Iluzjoniści V

Witajcie :)
Dziś przychodzę z rozdziałem Iluzjonistów. Garść szczegółów okraszona minimalną dawką tajemnicy, popchnie Was w kierunku rozwiązania zagadki Popieliska :) Zapraszam!

Rozdział V

***

Ziggy Viegra ocknął się i otworzył oczy. Jeszcze nie do końca rozbudzony wyciągnął po omacku rękę w poszukiwaniu telefonu komórkowego. Nie miał pojęcia, która może być godzina, ale był pewien, że jest zdecydowanie za wcześnie na jakiekolwiek rozmowy. Zmrużył oczy, bo blask rozświetlonego wyświetlacza poraził jego wzrok. Uchylił delikatnie jedną powiekę i dostrzegłszy kto się do niego dobija, wyciszył dźwięk. Nie po raz pierwszy stwierdził, że wśród znanych mu osób nie ma przyjaciół, są tylko hieny czekające na rozlew krwi. Tylko czemu, do diabła, miała być to jego krew? Zapalony wyświetlacz sygnalizował, że sęp nadal próbuje się do niego dodzwonić. Nakrył głowę poduszką i spróbował na powrót usnąć. Gdy prawie mu się to udało, w przedpokoju rozległ się dźwięk automatycznej sekretarki. Zaciekawiony nadstawił uszu. Tylko trzy osoby znały jego domowy numer: matka, która nie uznawała czegoś tak oczywistego jak komórka i uwielbiała zarzucać mu, że nie odbiera jej połączeń; Bolo, który dzwonił na numer domowy tylko wtedy gdy miał poważne kłopoty i jego siostra, Anna. Kilka sekund oddzielających sygnał połączenia od monologu rozmówcy, wydało się Ziggy’emu wiecznością. Jeszcze nim usłyszał głos, wiedział, że to żadna z powyższych osób.

–– Viegra, do cholery, muszę porozmawiać z tobą o Popielisku… Chociaż dzielą mnie od ciebie prawie dwa kilometry, to jestem pewien jak własnego nazwiska, że jesteś teraz w domu i wyciszyłeś telefon w tej samej sekundzie, w której rozpoznałeś mój numer. Dlatego dzwonię na domowy, który swoją drogą powinieneś bardziej ukrywać jeżeli nie życzysz sobie telefonów przed szóstą rano. Wracając do Popieliska…

Ziggy odłączył telefon i wrócił do sypialni. W środku cały się trząsł. Pierwszy raz od dwóch tygodni miał wolny dzień. Nie rozumiał dlaczego musiał się on zacząć o piątej trzydzieści. Za każdym razem gdy ten zarozumialec Zabini próbował się z nim skontaktować, obiecywał sobie, że tym razem będzie nad sobą panował. Jak na razie bez skutku.

Próbował odpędzić od siebie irytujący głos, który szeptał mu, że Zabini mógł odkryć coś ważnego i powinien go chociaż wysłuchać. Dokonał w myślach pobieżnego przeglądu spraw wymagających ukończenia i stłumił przeraźliwe ziewnięcie. Nie, nie będzie angażował się w sprawę, która przysporzyła mu tyle upokorzenia. Zabini tym razem będzie musiał odpuścić. Ale Ziggy czuł, że on się nie podda. Był tak nieznośnie uparty. Pamiętał pierwsze spotkanie z nim , gdy okazało się, że to on ma zająć się sprawą morderstwa w Popielisku. Nie pytany wyłapał wszystkie pozornie nieistotne szczegóły, wykazując się inteligencją i wiedzą, której Ziggy wyraźnie mu zazdrościł. Bez mrugnięcia okiem potwierdził alibi jednego z podejrzanych –– fotografię, na której osoba stała przy wejściu do kościoła –– wyjaśniając, że zdjęcie musiało zostać zrobione rano, a nie po południu jak wskazywał nachalnie wytłuszczony datownik, jego zdaniem sfałszowany. Viegrze dojście do takiej konkluzji zajęłoby kilka godzin, a stwierdzenie, że kościół z całą pewnością jest gotycki –– co było przecież kluczowe –– kolejne kwadranse. Z niemym podziwem obserwował, jak czarnoskóry mężczyzna zadaje pytania, na które odpowiedzi bezlitośnie obnażały prawdę, jednak gdy Ziggy prawie mu uwierzył we wszystkie wyjaśnienia, Zabini stwierdził, że to jeszcze o niczym nie świadczy i zostawił go z mętlikiem w głowie. Bez mrugnięcia okiem wyłuszczył szczegóły zadzierzgnięcia pętli na szyi ofiary, co najprawdopodobniej wskazywało na pomoc osób trzecich w popełnieniu samobójstwa i nie chciał odpuścić, gdy Viegra próbował mu wytłumaczyć, że wszystkie przedstawione dowody są wystarczające, by sporządzić choć jeden akt oskarżenia.

