż żyła, a babcia mogła ją pielęgnować i rozpieszczać. Ordynator wytłumaczył, że personel szpitala nie wyprowadza pani Brink z błędu. Każdy pielęgnuje w niej żywe nadal wspomnienia, bojąc się obudzić w kobiecie teraźniejszość. Hermiona choć przyznała mu oficjalnie rację, to w duchu czuła narastający sprzeciw. Otoczenie szło na łatwiznę, pozwalając żyć w obłąkaniu. Nie znała się na ludzkiej psychice, ale wydawało jej się, że przepracowanie problemu byłoby lepszym rozwiązaniem. Tej kobiecie należała się namiastka normalnego życia, możliwość żałoby i pogodzenia z przeszłością. Ale kim ona jest, żeby decydować, co jest lepsze dla innych? Przyszła tu w pogoni za marzeniami. Nie miała pojęcia co zrobi, gdy odkryje, że stan jej dawnego wroga jest podobny do stanu innych pacjentów, których dziś poznała. Przecież nie może grzebać mu w mózgu!

– …niedoszły samobójca. Próbował rzucić się pod pociąg na dworcu King Cross w Londynie, – z zadumy wyrwał ją ponownie dobiegający z oddali, głos ordynatora – ledwo go odratowano. Zwykle nie mówi wiele, a to co już powie nie ma większego sensu. Beznadziejny przypadek. – Kontynuował otwierając drzwi kolejnej sali.

Zobaczyła mężczyznę, siedzącego na parapecie dużego okna o łukowatym sklepieniu. Gdyby spotkała go przypadkowo na ulicy, nigdy by nie poznała. Miał zapadnięte policzki, widocznie przetłuszczone, długie blond włosy pozostawały splątane, a pusty, niewidzący wzrok był skierowany gdzieś poza horyzont. To nie był człowiek, którego pamiętała ze szkoły. Jego ubrania zwisające z resztek czegoś, co kiedyś było ciałem, sugerowały, że jest bardzo chudy.

– Harry? Chciałbym ci przedstawić nową terapeutkę. To jest pani Hermiona Granger i będziesz ją widywał trzy razy w tygodniu, chyba, że poczujesz potrzebę częstszych zajęć. – Hermiona już otwierała usta, żeby zaprotestować, słysząc w ustach ordynatora imię swojego przyjaciela, jednak w porę z tego zrezygnowała. Ze strony Malfoya nie doczekała się żadnej reakcji, co wzbudziło w niej niepokój i serię podejrzeń.

– Harry jest w tak koszmarnym stanie nie z naszej winy. A przynajmniej, nie wyłącznie z naszej. Jest tutaj prawie rok i do tej pory, nikomu nie udało się do niego dotrzeć. Nie znamy nawet jego nazwiska. Jedynie imię jakoś z niego wydobyliśmy. Nie mamy też właściwie żadnej dokumentacji na jego temat.

– To wyjaśnia, czemu nie zwróciłam na niego uwagi – pomyślała Hermiona.

– Jedyne co udało nam się ustalić, to fakt, że najwyraźniej nie pamięta kim jest. Z pewnością nie jest to przypadek schizofrenii, choć wiele symptomów by na to wskazywało. Czasami bywa agresywny, więc rozsądniej zostawić go samego sobie. On decyduje kiedy chce skorzystać z prysznica i czy ma ochotę uczestniczyć w terapii. W naszym szpitalu nie stosujemy środków nacisku, tym bardziej, że w jego przypadku odnosi to odwrotny skutek do zamierzonego.

– Rozumiem. Pozwolę sobie jednak zapytać, w jaki sposób mam mu pomóc skoro nie zmuszacie go do żadnej aktywności?

– Może wyjdźmy. Odpowiadając na pytanie, nie wiem. Jeżeli mam być szczery, to jest pierwszy przypadek w mojej karierze, gdzie nie umiem ustalić linii postępowania. Nie potrafię też określić celu trzymania go w tym miejscu. Nasz szpital jest mały, ale dosyć dobrze finansowany. Nie stać nas jednak na to, żeby trzymać kogoś z kim nie jesteśmy w stanie pracować. Mam ponad dwudziestoletni staż pracy i umiem rozpoznać beznadziejne przypadki. Proszę się jednak nie zniechęcać. Może uda się pani odkryć coś na co my nie wpadliśmy podczas obserwacji.

– Zrobię wszystko co w mojej mocy. – Stwierdziła gorzko, myśląc o nieracjonalnym podejściu władz szpitala do swoich pacjentów.

