Ślady XI

Witajcie,

na początek: opowiadanie "Wierność jest nudna", zostało zgłoszone jako propozycja bloga miesiąca na Katalogu Granger :) Serdecznie dziękuję osobie zgłaszającej, a Was zapraszam do głosowania :) KLIK

Poniżej zamieszczam kolejny rozdział Śladów, który odleżał swoje na moim pulpicie. To chyba najdłużej czekający na opublikowanie rozdział, ale nie mam do niego serca. Są w nim dwie sceny, dla których inspiracją były zabawne scenki pochodzące z kabaretu Neo Nówki i serialu Miodowe Lata i chyba przez nie właśnie mam te wątpliwości, ale cóż, musiałam jakoś opisać występujące sceny, a rozładowanie trochę ponurego nastroju wydało mi się wskazane. Dajcie znać jak w całości podoba Wam się rozdział :)

Rozdział XI

Gdzie  est ta ulica, gdzie est ten dom,

gdzie est ta dziefffczyna co kocham ją?!

Sznalasłem ulice, sznalasłem dom,

sznalasłem dziewczyyyne co kocham jąąą!!!

– Za jakie grzechy, na Merlina, ja to muszę znosić – warknął Zabini nakrywając głowę poduszką. Obudził go śpiew podpitego mężczyzny, który właśnie w tej chwili wygrywał dźwięki jakiejś skocznej melodii. Zawodził przy tym tak głośno, że Blaise miał ochotę wstać i rzucić butem w tego domorosłego artystę. Bardzo żałował, że nie może użyć zaklęcia wyciszającego, bo to znacznie ułatwiłoby mu sprawę. Przeklinał Pottera i jego polecenie, przeklinał przeklętego Malfoya i przeklinał zarozumiałą Granger. Przeklinał też samego siebie, bo zgodził się na tę całą szopkę. Cały wczorajszy dzień towarzyszył dwójce fałszywych mugoli. To zajęcie śmiertelnie go nudziło, sam musiał się pilnować, by nie palnąć jakiejś gafy – w końcu udawał agenta muzycznego, a na dźwiękach znał się tak, jak ten gościu spod okna. Źle się czuł w skórze Karola Walendzika, który choć całkiem nieźle się ubierał, to miał trochę za dużo sadła i zbyt prostackie poczucie humoru. Udawanie kogoś takiego, nie sprawiało Blaise’owi nawet minimalnej przyjemności. Najpierw z rozbawieniem patrzył, jak Mateusz obłapia chętne do igraszek ciało Anety. Zachowywali się jak para napalonych nastolatków, gdy tylko nikt nie patrzył. Malfoy w imieniu Mateusza podpisał wielce intratny kontrakt z wytwórnią muzyczną. Granger entuzjastycznie pisała dalszą część powieści Anety pod tytułem „Król i Dama Kier”. Wszystko wyglądało doskonale. Potem, wieczorem, we trójkę wybrali się na kolację, by oblać sukces. Właśnie wtedy Zabini zauważył, że coś mu nie gra. Przyglądał im się badawczo i starał wyłapać te drobne niuanse, które świadczyłyby o jakimś oszustwie, ale niczego nie mógł się przyczepić. Coś jednak go niepokoiło i postanowił baczniej obserwować parę mugolskich kochanków, w których aktualnie bawili się jego podopieczni.

Czym dłużej ich obserwował, tym bardziej był przekonany o tym, że coś tu śmierdzi i nie były to nadmiernie wydzielane feromony Malfoya.