***

Blaise Zabini z niechęcią odłożył słuchawkę telefonu. Ten idiota, Viegra, tylko mu przeszkadzał. Postanowił na chwilę wrócić jeszcze do łóżka i spróbować zebrać wszystko czego się dowiedział w jedną całość. W tym domu działo się wiele. Za wiele jak na jego nos, a mieszkańcy Popieliska mieli wrogów nie tylko wśród obcych. Zastanawiała go nienawiść tego pajaca, Viegry, ale nad tym nie chciał zbyt wiele się rozwodzić. Zamknął oczy, ale jego mózg pracował na najwyższych obrotach. Niestety jego myśli niepostrzeżenie powędrowały w niepożądanym kierunku. Alex. Cóż to za dziwaczne imię przybrała Ginny. Zawsze była indywidualistką, ale żeby się zmienić w takim stopniu?

Gdy po kilku przypadkowych spotkaniach w szkole zaprosił ją po raz pierwszy na randkę, nie kryła zdziwienia. Była bystra i umiała to wykorzystać. Jeżeli tego od niej wymagano, stawała się duszą towarzystwa i niepoprawną plotkarą. Nigdy nie dawała odczuć, że uczepiła się kogoś w jakiś szczególny sposób. Ona po prostu obserwowała każdego i wyciągała wnioski. Zawsze wiedziała, kto z kim sypia lub kto niebawem dostanie kosza. Jeśli jakaś Krukonka pokłóciła się ze swoim chłopakiem poprzedniego wieczoru, Ginny rano już wiedziała i czekała na nią z pudełkiem czekoladowych żab i paczką chusteczek. W przypadku gdy poszkodowanym wydawał się facet, proponowała kremowe piwo i intensywny trening na miotle. Z każdym się przyjaźniła, nie szczędząc wysiłku, by podtrzymać nawet najmniej istotne znajomości. Dostrzegała wszystko, od ludzkich słabości, po ich mocne strony. W jednej chwili potrafiła ustalić jak czyjąś siłę zamienić w porażkę i odwrotnie. Gdy z tobą rozmawiała, zmuszała do uważnego patrzenia na nią choćby tylko po to, by zdać sobie sprawę, że zaplanowana linia obrony jest do niczego. Zawsze go ciekawiło, czy Potter poznał ją od tej strony. Ginny była osobą, którą się kocha lub nienawidzi, a Blaise nim się zorientował, zaczął zaliczać się do pierwszej grupy.

Gdy się rozstali, starał się więc unikać jej jak ognia. Nie odbierał sów, nie chodził w miejsca, gdzie mogła przebywać, a widząc ją z daleka, przechodził na drugą stronę ulicy. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Jednak teraz złośliwy los nie chciał pozwolić mu rzucić się w otchłań zapomnienia. Poranna ciszę rozdarł przytłumiony poduszką dźwięk jego komórki. Zaciekawiony spojrzał na wyświetlacz. Granger. Cholera.

Hermiona od wczoraj nie dawała mu spokoju, bombardując go dziesiątkami sms’ów, twierdząc, że w zamian za nieznaczne milczenie, jest w stanie mu trochę pomóc. Zabini wiedział, że wszystkim zależy na jak najszybszym zamknięciu sprawy i pozbyciu się jego z ich codziennego życia, ale jeszcze nikt, z wyjątkiem ciotki Muriel, nie zaproponował mu pomocy.  Atmosfera w Popielisku była tak napięta, że tylko głupi nie zorientowałyby się, że ten balon fałszu niebawem pęknie i wyleje się z niego niezłe szambo. Blaise nie odkrył jeszcze wszystkiego, bo sprawa morderstwa wpłynęła do jego podświadomości i rozsiadła się w niej na dobre, stukając uporczywie niczym deszcz o metalowy parapet, ale nim wyjedzie miał zamiar poznać całą prawdę, tak skrzętnie skrywaną przez mieszkańców domiszcza.

