Ślady IX

Witajcie :) witajcie i nie krzyczcie. Wiem, wiem, mało mnie tu ostatnio, ale na pocieszenie powiem Wam, że mam rozpoczętą każdą z części kolejnych opowiadań, oraz miniaturkę, która będzie kontynuacją Trucicielki. Nie wiem kiedy znajdę czas na przelanie swoich myśli "na papier", ale mam nadzieję, że nastąpi to niebawem. Dziękuję tym co czekają z niecierpliwością, dociekając na priv kolejnych terminów. To wiele dla mnie znaczy. Dziś przychodzę do Was z kolejnym rozdziałem Śladów, który z pewnością wymaga kilku poprawek, ale ważne, że już się wykluł :P zapraszam do czytania i zostawiania komentarzy :*

Rozdział IX

***

 

Niech to się wreszcie skończy. To była jej pierwsza myśl, gdy po raz kolejny odzyskała przytomność. Nie była w stanie zliczyć ile razy już ją traciła. Ból, który czuła był niesamowity. Crucio, do tej pory wydające jej się największym koszmarem, było niczym w porównaniu z tym, co zaserwował jej Nott. Każdą cząstką swego zmaltretowanego ciała, czuła, że umiera. Wcześniej nie miała świadomości, że posiada tyle zakończeń nerwowych. Przez chwilę nawet wydało jej się to zabawne, choć przerażająca rzeczywistość przytłoczyła ją swoją wyrazistością. Bólu jaki odczuwała nie umiała porównać z niczym co znała. Wrażenie jakie odnosiła, było podobne do zaskoczenia, kiedy człowiek stwierdza, że ciągnięcie za kępę włosów jest mniej bolesne od pociągnięcia za tylko kilka z nich. Ten eliksir działał podobnie. Pobudzał jednocześnie, w krótkich odstępach czasu wszystkie zakończenia nerwowe. Crucio działało ogólnie, człowiek, choć konał z bólu, z czasem wyłączał czucie. Przy działaniu turkusowego eliksiru było to niemożliwe. Krótkie odstępy czasu sprawiały, że ból przybierał na intensywności, a organizm choć starał się bronić przed spodziewaną falą okrucieństwa, nie był w stanie zapewnić choć chwili znieczulenia. Przerażający był też fakt, że jej umysł pozostawał zaskakująco jasny, nic nie tłumiło wyrazistości odczuwanego cierpienia, nic nie rozpraszało jej uwagi. Błogosławiła momenty utraty przytomności, mając nadzieję, że z kolejnego już się nie obudzi. Zostawiono ją na pastwę udręki i niekończącego się cierpienia. Resztką sił dźwignęła głowę, by spojrzeć na zawieszoną tuż poza zasięgiem spuszczonego wzroku  kroplówkę. Z rezygnacją stwierdziła, że jest jej ponad połowa, co oznaczało, że jej męka jeszcze długo nie dobiegnie końca.

Było jej przeraźliwie zimno, a poczucie bezsilności sprawiało, że odczuwanie chłodu stało się wręcz nieznośne. Zamknęła oczy, próbując skupić się na czymś innym niż męczarnie jakich doświadczała. Nie mogła zebrać myśli, które wystraszone cierpieniem, umykały w zakamarki świadomości. Tak bardzo pragnęła umrzeć. Przestać myśleć, przestać obawiać się tego, co ją jeszcze czeka. Było jej wszystko jedno. Nie wierzyła w to, że złapali Draco, chciała mieć nadzieję, że jej syn przeżyje. Wprawdzie przerażała ją myśl o tym jakie życie zgotują mu ich prześladowcy, jednak pragnęła umrzeć w przeświadczeniu, że chociaż jego czeka jakaś przyszłość. Miała też marzenie, banalne i rozpaczliwe, które miało się już nigdy nie spełnić. Chciała móc pożegnać się ze swoim mężem. Całą sobą pragnęła raz jeszcze spojrzeć w jego zimne, szare oczy i powiedzieć mu jak bardzo go kocha. Ostatnio wcale tego nie mówiła. Miała nadzieję, że sam zrozumie. Dlaczego dopiero teraz zdała sobie sprawę jak ważny dla niej jest Lucjusz? Zawsze uważała się za tę silniejszą, bardziej rozsądną, zdecydowaną. Czemu nie zauważyła, że w swojej ignorancji zapomniała o nim, o spoiwie ich rodziny? Czy to dlatego, że w głębi duszy gardziła ideałami jakie wyznawał jej mąż? A może dlatego, że czuła się lepsza? Kiedy ostatni raz pozwoliła mu podjąć decyzję? Kiedy nie wykpiła z wściekłością tego co oferował? Kiedy pogubiła się w tym co właściwe?