– Tak myślę. Przyda się nam nowe spojrzenie. Zaprowadzę teraz panią do jej gabinetu. Proszę zapoznać się bardziej szczegółowo z kartoteką pacjentów. Później może pani wrócić do domu. Oczekuję stawienia się w pracy, w poniedziałek, więc ma pani dwa dni na obmyślenie planu terapii. Sądzę, że w niektórych przypadkach, zmuszona będzie pani do prowadzenia zajęć indywidualnie, jednak rozpiszemy to w jakiś sensowny sposób, żeby nie kolidowało ze sobą. Umowę dostanie pani najprawdopodobniej we wtorek, jak kadrowa wróci z urlopu. Czy ma pani jeszcze jakieś pytania?

– Chwilowo nic nie przychodzi mi do głowy.

– W takim razie, witam na pokładzie.

– Dziękuję, postaram się nie zawieść.

– Zobaczymy. Miłego dnia.

Stanęła przed drzwiami gabinetu wskazanego przez ordynatora. Patrzyła na jego oddalającą się sylwetkę. Gdy upewniła się, że zniknął z pola widzenia, weszła do swojego nowego królestwa – jak w myślach nazywała pokój lekarski. Omiotła spojrzeniem stosunkowo niewielką przestrzeń. Białe ściany sprawiały nieco odpychające wrażenie. Stojąca w rogu kanapa, najwyraźniej miała już za sobą lata świetności. Wytarte siedzenie obrotowego fotela, również nie zachęcało do spoczynku, jednak Hermiona postanowiła usiąść przy biurku i przejrzeć jego zawartość. Poza kanapą, fotelem na którym właśnie usiadła i biurkiem, w pokoju znajdował się jeszcze regał z kilkoma, na wpół pustymi półkami, oraz maleńki stolik do kawy. – Szału nie ma – pomyślała, przywołując w pamięci obraz swojego, może dość skromnego – jednak w porównaniu z obecnym, znacznie okazalszego, – gabinetu w Ministerstwie Magii. Wyciągnęła, ukrytą dotąd w rękawie żakietu, różdżkę i rzuciła zaklęcie wyciszające. Wyjęła z torebki telefon komórkowy i wybrała numer Harry’ego. Po pięciu sygnałach usłyszała włączającą się pocztę głosową, co świadczyło o tym, że jej przyjaciel jest teraz w gmachu Ministerstwa Magii, w którym najzwyczajniej w świecie, nie ma zasięgu.

– Hej, Harry – przywitała się po usłyszeniu dźwięku sygnalizującego początek nagrywania wiadomości. – Mam mały problem. Właściwie, to mam problem wielkości smoczego jaja, ale to nie teraz. Jak tylko odsłuchasz wiadomość, chciałabym żebyś mi odnalazł wszystko co tylko będziesz w stanie, na temat życia Malfoya w ciągu ostatnich dwóch lat. Okres od czerwca zeszłego roku możesz pominąć, bo był już tutaj. To dosyć pilne. Zadzwoń jak tylko wyrwiesz się z pracy. Tęsknię. Pa!

Odłożyła telefon na biurko. Mogłaby skontaktować się z Ginny albo Luną, ale wiedziała, że obie są jeszcze  w pracy. Zadzwoni do nich wieczorem. Miała nadzieję, że Harry’emu szybko uda się coś wyszperać, bo to co widziała przed sobą, niewiele jej wyjaśniało. Przejrzała szybko pozostałe dokumenty dotyczące innych podopiecznych i z ulgą stwierdziła, że reszta nie różni się istotnie od tego, co wcześniej dostarczył jej Potter. Będzie musiała poprosić Rona i Neville’a o pomoc przy ułożeniu planu terapii kolejnych pacjentów. Czuła, że postawione zadanie, zaczyna powoli ją przerastać. Kompletnie nie rozumiała polityki szpitala. Co to za dziwne zasady? Żadnych środków nacisku. Na pierwszy rzut oka widać było, że niespecjalnie im zależy na leczeniu pacjentów. Albo inaczej, na przywróceniu ich światu. Nie podzielała przekonania, że niektórych z nich, trzeba zostawić w spokoju, jednak w porę przypomniała sobie, że nie przyjechała tu zbawiać świat, tylko utorować drogę do spełnienia swoich planów. Szybko zrobiła zdjęcia danych dotyczących Ślizgona i machnęła różdżką, cofając wcześniej rzucone zaklęcie. Schowała wszystko do torebki i wciskając magiczny atrybut ponownie w rękaw żakietu, wyszła z pokoju.

***

Minerwa McGonagall siedziała w swoim owalnym gabinecie dyrektora, na siódmym piętrze. Biurko przed nią zasłane było zwojami pergaminu. Sprawdzała prace domowe z transmutacji, jakie dostarczyli jej szóstoklasiści. Przetarła oczy ze zmęczenia.

– Robie się na to za stara – mruknęła sama do siebie, łamiąc przy tym pióro.

– Nonsens, jesteś w kwiecie wieku. Nie umniejszam jednak twojemu zmęczeniu – powiedział uprzejmie portret Dumledore’a.

– Doceniam komplement, Albusie, jednak muszę przyznać, że nadmiar obowiązków jest przytłaczający. Chyba powinnam udać się na emeryturę.