Przekręcił się na drugi bok, przeklinając w duchu Granger i jej upór. Czego ona mogła się dowiedzieć? Przecież to on jest cenionym detektywem. Niechętnie stwierdził, że nie jest w stanie na powrót usnąć. Przeklęte babsko. Usiadł na łóżku i odrzucił w bok kołdrę. Położył ręce na głowę i rytmicznie zaczął masować pulsującą skroń. Niechciane obrazy zaczęły przesuwać mu się przed oczami: raport patologa, dane biometryczne, zdjęcie ciała ofiary, pojedyncze odpowiedzi świadków. W tej sprawie było coś, co od początku go niepokoiło. Gabriela Parker była martwa, ale jej życie nadal pozostawało tajemnicą. Wersja jaką przedstawiali mieszkańcy Popieliska, nie pokrywała się z tym co mówili jej znajomi. Sam fakt, że osób które z całą pewnością mogły się wypowiedzieć o Parker, było niewiele, wydawał się dziwny. Jakaś średnio rozgarnięta koleżanka ze studiów, którą spotkał pierwszego dnia w kawiarni; były chłopak; dwie starsze kobiety, które regularnie odwiedzała by pomóc zrobić zakupy i to by było na tyle. Strasznie mało jak na osobę dwudziestosiedmioletnią i całkiem atrakcyjną. Każda z tych osób powiedziała o denatce coś, co nie pasowało do reszty zeznań, ale mimo ogromu wysiłku, nikomu nie udało się połączyć tego w spójną całość. Obraz jaki malował się przed oczami policji, był mglisty i urywany.

Blaise wstał, założył wczorajszy podkoszulek i usiadł przy laptopie, który mimo nieznacznych zakłóceń działał całkiem dobrze jak na miejsce w którym unosi się magia. Otworzył folder KRYPTOGRAFIA i odszukał kolejny oznaczony numerem sprawy Parker. Kliknął w plik ze zdjęciami i zaczął je dokładnie oglądać. Potem przejrzał zeznania wszystkich osób powiązanych w jakiś sposób ze sprawą, oraz przeczytał raport patologa. Kolejny raz miał wrażenie, że czyta o osobie mającej schizofrenię.

Przeklął pod nosem i zdecydował złamać swoje postanowienie. Wziął do ręki telefon, obrócił go w dłoni kilkakrotnie, po czym napisał sms’a: „Kiedy i gdzie?”

W oczekiwaniu na sygnał zwrotnej wiadomości, stwierdził, że zamówi pizzę. Recytując z pamięci ulubione składniki, usłyszał dźwięk odpowiedzi, która przyszła prawie natychmiast. Czyżby Granger wiedziała, że on się złamie?

***

Dwie godziny później Zabini siedział w parku na ławce i przyglądał się chłopcu rzucającemu patyk młodemu labradorowi. Dzieciak był tak zaaferowany swoim czworonożnym przyjacielem, że nie zwrócił uwagi na rozwiązane sznurówki swoich fioletowo-zielonych adidasów i właśnie wyrżnął orła na świeżo skoszonej trawie, ku uciesze psa, który natychmiast zaczął chłopaka lizać po twarzy, myśląc zapewne, że jego człowiek wymyślił nową zabawę. Blaise uśmiechnął się nieznacznie i spojrzał na zegarek, dochodziła czternasta.

Przez chwilę żałował, że nie potrafi być już tak beztroski jak obserwowane dziecko. Mało tego, nie potrafi cieszyć się pięknym, słonecznym dniem, który nie spędza, ślęcząc nad kolejną nierozwiązaną sprawą. Siedział na ławce, ledwie zauważając delikatnie dmuchający wiatr. Żwirową alejką przechadzały się matki pchające wózki z dziećmi, leniwie spacerujący emeryci i pojedyncze osoby w wieku zbliżonym do jego. Zaraz park zapełni się pewnie młodzieżą, która będzie biec wracając ze szkoły. W oddali zobaczył kobietę w cienkim, niebieskim kostiumie i na niebotycznie wysokich szpilkach. Szła szybkim acz niepewnym krokiem, zerkając dyskretnie dookoła. W ręku ściskała niewielką torebkę. Choć jej sylwetka wydała się Zabiniemu znajoma, to przeżył ogromny szok, gdy obserwowaną kobietą okazała się Granger, która z westchnieniem ulgi usiadła obok niego na ławce.