Zamknął oczy próbując jeszcze raz usnąć, ale wczorajsze wrażenia napływały do jego głowy, stukając niepokojąco w czaszkę. Powinien skontaktować się z Potterem i podzielić z nim swoimi wątpliwościami. Jeżeli miał rację, to sprawa i tak już skomplikowana, robiła się wysoce niebezpieczna. Niespecjalnie mu zależało na losie tej dwójki, ale Blaise poważnie traktował swoją pracę i nie zamierzał zepsuć sobie renomy dwojgiem nieudaczników. Nie chciał też dać Weasleyowi powodu do satysfakcji. Ron i Blaise z niewiadomych powodów się nie znosili prawie w równym stopniu jak z Malfoyem. To chyba jedyne co ich łączyło, poza tym byli swoim dokładnym przeciwieństwem. Rudzielec odznaczał się niezachwianą lojalnością, odwagą i potrafił wybaczać. Blaise przez długi okres uważał go za ciamajdę i marny dodatek do idealnego Pottera i wszystkowiedzącej Granger. Tak, Weasley wydawał się zdecydowanie najsłabszym ogniwem. Ale kiedyś, zaraz po zostaniu aurorem, Harry poprosił go o rozmowę. Blaise się domyślał, że podobną przeprowadził ze swoim rudym przyjacielem. Potter był konkretny, nie rozwodził się nad wątpliwymi przymiotami Weasleya, tylko powiedział, że niezależnie od tego co o sobie myślą, mają ze sobą współpracować. Ta niezachwiana pewność i zaufanie jakim Harry obdarzył Rona, dały Blaise’owi do myślenia i postanowił zrobić delikatny  research. Zdobyte informacje utwierdziły go w wierze, że Weasley jest kretynem. Sam Zabini nigdy nie postąpiłby tak jak on, za bardzo lubił wygody. Ganiać wzdłuż i w szerz kraju tylko dlatego, że Potter ma urojenia? W życiu. Spać pod namiotem, jeść korzonki, a fuuj, naprawdę trzeba mieć nie po kolei w głowie. Nie dość, że dobrowolnie narażał się na śmierć, to jeszcze sam nie był do końca przekonany, czy robi słusznie. Szeptano w największym zaufaniu, że Weasley któregoś dnia uciekł. Zabini wcale mu się nie dziwił, sam by tak zrobił, gdyby któryś z jego przyjaciół wpadł na tak szalony pomysł. Ale on nie miał przyjaciół.

No i Ron był z pewnością zazdrosny. Na szóstym roku nawet do uszu Ślizgonów dotarły zatrważające wieści: Król Dziurawej Obrony dał kosza Kujonicy Granger. Co to była za historia, rodem z harlekina. Były łzy zazdrości i upokorzenia, była wylewająca żale Brown i kpiąca Granger, był wodzony za nos McLaggen i przyłapany na gorącym uczynku Malfoy. Swoją drogą, Blaise do tej pory nie mógł uwierzyć, że Malfoya ciekawiła wtedy Granger. Tak więc zdaniem Zabiniego Wiewiór nie wytrzymał wtedy wojennego napięcia i stchórzył. Oczywiście jak na prawego Gryfona przystało, zaraz potem chciał wrócić. Pewnie wizja dobierającego się do Granger Pottera, zrobiła swoje.

Po wojnie, gdy wszyscy trzej zdali z wyróżnieniem testy na Aurora, było oczywistym, że to Potter stanie na czele nowej grupy strażników prawa. Zabini i Weasley mierzyli się tylko nienawistnym wzrokiem, dbając o to, by każde potknięcie przeciwnika, dotarło do uszu właściwych osób. Harry, widząc ich animozje, szybko to ukrócił, ale rywalizacja pozostała. Zabini wiedział, że Ron będzie zły na Harry’ego, że ten do pilnowania Granger i Malfoya wyznaczył właśnie jego. Zresztą Blaise zgodził się tylko dlatego, że była to doskonała okazja by zagrać Wiewiórowi na nosie, nawet kosztem przebywania ze znienawidzonym od lat Malfoyem. A może uda mu się utrzeć nosa również jemu?

Przekręcił się na drugi bok. Kocia muzyka napływająca zza okna zmieniła się w zawodzącą balladę o jakimś góralu, a z pokoju obok dobiegł go szum wody.