Ani przez chwilę nie wierzyła w słowa, które kilka godzin temu cedził Nott, sugerując, że Lucjusz zdradził swoją rodzinę. Nie chodziło nawet o to, że ufanie mordercy byłoby głupotą, ona była pewna tego, że jej mąż oddałby za nich życie, bez chwili zastanowienia. Pewność jaka ją wypełniła w tamtym momencie, zaskoczyła nią samą i zimny śmiech Notta nie zrobił na niej wrażenia. Lucjusz kochał ich na swój pokrętny sposób. Draco był dla niego największym sukcesem jaki osiągnął. Narcyza wiedziała, że choć jej mąż tego nie okazuje, jest dumny ze swojego syna. Był wymagający, czasami za bardzo, ale robił to w dobrej wierze, sądząc, że Draco jest w stanie spełnić jego oczekiwania. A Draco ufał ojcu i przeżywał własne porażki bardziej niż chłopak w jego wieku powinien. Tych dwóch żyło w swoistej symbiozie, kochając i szanując jedyną kobietę, jaką dopuszczali do swoich męskich sekretów – Narcyzę. Ich rodzina wbrew źle kreowanym pozorom, żyła skupiając się tylko na sobie. U jednych wzbudzało to podziw, u innych dezaprobatę, ale prawdę znali tylko najbliżsi. Lucjusz, często posądzany o to, że był okrutnikiem, kochał Narcyzę za dobroć, której on sam nigdy nie potrafił naśladować. Nie umiał nauczyć syna jak być człowiekiem wartościowym, nie wiedział jak wpoić mu zasady, którymi zasłużyłby na podziw innych. I to była jego tragedia. Błędy w budowaniu prawidłowych wzorców, przerastały go, zostawiając ze świadomością własnej bezsilności, niewiedzy i narastającej porażki.

 Ale Lucjusz ich kochał i to była ich największa siła.

Czuła, że nadchodzi kolejna utrata przytomności. Głowa ciążyła jej od nieustającego bólu, miała wrażenie, że gałki oczne za chwilę eksplodują z narastającego w nich ciśnienia. Mięśnie automatycznie napięły się w oczekiwaniu na kolejną falę tortur.

– Obiecaj mi jutro, Gentelman, obiecaj… – szepnęła odchodząc po raz kolejny w mrok nieświadomości.

 

***

W ponurym, oświetlonym tylko bladą poświatą świec pomieszczeniu, zebrało się kilkoro osób. Dziwna to była mieszanka ludzi. Przy owalnym, bukowym stole siedziało siedmiu mężczyzn i trzy kobiety. Wszyscy wpatrywali się nieruchomym wzrokiem w drzwi znajdujące się u szczytu stołu. Każde z nich nosiło tajemnicę, której sedno znał tylko on – ten, który ratował ich świat.

­– Spóźnia się – szepnął mężczyzna siedzący najdalej od wejścia. Po sali przeszedł pomruk, sugerujący, że ma się natychmiast uciszyć. W powietrzu czuć było atmosferę strachu i wyczekiwania. Mijały kolejne minuty, a oczekiwany gość nadal nie przybył. Coraz więcej osób zaczynało nieśmiało szeptać i kręcić się na krzesłach, szukając niemego poparcia własnych słów. To było nie podobne do ich przywódcy. Cenił punktualność i przestrzegał jej z fanatyczną precyzją. Dziś jednak spóźniał się i to w znacznym stopniu.