–– Nienawidzę wysokich obcasów –– warknęła, ściągając buty i prostując ściśnięte wcześniej palce. Zrobiła to z takim wdziękiem, że każdy stojący obok, uznałby, że robi najzwyklejszą rzecz na świecie. Zabini był bardzo ciekawy czy zdecyduje się na powrotny marsz po drobnych kamyczkach bez obuwia. Choć starał się na nią nie patrzeć, zauważył, że zrobiła coś z włosami –– były jakieś bardziej poukładane. –– No więc jesteś ––  stwierdziła, patrząc na niego wyczekująco. –– Nie bądź dziecinny, Zabini. Jeżeli wolisz, przejdziemy od razu do sedna. Dogadamy się?

–– Co masz konkretnie na myśli? –– Blaise starał się panować nad zaciekawieniem jakie ogarnęło go w momencie kiedy postanowił pójść Granger na rękę. Emocje jakie wzbudzała w nim ta sprawa, ciekawość tego co znalazła kobieta, plus niespodziewany bonus nadwyrężyły jego nerwy. Hermiona popatrzyła na niego badawczo i z torebki wyciągnęła mugolskiego pendrive’a.

–– Posłuchaj tych nagrań. Szczególnie ciekawie brzmi panna Mary i ten Jack. Uważam, że coś tu śmierdzi i nie jesteś to ty, Zabini.

        –– Co chcesz w zamian? –– zapytał mężczyzna, ignorując kiepski żart rzucony w swoją stronę. Kobieta spojrzała na niego ze szczerym zdziwieniem, jakby chciała powiedzieć „przecież wiesz”, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła.

         –– Wymyśl coś –– warknęła. –– A o świadków się nie bój, starałam się być dla nich delikatna.

Zabini roześmiał się krótko, upominając w duchu. 

         –– Ty jesteś delikatna jak armia bolszewicka i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Mogę ci zadać osobiste pytanie? –– zerknął na nią, starając się sprawiać wrażenie wyluzowanego.

         –– Zależy jak bardzo osobiste…

„Ostrożności nigdy za wiele” –– pomyślał sarkastycznie Zabini i zastanowił się jak ubrać swoje wątpliwości w słowa. Znał Granger na tyle, by wiedzieć, że nie mówi mu całej prawdy.

–– W co się znowu wpakowałaś? –– bardziej stwierdził niż zapytał. Hermiona wyraźnie się zmieszała, jednak starała się udać uprzejme zdziwienie. Zabini za dobrze ją znał, by się na to nabrać.

–– Ja?

–– Yhm… ty.

–– Nie wiem o czym mówisz –– Hermiona była wyraźnie speszona. Może nie przewidział takiego obroty sprawy? –– Muszę już iść –– odezwała się po chwili niezręcznego milczenia –– nie chcę, by ktoś zobaczył nas razem. Rozumiesz, dla dobra… ehm… nas obojga. Jak przesłuchasz materiały, daj znać –– powiedziała, wstając i strzepując z kostiumu niewidzialne pyłki. Założyła niezdarnie buty i szepnęła: –– Tylko skorzystaj może z telefonu.

Blaise siedział, patrząc na oddalającą się szybko kobietę i dopiero gdy prawie zniknęła w skręcającej alejce, dotarło do niego co powiedziała. Na razie nie wiedział co ma o tym myśleć. Schował pendrive’a do kieszeni spodni i również wstał. Jego dzień nie był taki jakim go sobie zaplanował i nie chciał się jeszcze skończyć.