***

– Wstawaj Ron – rozległ się zaspany głos Molly Weasley. Miała za sobą ciężki wieczór i jeszcze cięższą noc. Słysząc przeciągłe chrapanie z pokoju swojego najmłodszego syna, raz jeszcze załomotała do drzwi, wołając go po imieniu. Zawiązała w pasie swój puchaty, szmaragdowy szlafrok w złote gwiazdki i skierowała kroki do kuchni. Na półpiętrze dostrzegła pewną anomalię; czarny, męski but niedbale leżący na przedostatnim stopniu. Odruchowo poniosła go za sznurowadła i po krótkich oględzinach upewniła się, że należy on do Rona. Drugi od pary leżał spokojnie na jej wyszorowanym do białości kuchennym stole, w niewinnym towarzystwie zmiętej, cuchnącej alkoholem szaty i zawiązanego w supeł krawata. Poczuła jak jej poziom irytacji niebezpiecznie wzrasta. Uhuhu, tak dłużej być nie może – pomyślała wyciągając różdżkę i mrucząc pod nosem zaklęcie. Na górze rozległ się gwałtowny wrzask i odgłos spadania z łóżka. Molly z zadowoleniem zabrała się za przygotowanie śniadania.

– No i o co tyle krzyku – burknął Ron schodząc ze schodów, po niespełna dziesięciu minutach. Drapał się niemrawo po brzuchu i mrużył oczy przed atakiem słonecznego światła. Jego włosy były mocno potargane, pasiasta piżama krzywo zapięta, a twarz przypominała wyjątkowo nabrzmiałego pomidora. – To są moje buty?

Molly powoli odwróciła się w stronę syna. Zmierzyła go wzrokiem od dołu do góry, pokręciła z politowaniem głową i rzekła nie kryjąc ironii: – Nie, moje. Dasz wiarę?

– O co ci chodzi? Przecież widzę, że zrobiłaś to specjalnie – zawołał pociągając za zaplecione w warkoczyk sznurowadła. Molly była pod wrażeniem jego zdolności, bo sama by stworzyć tak kunsztowne dzieło, potrzebowałaby większej ilości sznurówek.

– Ja? – zapytała siląc się na spokojny ton. Ron musiał mieć wyjątkowo silnego kaca, bo zignorował czające się w oczach matki groźby.

– No to kto?

– Nie wiem, może gnomy ogrodowe – warknęła pani Weasley z impetem stawiając czajnik na fajerkach starodawnej kuchni.

– Nie żartuj sobie, nie mam dziś nastroju – mruknął Ron odrzucając od siebie buty.

– A to nowość. Wczoraj za to miałeś wyśmienity humor, pół hrabstwa słyszało – Molly postanowiła najwyraźniej zrezygnować z udawanego spokoju. – Przestań zrzędzić i idź się ubierać, bo spóźnisz się do pracy i znowu będziesz miał problemy.

– Jak mam się ubierać? – krzyknął Ron podnosząc wymiętą szatę. Pani Weasley sapnęła z irytacją i wymijając Rona wyszła do ogrodu. Bardzo kochała swoje dzieci i cieszyła się, że tak chętnie odwiedzają swój rodzinny dom. Wiedziała, że obojgu z Arturem udało się stworzyć prawdziwą rodzinę, mimo tego, że nigdy nie mieli wystarczająco dużo pieniędzy by zapewnić najbliższym beztroskie życie, ale Ron zaczynał przekraczać pewną umowną granicę. Wykazywał niezwykłą niechęć na samą myśl o zmianie miejsca zamieszkania. Co prawda ostatnio coraz częściej napomykał o przeprowadzce i razem z Luną nawet zaczęli szukać jakieś mieszkania do wynajęcia, ale nie zanosiło się na to, by wyczekiwana chwila miała nastąpić w najbliższym czasie. Molly bała się, że Ron przez swoje opieszalstwo, straci wreszcie Lunę, tak jak kiedyś stracił Hermionę.  Zatopiona w niewesołych myślach, zerwała kilka liści sałaty i starając się panować nad sobą, wróciła do domu. Ron stał stukając różdżką w toster i klnąc pod nosem. Usłyszawszy matkę odwrócił się i zawołał:

– Czemu to cholerstwo nie działa? Tyle razy prosiłem, żeby ojciec naprawił ten pieprzony toster, ale nie. Zawsze wszystko jest ważniejsze, łowienie ryb, odgnamianie ogrodu, niańczenie Malfoyów. No to mi teraz wytłumacz, dlaczego ten toster nie działa!