***

Artur Weasley wpatrywał się z niechęcią w wychudzoną postać swego dalekiego kuzyna. Lucjusz Malfoy nie przypominał człowieka, jakiego zapamiętała społeczność czarodziejów. Jego jasne włosy były znacznie przerzedzone. Siwizna nie rzucała się w oczy tylko dlatego, że ich naturalny kolor był prawie biały. Twarz Lucjusza pokrywały liczne zmarszczki, oczy były zapadnięte, a skóra wyraźnie straciła na elastyczności. Najgorsze były jednak ręce, na których wystąpiły żyły i wątrobowe plamy. Malfoy Senior był wyraźnie chory. Artur domyślał się, że to następstwo nieużywania magii, której rdzeń zasilany bieżącym jej wykorzystywaniem, zaczął zanikać, a tym samym przestał odpowiadać za utrzymanie ciała w zdrowiu.

Było mu go szkoda. Tak po prostu, po ludzku. W oczach Lucjusza widział strach i bezradność. Chyba tylko to sprawiło, że mimo niechęci zgodził się na prośbę Harry’ego. Gdy kilka godzin temu, jego syn przekazał plan Pottera, Artur miał wątpliwości. Jego rodzina, przez takich jak Malfoy, była nazywana podłymi zdrajcami krwi. Tego się nie zapomina, nawet jeżeli złe czasy już minęły. Nie miał szacunku do osób pokroju Malfoyów, wyznawał całkiem inny system wartości i w nosie miał to co było właściwe. Ale był winny Harry’emu więcej niż wdzięczność. Wiedział, że jego rodzina nigdy nie odpłaci się Złotemu Chłopcu za to, co dla nich zrobił, choć sam Harry nie oczekiwał niczego w zamian. Niewiele myśląc stawił się na Grimmauld Place i był gotowy służyć temu, któremu przyrzekł wierność i posłuszeństwo. Wysłał swego patronusa do Nory, z wiadomością dla Molly. Powinna pojawić się lada chwila.

– Nie chcesz mnie tutaj, Weasley, prawda? – szepnął Malfoy starając się nie patrzeć w twarz znienawidzonego od lat człowieka. Artur Weasley miał wszystko, czego Lucjusz mógł mu tylko zazdrościć. Kochająca żona, mnóstwo dzieci, które bez zastrzeżeń kochały swoich rodziców, system wartości, który był jasny i przejrzysty. Weasleyowie i Malfoyowie to były dwie bajki, różniące się prawie pod każdym względem. Przez lata, Lucjusz próbował udowodnić, że jego opowieść jest lepsza, jego rodzina bardziej wartościowa. Obracał się w prominentnych kręgach z nadzieją, że gdy będzie tonął, to znajdzie się ktoś, kto rzuci na niego zaklęcie amortyzujące. Niestety rzeczywistość była inna. Lucjusz z czasem zrozumiał, że jego kontakty nie są nic warte bez pełnej sakiewki galeonów. Snem było życie, dopóki skarbiec u Gringotta był pełen, a reputacja ledwie muśnięta skandalem, któremu w każdej chwili dałoby się zapobiec. Były pieniądze i szacunek, nikt nie zadawał pytań, bo prawie wszystko dało się kupić. Niestety Lucjusz Malfoy wiedział, że w tej chwili nie miał nic. Nie miał poważania, nie miał dostępu do swojej fortuny i nie miał tego, czego najbardziej chciał. Nie miał rodziny.