***

Szła szybkim krokiem, rozglądając się nerwowo na boki. Sprawa Parker ustawicznie szarpała jej nerwy. Wczoraj, po przyjściu do pracy, dostała tajemniczą wiadomość, zostawioną przez kogoś w recepcji jej firmy. Nikt nie umiał powiedzieć kiedy i skąd się tam wzięła. Hermiona sprawdziła nawet zapis z monitoringu, jednak nie znalazła nic, co by wskazywało na konkretną osobę. Doręczyciel wiadomości musiał przyjść kilka dni wcześniej, bo nagrania z kamer kasowały się po trzech dobach, a pomimo tego, że przy wejściu kręciło się naprawdę sporo osób, żadna z nich nie zostawiała pojedynczej koperty. Hermiona nie chciała wzbudzać podejrzeń zbyt dużą dociekliwością, ale uważała, że jedną taką wiadomość z powodzeniem można by wysłać pocztą i na pewno byłoby to mniej rzucające się w oczy. Ale co jeśli właśnie o to chodziło, by nie mogła do przesyłki dopasować konkretnego czasu i rejonu? Sama wiadomość zawierała dwa wycinki starej, lokalnej gazety i kilka słów złożonych z wydartych liter. Nawet się roześmiała widząc to po raz pierwszy, uważając, że ktoś naoglądał się zbyt wielu mugolskich seriali. Jednak gdy przeczytała całość, nie było jej już do śmiechu. Porozdzierana gazeta była w kilku miejscach zbyt wyblakła, jednak do zrozumienia wystarczył kontekst reszty tekstu. Teraz zastanawiała się, czy powinna Zabiniemu pokazać te wycinki, bała się jednak, że nim złoży dwa do dwóch, ostatnie ślady zostaną zatarte. W przeciągu kilku ostatnich dni, miała nieustanne wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Nie była osobą, która łatwo panikuje, ale czuła się naprawdę niekomfortowo. Nie umiała określić dlaczego, ale bardzo zależało jej na tym, by znaleźć zabójcę tej kobiety i pozbyć się Zabiniego ze swojego życia, w które wszedł dzięki Muriel.

Postanowiła wstąpić jeszcze do biura. Przed spotkaniem z Zabinim wysłała dwie kompleksowe analizy zamówień rozkapryszonych młodych panien i teoretycznie powinna mieć spokój do końca tygodnia, ale coś podpowiadało jej, że powinna jeszcze raz sprawdzić wszystkie dokumenty jakie zebrała. Nie wiedziała, co się właściwie działo, ale czuła, że coś jest nie tak jak powinno. Weszła szybkim krokiem do budynku i skierowała się od razu do windy, która ją wchłonęła razem z kilkoma innymi pracownikami. Na drugim piętrze wsiadło starsze małżeństwo i kobieta z dzieckiem. W windzie zrobiło się dosyć tłoczno i gdy do środka wszedł jeszcze korpulentny facet z papierowym kubkiem wypełnionym kawą i dużym preclem w dłoni, wszyscy jęknęli. Hermiona wiedziała, że jazda na dziesiąte piętro o piętnastej trzydzieści jest nie najlepszym pomysłem, bo nim zdążą ruszyć, już są ściągani na dół by zabrać kolejnego pasażera. Winda meandrowała we wnętrznościach budynku, stopniowo wypluwając kolejne osoby do chwili, gdy pozostało w niej tylko dwoje ludzi. Hermiona uporczywie wpatrywała się we wnętrze swojej torebki, w której szukała bliżej nieokreślonej rzeczy. Wiele by dała by uniknąć spotkania z Ziggy’m Viegrą, przygłupim policjantem, który dosiadł się chwilę temu i właśnie w tej chwili postanowił gapić się na nią wyjątkowo ostentacyjnie. Nie miała ochoty udawać uprzejmej w stosunku do człowieka, który podejrzewał ją o morderstwo.

— Przegapił pan swoje piętro — odezwała się, podkreślając wypowiedź naciśnięciem guzika z symbolem piątego piętra. Twarz Viegry rozjaśniła się rozanielonym uśmiechem, co było niezbyt optymistycznym sygnałem tego, jak bardzo czekał na jej reakcję.

— Prawdę mówiąc, wybierałem się akurat do pani — opowiedział, naciskając przycisk zamykający drzwi.

Jako że w pomieszczeniu nie było akurat nikogo poza nimi, Hermiona pozwoliła sobie na wybuch.

— Na miłość boską, kiedy pan wreszcie zrozumie, że nikt z nas nie ma z tym zabójstwem nic wspólnego?! Jest pan równie głupi, jak niski.

Hermiona nie wierzyła, że naprawdę to powiedziała. Jej zmęczenie musiało być większe niż przypuszczała. Ignorując rozbawiony chichot Viegry, wystrzeliła z windy i przyspieszając jeszcze kroku, podążyła w kierunku drzwi swojego biura. Tak bardzo przeklinała to miejsce, które kumulowało jej interes z miejscowym posterunkiem policji. Otworzyła błyskawicznie drzwi, zamierzając wśliznąć się do środka i zatrzasnąć je przed ciekawskim nosem Ziggy’ego, jednak ten okazał się zbyt szybki. Zdążył wcisnąć się w ślad za nią, po czym opadł na krzesło przed jej biurkiem. Hermiona westchnęła zirytowana i uniosła ostrzegawczo brew. Nie dość, że spotkanie z Zabinim wytrąciło ją z wcześniej wypracowanej równowagi, sprawy z Ronem zaczynały się komplikować, to jeszcze ten pajac nie zamierzał odpuścić.