– Nie wiem, – warknęła Molly, mrużąc niebezpiecznie oczy. – Może faktycznie przez Malfoyów, łowienie ryb lub gnomy w ogrodzie, – podeszła do zlewu, włożyła doń sałatę i odwróciła się do syna – ale najpewniej dlatego, że nie włączyłeś go do prądu! TO JEST MUGOLSKI TOSTER RONALDZIE I DOSKONALE WIESZ, ŻE POTRZEBUJE MUGOLSKIEGO ZASILANIA! GDYBYŚ PRZEZ CHWILĘ PRZESTAŁ NA MNIE WARCZEĆ, TO NA PEWNO BYŚ NA TO WPADŁ, GENIUSZU!

– O ho, ho. Jaka nagle wykształcona – mruknął pod nosem Ron, uważając by jego matka tego nie usłyszała. Jej oczy ciskały gromy, więc wolał zejść z pola rażenia. Głowa pękała mu niemiłosiernie. Żałował, że tak dużo wczoraj wypił. Po zamknięciu sklepu miał od razu wrócić do domu i czekać na informację od Harry’ego. Wszystko w środku niego protestowało przeciw przydzielonej mu roli, ale wiedział, że jego przyjaciel ma rację. Czuł, że nie potrafiłby obiektywnie pomóc Malfoyom. Zadry, które były mu wbijane przez właścicieli tego nazwiska, nadal siedziały głęboko, uwierając jego dumę. Nie umiał zachować się tak jak jego rodzice, którzy pełni współczucia i zrozumienia, nie bacząc na własne bezpieczeństwo, pognali niosąc pomoc. Drażniło go to, że wszyscy są tacy wspaniałomyślni, wybaczający, że potrafią zachować się właściwie, a on po raz kolejny ulega zgubnemu wpływowi emocji. Wczoraj, upewniwszy się, że Ben zabezpieczył właściwie towar i wszystkie zamówienia do sprzedaży wysyłkowej są gotowe, zaczął zbierać się do domu. Już miał zamiar zamknąć drzwi, gdy przed nim zmaterializował się patronus Harry’ego, informując, że zadanie zostało wykonane, a sam Ron ma wolne do jutra. Weasley odetchnął z ulgą, bo choć lubił swoją pracę, to obcowanie z członkami rodziny Malfoy, zdecydowanie mu ją uprzykrzały. Postanowił więc w drodze do domu, skręcić do Dziurawego Kotła, by rozluźnić się po ciężkim dniu pracy szklaneczką czegoś mocniejszego.

Z rosnącą irytacją zaczął szukać swoich spodni. Był pewien, że wczoraj zostawił je na kanapie w salonie, ale dziś ich tam nie było. Zajrzał pod stolik do kawy, za ozdobne, kanapowe poduszki, nawet do kosza na ubrania stojącego w holu, ale spodnie przepadły. Zerkając nerwowo w stronę matki, która z wymownym,  stoickim spokojem mieszała różdżką w filiżance do herbaty, zapytał:

– Gdzie są moje spodnie? – nie zdążył skończyć, a już wiedział, że przesadził. Twarz Molly przybrała odcień dojrzałej wiśni, gdy zachłysnęła się łykiem herbaty, który właśnie upiła.

– Spodnie?

– Tak, spodnie – postanowił dzielnie brnąć dalej, choć czuł pod skórą, że to jedna z tych sytuacji, gdy odwaga staje się głupotą. – Położyłem je wczoraj tutaj, na kanapie, żeby mi się nie wygniotły. Co z nimi zrobiłaś?

– Ja? – upewniła się pani Weasley, wskazując ręką na swoją pierś. – A co twoim zdaniem miałam z nimi zrobić, Ronaldzie? – rozbrzmiał pierwszy sygnał ostrzegawczy, ale Ron twardo stał wytrzymując oskarżycielski ton matki. – Ja spałam gdy ty wróciłeś do domu. Zawsze jak wracasz o tej porze, boli cię głowa, jesteś awanturny i nie możesz niczego znaleźć!

– Więc uważasz, że byłem wczoraj pijany? – obruszył się Ron, chociaż wiedział jaka była prawda.

– Nie, no skąd. To podłoga cię atakowała.