– Też coś. Nie możemy cię stracić. A co z posadą dla panny Granger? Wytrzymaj jeszcze kilka miesięcy, a będziesz miała lżej.

– Albusie, rozmawialiśmy już o tym wiele razy. Nie wiem czy jej nie wystraszyłam. Te warunki…

– Wiesz, jak bardzo ważne jest, aby ściągnęła tego chłopaka do szkoły.

– To już mężczyzna. I wcale nie jestem przekonana, że to dobry pomysł. Mogliśmy wysłać kogoś innego. Pamiętasz jak oni się nienawidzili? Pomona opowiadała mi, że po szkole nic się nie zmieniło. Longbotom twierdzi, że Granger może całkowicie zrezygnować, właśnie przez te wymagania. Nie wierzę w to, nie mogła aż tak się zmienić, jednak jest we mnie niepokój, że nie da rady powstrzymać swojego temperamentu i wszystkie starania pójdą na marne.

– Nie mieliśmy innego wyjścia. Malfoy powinien dostać szansę na normalne życie, a tylko Hogwart jest w stanie mu to zapewnić. Musi odbudować swoją reputację, szkoda, że sam o to niespecjalnie zabiega.

– Nic o tym nie wiemy. To tylko nasze domysły, Albusie.

– A o czym, twoim zdaniem, świadczy fakt, że przez prawie rok, społeczność czarodziejów nie zainteresował fakt, że Draco zaginął? O czym świadczą wydarzenia tuż przed zniknięciem? Malfoy nie jest typem samobójcy.

– Może masz rację. Nie rozumiem jednak, po co od razu obarczać nas jego obecnością.

– Draco jest dobrym człowiekiem, Minerwo – wtrącił Snape ze swojego portretu. – Zasługuje na nową szansę, a które miejsce na ziemi, nadaje się na to lepiej niż Hogwart?

– To nie jest przytułek dla zbłąkanych śmierciożerców. Tu jest szkoła!

– Jesteś po prostu uprzedzona – warknął Snape. – Do obecności Granger nie wnosisz sprzeciwu.

– Panna Granger posiada odpowiednie przygotowanie i kwalifikacje, dość, żeby wykładać magię.

– Malfoy też je posiada. Zawsze był dobry z eliksirów, nie potrzebował uciekać się do oszustwa jak Potter.

– Teraz to ty jesteś uprzedzony, Severusie. Nie neguję zdolności pana Malfoya, ale na Merlina, tu są dzieci. Każdy profesor powinien być w stanie się nimi opiekować, a jeżeli Malfoy ma problemy z samym sobą, to nim się trzeba zająć!

– Mówisz tak, jakby on pierwszy miał tyle wad – wtrącił Dumledore. – Myślę, że nie muszę przypominać charakterów naszych drogich kolegów. W końcu pan Malfoy nie jest Kwiryniuszem z Voldemortem, z tyłu głowy.

– Nie bądź śmieszny, Albusie. To nie są rozsądne argumenty.

– Cieszę się, że potrafię cię jeszcze rozbawić, Minerwo. Ufam jednak, że pozwolisz chłopakowi spróbować.

– Oczywiście, inaczej nie stawiałabym tych chorych wymagań pannie Granger. Ale wątpliwości chyba mogę mieć.

– Każdy może, moja droga, jednak nie powinny one przysłaniać nam głównego celu.

– Głównym celem jest nauczanie magii. Jeżeli pan Malfoy się w tym sprawdzi, nie rzeknę złego słowa. Jeżeli jednak będzie stwarzał problemy, nie zawaham się go stąd usunąć. Nawet wtedy gdy nie będzie gotowy na zderzenie ze światem zewnętrznym.

– Ty jesteś dyrektorem. My tylko doradzamy – Dumbledore posłał jej dobrotliwy uśmiech. – Bądźmy dobrej myśli. Panna Granger ma lojalnych przyjaciół, jeżeli wszystko pójdzie dobrze, od września grono nauczycielskie powiększy się o troje zdolnych ludzi.

– Oby tak było. Jak na razie, to tylko Pomona może być spokojna o swojego zastępcę. Swoją drogą, to trochę jej zazdroszczę. Spotkanie z magizoologiem rangi Skamandera, to niezwykłe przeżycie. Sama chętnie spotkałabym się z Emerikiem Switchem.

– Będziesz miała taką możliwość, jak tylko przestaniesz zajmować się wszystkim na raz. Przywilejem dyrektora jest posiadanie czasu między innymi na badania naukowe.

– Dobrze, już dobrze. Nie przekupujcie mnie. Przecież jestem przekonana do waszego pomysłu. Inaczej nie pisałabym o tym pannie Granger. Po prostu, boję się o uczniów.

– To czego najbardziej się boimy już nam się kiedyś przydarzyło.

– Żebyś wiedział Severusie, żebyś wiedział.