Viegra nie zwracając uwagi na jej groźne milczenie, zapytał:

— Może napijemy się kawusi?

Hermiona od wczoraj wlała w siebie taką ilość kofeiny, że na samą myśl o kolejnej dawce jej żołądek zareagował bolesnym skurczem. Potrząsnęła nerwowo głową, chcąc wykrztusić z siebie protest, ale głos ją zawiódł. Z zaskoczeniem stwierdziła, że chyba ma migrenę.

 — W takim razie herbaty — ucieszył się Ziggy i podszedł do czajnika elektrycznego, który stał na bocznej szafce. Hermiona była tak zaskoczona bezczelnością mężczyzny, że nawet nie zareagowała. Na blacie przed nią pojawiły się dwie porcelanowe filiżanki, dobrany wzorem imbryk oraz cukiernica i talerzyk z plastrami cytryny.

— Przepraszam za to najście. Ale nie możemy rozczarować ludzi, prawda? Oczekują od nas powodu do plotek. Spytałem więc sam siebie: „dlaczego odmówić im przedstawienia?” Napełnić pani filiżankę? — zapytał grzecznie. — Lubi pani dość mocną herbatę, prawda? Ja również — dodał, nalewając odrobinę naparu na dno naczynia w celu sprawdzenia koloru przed uzupełnieniem naczynia wrzątkiem.

Przez jedną niezwykłą chwilę Hermiona czuła się nawet wzruszona, zarówno jego przeprosinami, jak i zaoferowaniem herbaty. Szczęśliwym zrządzeniem losu niemal natychmiast odzyskała rozum i zmierzyła Viegrę nienawistnym wzrokiem. Wiedziała, że nawiązywał do plotek na jej temat, jakie pojawiły się zaraz po tym, jak prasa zaczęła rozwodzić się o tajemniczym morderstwie w Popielisku.

— Czego pan chce? — odezwała się szorstko, uprzytomniając sobie, że jej dzień i tak jest napięty do ostateczności, bez wliczania trwającej pewnie z godzinę beztroskiej paplaniny z Viegrą. W tym tempie z pewnością kolejny raz nie da rady wyjść do domu przed północą, co da wynik pięciu wieczorów zmarnowanych na pracę w tym tygodniu. — Jeśli chodzi panu o śledztwo, to proszę zabrać swój tyłek z mojego krzesła i zniknąć.

— Odrobina cytryny i jedna płaska łyżeczka cukru? — zapytał drwiąco ignorując jej zdenerwowanie. Ton jego głosu mówił wyraźnie, że doskonale wiedział, jaką herbatę pija Hermiona. Tak dogłębna znajomość jej zwyczajów utwierdziła ją w przekonaniu, że Viegra przygotował się do tej rozmowy. W sumie nie powinno jej dziwić, że zasadę: bądź blisko z przyjaciółmi, a z wrogami jeszcze bliżej, wyznaje nie tylko ona. Jednak wiedza o jej preferencjach dotyczących herbaty była niechybną zapowiedzią nadciągającej katastrofy. Wyciągnęła z torebki paczkę Vogów i walcząc z ochotą sięgnięcia po różdżkę, zapaliła jednego ignorując zmarszczony nos Viegry.

— Nie, śledztwo nie jest tematem naszego dzisiejszego spotkania. Chodzi o sprawę… raczej prywatnej natury.

Hermiona westchnęła i uniosła kąciki ust w niewinnym uśmieszku, poprzedzającym długie i głębokie zaciągnięcie się dymem.

***

Zabini po spotkaniu w parku nie wrócił od razu do Popieliska. Mimo, że miał zapewnioną tam prywatność, nie ufał wścibskiemu nosowi Muriel. Wszystko to co działo się od wczoraj, wprawiło go w niezdrową ciekawość, z którą postanowił walczyć. W drodze powrotnej wstąpił więc na wczesnego drinka, by poukładać sobie wszystko w głowie. Z jednej strony nie mógł się doczekać odtworzenia tego, co Granger mu przekazała, a z drugiej nie mógł zdecydować, czy na pewno chce zaryzykować wszystko co do tej pory osiągnął. Wzruszył ramionami i oblizał wysuszone usta. Z tylnej kieszeni materiałowych spodni powoli wyjął trochę zgniecioną paczkę papierosów i przesunął się nieznacznie, by barman mógł przypalić jednego z nich.