– Nie, nie chcę. Ale to nie mój dom i nie mi dane jest decydowanie o tobie – przyznał Artur nie zdobywając się na to, by spojrzeć w oczy Lucjusza. Rozumiał jego niechęć, bo sam ją czuł, ale nie wiedział co ma robić. Bał się pustki, która zionęła od Lucjusza. Ron powiedział tylko tyle, żeby go pilnować i nie dać skrzywdzić. Wiedział, że Malfoyowie znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Stali nad przepaścią zbudowaną z własnych ambicji, które zmuszały ich do skoku w nieznane, być może na spotkanie z unicestwieniem. Ich rodzina została rozbita. Narcyza, o ile jeszcze żyła, znajdowała się w bliżej nieokreślonym miejscu. Draco cierpiący na całkowity zanik pamięci został wyeksmitowany gdzieś na wschód, a Lucjusz był bliski postradania zmysłów. Artur nawet nie wyobrażał sobie siebie i Molly w takiej sytuacji. Owszem, jak każda rodzina, ponieśli straty, ale z dwojga złego wolał pewność śmierci niż strach o to, co może się wydarzyć. Fred poległ w II Bitwie o Hogwart i ta strata odcisnęła swoje nieodwracalne piętno na całej rodzinie Weasleyów. Każdy z nich zaczął na przyszłość patrzeć z perspektywy, w której brakło tego, przed którym powinno być jeszcze całe życie. Ale nauczyli się trwać pogrążeni w nieustającej żałobie i jednocześnie spełniać w życiu jakie im pozostało. Nieutuleni w stracie, żyli i nadal walczyli o lepsze jutro. Bill i Ginny, którzy znaleźli się najbliżej śmierci, radzili sobie najlepiej. Artur nie wiedział czy to z tego względu, że przeraźliwie jasno uświadomili sobie wartość własnej egzystencji, czy dlatego, że cieszyli się z ponownie danej szansy, ale doceniali to, czego Fred nigdy nie miał otrzymać. Ginny, wdzięczna swemu narzeczonemu nie tylko życie, trwała w nieustającym zachwycie i nadziei, że jutro będzie lepszym czasem. Bill, który jeszcze przed Bitwą związał się z silną osobowościowo Fleur, skupił się na utrzymaniu w nierozerwalnej całości najbliższą rodzinę, która miała się powiększyć o kolejnego członka. W najbardziej patowej sytuacji, znalazł się George, który wraz ze śmiercią brata, stracił polot i chęci do życia. Ale los każdego z nich, włączając w to ambitnego Percy’ego i zatwardziałego kawalera jakim był Charlie, był w miarę pewny. Każdy z nich miał oparcie w rodzinie i brak zagrożenia ze strony nowego ustroju. Arturowi to wystarczało.

***

– Opowiesz mi o miłości? – zapytał Draco siadając na parapecie okna z którego widok roztaczał się na uśpiony Kraków. W oddali słychać było dźwięk ruszającego gdzieś tramwaju, który swoim niebieskim kolorem wtapiał się w zwiedzane wcześniej uliczki. Jutro mieli podpisać ważny dla Mateusza kontrakt. Oboje zażenowani tym co wczoraj między nimi wybuchło, postanowili zająć się wiarygodnym udawaniem mugoli, których życie wypożyczyli.
Hermiona spojrzała na Draco sponad czytanej od niechcenia książki. Dziś działanie eliksiru, który wpływał na ich zmysły już minęło, więc pytanie Malfoya wydało jej się dziwne. A może wcale takie nie było? Pomyślała o chłopcu, którego życie podglądała w nielegalnie zdobytych wspomnieniach. Przypomniała sobie słowa pani Brink, która w przebłysku świadomości stwierdziła, że miłość jest niepojęta dla tych co jej nie dzielą. A czy Draco miał z kim dzielić miłość?

– Nie wiem czy umiem opowiedzieć o tym czym jest miłość, bo nie wiem czy właściwie ją rozumiem – szepnęła ostrożnie, patrząc badawczo na postać swego współlokatora.

– To opowiedz o tym, co ci się wydaje… proszę – odparł nadal wpatrzony w coś za oknem. Odłożyła książkę na bok i podciągnęła się na łokciach by usiąść w wygodniejszej pozycji. Nie wiedziała od czego ma zacząć.