– Może i wypiłem trochę kremowego piwa, ale do domu wróciłem trzeźwy jak miotła – wziął ze stołu chłodny już tost i wepchnął szybko do ust. Coś czuł, że na śniadanie nie ma co liczyć.

– Nie wiem czy ta miotła była trzeźwa, ale na pewno była bardzo głośna – zripostowała Molly siadając do stołu.

– Słyszałaś jak wróciłem do domu? – zapytał podejrzliwie Ron.

– Słyszałam jak wysiadałeś z Błędnego Rycerza u podnóża wzgórza, Ronaldzie. I oświadczam ci, że nie będę tolerowała takiego zachowania. Jesteś dorosły i zdawałoby się, że powinieneś być ODPOWIEDZIALNY! WIEM, ŻE MASZ TRUDNOŚĆ Z OBCYMI CI SŁOWAMI, ALE TO COŚ TAKIEGO, ŻE GDY CAŁA RODZINA POŚWIĘCA SWOJE BEZPIECZEŃSTWO DLA DOBRA KRAJU, TO TY POWINIENEŚ MIEĆ NA TYLE PRZYZWOITOŚCI, BY W TYM CZASIE NIE CHLAĆ JAK ŚWINIA!!! – Molly stała trzymając się groźnie pod boki. Jej głos drżał niebezpiecznie. Ron nie wiedział co ma odpowiedzieć. Najchętniej wyszedłby z domu, ale jego męski honor nie chciał pozwolić mu na tak jawną dezerterkę.

– Świetnie! Jeżeli macie ochotę całą noc dotrzymywać towarzystwa tym zgniłkom, to wasza sprawa – warknął. – Gdzie są moje spodnie?

– Porwałam je dla okupu, zadowolony?! – Molly usiadła spowrotem na krześle i wzięła się za smarowanie tostu masłem orzechowym.

– Mamo – zaczął przymilnie, wiedząc, że tym załagodzi odrobinę gniew matki. – Wiem, że jesteś na mnie zła i z pewnością na to zasłużyłem, ale błagam, powiedz mi gdzie są moje spodnie. Jeżeli spóźnię się do pracy, to Harry będzie mi to wypominał przez najbliższy tydzień. Wiesz jaki potrafi być upierdliwy w kwestii spóźniania, zaraził się od Hermiony.

– Szkoda, że na ciebie to nie podziałało – westchnęła pani Weasley biorąc do ręki różdżkę. – Nie możesz założyć innych?

– Są w praniu, poza tym miałem w tylnej kieszeni sakiewkę – odruchowo pomacał się po pośladku. Jego mina zrobiła się wyraźnie zmieszana co nie uszło uwadze Molly.

– Co? Co się stało? – spytała zaniepokojona.

– Nie nic. Słuchaj mamo, ja może jednak poszukam tych innych spodni – odwrócił się i szybko ruszył w stronę schodów.

– Ronaldzie Weasley, STÓJ! – krzyknęła Molly i machnęła krótko różdżką. Prążkowane spodnie od piżamy opadły w dół. – Czy masz mi coś do powiedzenia?

– Ja…no, przepraszam mamuś. Byłem pewien, że je zdejmowałem – rzekł zawstydzony, zdejmując niezgrabnie spodnie od piżamy i zostając w tych co miał na sobie od wczorajszego ranka. – Ale wiesz, że ja się spóźnię do pracy? – cmoknął ją w policzek i skierował ku schodom, by wziąć z pokoju resztę garderoby i różdżkę.

– Ty myślisz, że to takie proste, najpierw awantura, a potem przepraszam mamuś i po wszystkim. Ale idź już idź, ojciec powinien zaraz wrócić, to lepiej, żebyście się nie spotkali w drzwiach, bo historia zacznie się od nowa. Wpadniecie z Luną na kolację?

– Nie wiem, to będzie zależało od tego, co Harry dla mnie przewidział. Mamo? – Ron zatrzymał się na czwartym schodku i spojrzał zaniepokojony na matkę – czy z Malfoyami wszystko w porządku?