Siedział tak dobrą godzinę, ważąc wszystkie za i przeciw, aż wreszcie postanowił odsłuchać materiały z pendrive’a. Przesiadł się w zaciszny kąt sali i włączył laptop.

„–– Nie umiem tego wytłumaczyć. Widziałam ją już kilkakrotnie. Na początku myślałam, że mam jakieś przywidzenia, jednak teraz jestem właściwie pewna. Pomyśli pani, że ześwirowałam ze starości, ale to nieprawda, choć przyznaję, że był moment, że sama tak myślałam, bo do tej pory nie wierzyłam w duchy. Gabrysia była taką miłą dziewczyną. Cicha, spokojna, bardzo pomocna. Rozumiałyśmy się bez słów. Wie pani, ja wyczekiwałam tych spotkań z nią. Robiła mi zakupy, pomagała ogarnąć dom, który zaczął żyć własnym życiem. Z czasem zbliżyłyśmy się do siebie. Niewiele mówiła, ale wyczuwałam, że ma jakieś problemy w domu. Wie pani, jej mama zmarła jak Gabriela była jeszcze dzieckiem. Wychowywał ją ojciec, ale… nie wiem, wydaje mi się, że im się nie układało. To bardzo zasadniczy człowiek. Wiem, że nie był zadowolony z moich spotkań z Gabrysią. On ma zapędy antysemickie, a jak pani się domyśla, jestem pochodzenia żydowskiego. Dla Gabi nie miało to żadnego znaczenia, zresztą jak dla większości naszych sąsiadów, ale stary Parker jest indywidualistą. Nie, nie jest groźny, to po prostu dziwak. Odkąd pamiętam, chorobliwie strzegł Gabrieli. Nigdy nie pozwalał jej na bywanie w towarzystwie, jak to mówiło się za moich czasów. Gabrysia wyrosła na piękną dziewczynę, ale nigdy nie potrafiła podkreślić swojej urody. A może nie chciała? Wiele razy mówiłam jej, żeby założyła na siebie inne ciuchy, by pomalowała trochę usta, wie pani, żeby była bardziej kobieca. Wielokrotnie zastanawiałam się, kiedy ostatni raz była u fryzjera, albo kiedy kupiła sobie jakąś nową bluzkę. Nie znam okazji, przy których sięgała po szminkę lub zmieniała kolczyki. Jestem przekonana, że jej biustonosze nie posiadały skrawka koronki, a reszta jej bielizny otrzymałaby błogosławieństwo od mniszki z zakonu karmelitanek. Jednak jakieś trzy lata temu Gabrysia się zmieniła. Nie umiem powiedzieć, kiedy zdałam sobie z tego sprawę, ale czasami zachowywała się, jakby była inną osobą. Była bardziej niecierpliwa, niedokładna i… odważna. Oczywiście nadal było jej daleko do wyuzdania, które cechuje wasze pokolenie, jednak zaobserwowałam ogromna zmianę. Tylko bardzo zastanawiał mnie fakt, że te okresy swobody nachodziły i mijały bez wyraźnego powodu. Na początku myślałam, że się zakochała. Wie pani jak to jest, człowiek wtedy traci rozsądek i ciężko było wymagać od niej by nadal opiekowała się dwiema schorowanymi staruszkami, jakimi byłam ja i Helenka, ale obie odrzuciłyśmy te domysły. Jednak jedna rzecz niedługo przed jej śmiercią nas zaniepokoiła. Starsze panie, takie jak ja i Helenka, też mamy swoje tajemnice. Kiedyś byłyśmy serdecznymi przyjaciółkami. Pewnie pani teraz się zastanawia czemu ja to mówię, ale to ważne. Będzie już ze trzydzieści lat, jak pokłóciłyśmy się o jakąś głupotę. Dosyć powiedzieć, że nie znosiłyśmy się i żadna z nas pod groźbą pręgierza, nie przyznałaby się do tego, że zna tą drugą. Więc Gabriela z pewnością nie wiedziała, że my się przyjaźniłyśmy, a nawet jeżeli jej ojciec mógłby pamiętać o tym fakcie, to na pewno nie domyślała się, że się pogodziłyśmy po tylu latach gniewu. W życiu każdego człowieka przychodzi taki czas, że dawne nieporozumienia idą w zapomnienie i my właśnie taki czas przeżywamy. Któregoś razu przy herbatce, rozmawiałyśmy o zmiennym usposobieniu naszej Gabrysi i Helenka powiedziała coś, co mnie zastanowiło. Otóż Gabriela podobno odwiedziła ją trzy dni wcześniej, po południu. Wie pani, to nic dziwnego, bo my się z nią umawiamy o różnych porach, tak jak jej pasuje, ale akurat wtedy to ja prosiłam o wizytę, bo zależało mi na wyniesieniu słoików z przetworami do piwnicy.