– Wydaje mi się, że każdemu z nas potrzebna jest osoba na którą możemy liczyć – wypuściła z wolna powietrze, starając się zapomnieć o tym z kim rozmawia. Była jeszcze na niego zła, choć nie do końca umiała określić za co. – Wiesz, taka co zmieni nasz czarno-biały dzień w coś niezwykłego, kolorowego. Taki ktoś, kto będzie potrafił porwać nas jednym gestem, spojrzeniem, bez zbędnych słów i patosu. Ktoś, kto jeżeli będzie trzeba złoży nasze życie od nowa do kupy, będzie na nas czekał do późna, by upewnić się, że nic nam nie jest – słowa same zaczęły płynąć. Malfoy nadal siedział ze wzrokiem utkwionym w ciemności za oknem. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, czy ją słyszy. – Powiesz pewnie, że wystarczy dobry przyjaciel, by spełnić te wymagania, ale ja do tego zmierzam. Dla mnie oczywistym jest, że miłość i przyjaźń powinny iść w parze. A miłość jest wtedy, gdy cieszymy się wspólnie spędzonym czasem, wspólnie obejrzanym filmem czy zjedzonym obiadem. Cieszymy się piękną codziennością, wspólnie przemierzanymi drogami, odkrywanym światem. Nie ważne, że czasami w natłoku obowiązków, pracy, nie ma czasu na nic więcej niż zwyczajne rzucenie „kocham”, a wieczorem minięcie się bez słów, bo jest się zbyt zmęczonym by opowiadać o swoim dniu. Bo miłość to nie jest to co widzi się na filmach, czy o czym czyta w książkach, w których wszystko jest idealne i piękne. To nie jest wieczne nadskakiwanie nad drugą osobą, mówienie sobie milion razy dziennie, że się kocha. Miłość ma swoje etapy.

– Etapy? Co masz na myśli?

– No wiesz… Myślę, że niektórzy nie rozumieją, że miłość jest również w ugotowanym obiedzie, w wyniesionych śmieciach i robieniu sobie drobnych przyjemności.

– A jest?

– No pewnie! Miłość chowa się wśród zwykłych dni, zwykłych gestów i słów. Jest wtedy, kiedy on robi z siebie głupka, żeby ją rozbawić, a ona nadal obrażona na cały świat mówi mu, że ma przestać, bo jest żałosny i zachowuje się jak kretyn, a on wygłupia się jeszcze bardziej. Rozumiesz? I to nie ważne, że się kłócą, że czasami chętnie wyrzuciliby się z domu, krzycząc jak bardzo się nienawidzą. To nieistotne, nawet zdrowe.  Bo można się unosić, sprzeczać o pierdoły, ale kiedy trzeba powinno się stać za sobą murem i pomagać najbardziej jak się potrafi. I nie wolno o tym zapominać, używać półśrodków w lojalności i szacunku, gdy ktoś jest dla ciebie ważny. Bo ludzie łatwo zapominają. Oczekują wiecznych fajerwerków, dowodów miłości, poświęcenia, pochylania się nad sobą nawzajem, celebrowania uczuć z pompą. A ja się zastanawiam, czy takie na przykład walentynki, obchodzi się dla siebie czy dla innych?

– Co przez to rozumiesz? – spytał widząc jak w oczach Hermiony zapaliło się światełko, świadczące o zaangażowaniu w temat. Przyjemnie było na nią patrzeć, widzieć zaróżowione z emocji policzki i trochę nadmierną gestykulację. Wstała z łóżka i podeszła do niego.

– No wiesz, te serduszka, wyjścia do kina, romantyczne kolacje. Wszystko po to by znajomi widzieli jak wielki bukiet chwastów się dostało. To takie smutne, że nie można usiąść przy butelce kremowego piwa, wyciągnąć stary album ze zdjęciami i odkurzyć wspomnienia.  Czemu ludzie nie rozumieją, że kochać można tak po prostu, zwyczajnie?

Zamilkła wsłuchując się w echo wypowiedzianych przez siebie słów. Coś drgało niepokojąco w okolicach bijącego w przyspieszeniu serca. Draco odwrócił się i patrząc prosto w jej oczy zapytał cichym, ledwie słyszalnym tonem:

– Czy to znaczy, że cię kocham?