– Och Ron, już myślałam, że nie zapytasz – Molly ukradkiem osuszyła nagle zwilgotniałe oczy rogiem kuchennego fartucha. – Tak bardzo mi ich szkoda. Wczoraj, gdy zobaczyłam Narcyzę… nie wiem czy umiem to opisać. Ja i twój ojciec bardzo się myliliśmy oceniając Lucjusza. Nie mieliśmy do tego prawa.

Ron podszedł do matki i objął ją ramieniem. Czuł, że nie jest to dobry moment, na przypominanie faktów, przez które Weasleyowie nie darzyli sympatią Malfoyów. Molly usiadła na krześle i głośno wydmuchała nos. Ron zerkając nerwowo na zegarek usiadł naprzeciwko.

– Jest w bardzo złym stanie – zaczęła pani Weasley, skubiąc kawałek zimnego tostu. – Do tej pory myślałam, że to Lucjusz wygląda jak zaszczute zwierze, ale w porównaniu z jego żoną jest okazem zdrowia. Nie jestem pewna, czy Narcyza przeżyje do końca tygodnia. Jej rany… jej rany są bardzo głębokie. Z wierzchu tego nie widać, ale podstawowe badania jakie udało nam się przeprowadzić, wskazują na rozległe krwotoki wewnętrzne. Nie jest w stanie utrzymać pokarmu, Harry kazał podawać jej eliksir z krwawnika lekarskiego, ale przelatuje przez nią prawie natychmiast. Nie nadążałam oczyszczać prześcieradeł. W nocy została pod opieką Lucjusza i twojego ojca, ja musiałam się przespać. Harry obiecał sprowadzić pomoc, ale nie widziałam się z nim wczoraj.

– Przepraszam mamo, gdybym tylko wiedział…

– Daj spokój Ron – przerwała mu matka. – Przecież wiem, że też ciężko pracowałeś. Nie miej wyrzutów sumienia. Mam tylko nadzieję, że panujesz nad tym ile pijesz?

– Spokojnie mamo, wszystko pamiętam, a przy kieliszku nie rozmawiam o pracy. Przecież wiesz.

– Wiem, wiem, tak tylko się przypominam. Pamiętasz jak Hagrid…

– Mamo, jestem Aurorem, nie zachowuję się jak Hagrid – Ron poczuł się lekko oburzony takim porównaniem, ale jak przypomniał sobie poranną scenę, przestał dziwić się wątpliwościom matki. Teraz czuł się głupio; w czasie kiedy on pił spokojnie kolejną szklankę Ognistej, jego rodzice ratowali ludzkie istnienia. Było mu z tą wiedzą niezręcznie. Czy to ważne co kiedyś zrobili im Malfoyowie? Czy nie powinien być ponad to? Przyrzekał służyć wiernie czarodziejskiemu prawu, a co robił przy najbliżej okazji? Szukał wymówek dla własnego, nieidealnego sumienia.

– Masz – Molly postawiła przed nim lekko parujący, niebieski płyn. – I idź już do pracy.

Ron zerknął na matkę, widział, że chciała zostać sama, w innym przypadku nie proponowałaby mu lekarstwa na kaca. Jej oczy były nieobecne, pełne bólu i czegoś, czego Ron nie umiał nazwać.

***

Profesor McGonagall patrzyła z łagodną pobłażliwością na dwoje niepokornych uczniów. Przypominali jej kogoś, ale podobieństwo było tak nieuchwytne, że nie mogła teraz sobie przypomnieć o których absolwentów chodziło. Dziewczyna, jak na Ślizgonkę przystało, była osobą o charakterze typowo machiawelistycznym. Jej wyrachowanie i cynizm, dawno osiągnęły alarmujący poziom. Zack był natomiast przykładowym Gryfonem. W ich zachowaniu nie byłoby więc nic niepokojącego, gdyby ich szczera nienawiść w stosunku do siebie, nie zabrnęła tak daleko. Chłopak pochodził z mugolskiej rodziny. Był inteligentny, ale swoje zdolności marnował na czcze wygłupy. Laura była czarownicą półkrwi, a swoją inteligencję pożytkowała w zdecydowanie bardziej wartościowy sposób, jednak w obecności Zacka, traciła wszystkie hamulce. Minerwa była zażenowana konfliktem, który w tym momencie musiała zażegnać. Problemy nastolatków, nigdy nie były jej bliskie, ponieważ sama okres adolescencji przeszła w bardzo łagodny, zrównoważony sposób.

– Słuchaj jak mówi inteligencja – warknęła Laura przygotowując się do odpowiedzi, na wcześniej zadane przez McGonagall pytanie.

– Nie używaj słów których znaczenia nie znasz – odciął się Zack, spoglądając na nią spode łba.

– Otóż chodzi o mansturencję… Mansturencja występuje w samolocie, gdy samolot w powietrzu wpada w taką dziurę i się zaczyna trząść – powiedziała Laura nie zważając na słowa Zacka.

– Widzę, że jesteś oblatana w tym temacie  – sarknął Zack, patrząc z kpiną na koleżankę. Doskonale wiedział co to jest masturbacja o którą pytała profesor McGonagall. Wiedział też co to jest menstruacja i turbulencja, ale nigdy nie słyszał połączenia tych trzech słów. A podobno Laura była taka inteligentna.

 – Parę razy się przeleciałam, szału nie było.

– Może helikopterem leciałaś? – prowokował Zack.

– Jak? Bez śmigła? – Laura wyglądała jak żywy znak zapytania. Przez chwilę zapomniała z kim rozmawia i straciła czujność.

– Akurat helikopter ma śmigła i to nawet dwa – mruknęła profesor McGonagall postanawiając wkroczyć do akcji. – Dobrze, skończmy na tym. Radziłabym rozpocząć lekcję mugoloznastwa. Teraz ty Brown, czy kiedykolwiek byłeś w jakimś związku? – zapytała profesor McGonagall tracąc powoli cierpliwość. Temat zdecydowanie ją przerastał. Czuła zażenowanie pytaniami jakie zmuszona była zadać.

– No… byłem – rzekł nieśmiało Gryfon, myśląc o kradzionych pocałunkach w schowku na miotły. Laura wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Zack obrzucił ją nienawistnym wzrokiem i niewiele myśląc zapytał:

– A ty w ogóle wiesz co to jest związek? – jego kpiący głos potoczył się po owalnym gabinecie pani dyrektor. Dziewczyna zarumieniła się po koniuszki swoich rudych włosów.

– Wiem! – wykrzyknęła z oburzeniem.

– Ta, chyba radziecki – zakpił Zack zerkając szybko na profesor McGonagall. Czuł, że za chwilę przekroczy granicę i zostanie ukarany.

– Dosyć! – warknęła profesor McGonagall. – Slytherin i Gryffindor traci po pięćdziesiąt punktów, a wy macie szlaban do końca roku. Nie chcę więcej słyszeć o jakichkolwiek konfliktach z waszym udziałem. A teraz wynocha!

Uczniowie szybko zebrali swoje rzeczy i ruszyli do wyjścia. Za piętnaście minut zaczynały się lekcje. Gdy drzwi gabinetu się zamknęły, odezwał się Snape:

– Gratuluję delikatności.

– Daruj – warknęła McGonagall przywołując do siebie butelkę bursztynowego płynu.

– Popadasz w alkoholizm, nie ma jeszcze ósmej – rzekł kręcąc teatralnie głową. – Czy oni nie przypominają ci kogoś? Malfoy i Mała Miss Doskonałości…

– Laurze do miss jest bardzo daleko – mruknęła  Minerwa, krzywiąc się nieznacznie wyraźnie zażenowana uwagą, jaka jej się wyrwała.

– Tygodnik Czarownica uważa inaczej.  W tamtym roku została Miss Listopada.

– Chyba pierwszego. Skąd ty w ogóle bierzesz te nowinki. Nie podejrzewałabym cię o takie zainteresowania – McGonagall nie kryła rozbawienia.

– Ach... małe, niewinne hobby – roześmiał się Snape, ale głos mu za chwilę spoważniał. – Wiesz, że Narcyza się jeszcze nie wybudziła?

– Tak wiem i wcale mi się to nie podoba. Czy ty również uważasz, że Harry coś przed nami ukrywa?

– Jeżeli tak jest, to musi mieć ku temu powody. Nie myślałem, że kiedykolwiek to przyznam, ale Potter wie co robi.