–– Rozumiem. I co? Nie przyszła?–– rozległ się głos Granger.

–– Właśnie, że przyszła i to jest dla mnie zagadką. Oczywiście biorę pod uwagę, że Helenie pomyliły się dni, w naszym wieku nie jest to nic niezwykłego, jednak od tej pory starałam się ciągnąc przyjaciółkę za język i wie pani co? To nie była pojedyncza sytuacja!”

Zabini przesunął suwak odtwarzania na początek nagania i raz jeszcze wysłuchał monologu Mery Blumenfeld. Zmarszczył czoło, nie rozumiejąc co właściwie usłyszał. Starsza pani widzi ducha zamordowanej Gabrieli Parker. No dobra, to było dosyć niesamowite, ale znowu nie takie niespotykane. Starsi ludzie mają różne pomysły. Zaniepokoiły go trochę informacje o zbieżności wizyt Parker u swoich podopiecznych, ale przecież nie było dowodu na to, że pani Helenie faktycznie nie przestawiły się daty. Blaise też czasami gubił się, rozmyślając o zeszłym tygodniu, a już dni minionego miesiąca na pewno by nie rozróżnił. W folderze były jeszcze trzy nagrania opatrzone nazwiskami pozostałych osób, jakie w jakiś sposób były łączone ze sprawą. Postanowił odsłuchać plik oznaczony imieniem i nazwiskiem chłopaka zamordowanej dziewczyny.

„ –– Nie wiem czy chce z panią rozmawiać. Wszystko co wiem, powiedziałem już policji –– rozległ się wystraszony głos młodego mężczyzny. Blaise znał go ze zdjęć załączonych do sprawy.

–– Zadam ci tylko kilka niezobowiązujących pytań. Mówiłeś, że z Gabrysią znaliście się od trzech lat i od półtora roku chodziliście ze sobą. Jak się układały wasze relacje?

–– O co właściwie pani pyta?

–– Próbuję ustalić jaka była Gabriela, kiedy spotykała się z panem.

–– Gabi była wspaniała, ale strasznie dziwaczyła. Proszę źle mnie nie zrozumieć, bardzo ją kochałem, ale czasami zachowywała się jak nienormalna. Pierwsze pół roku było bardzo spokojne. Spotykaliśmy się w większości po zajęciach. Ona nigdy nie miała zbyt dużo czasu, bo opiekowała się dwiema starszymi kobietami. Kilkakrotnie sprzeczaliśmy się o to, ale w końcu pogodziłem się z tym, że muszę dzielić się nią z jakimiś babami. Rzadko widywaliśmy się u niej w domu, bo zawsze wtedy była jakaś spięta. Jej ojciec wielokrotnie serdecznie mnie zapraszał, ale Gabriela po takiej wizycie zazwyczaj wymyślała jakieś powody dla których nie mogę jej chwilowo odwiedzać.

–– Spaliście ze sobą? –– rozległ się łagodny głos Hermiony.

–– Słucham?

–– To chyba nie jest skomplikowane pytanie. Czy uprawialiście seks?

–– Nie –– głos chłopaka był wyraźnie niepewny i Zabiniemu zapaliła się czerwona lampka. Jeżeli dobrze pamiętał, to odpowiedź na to pytanie była w raporcie patologa, czemu Granger drążyła temat? Nie czytała raportu? To bardzo wątpliwe.

–– Jesteś pewien? –– zapytała kobieta rozluźnionym tonem.

–– Czy to jest ważne?

–– Ty mi to powiedz. Mogę cię zapewnić z całą mocą, że zabójstwo Gabrieli nie było na tle seksualnym. Innymi słowy nie została wcześniej wykorzystana w jakikolwiek sposób stanowiący podtekst tego rodzaju spraw, więc nie masz co się obawiać, że twoja odpowiedź będzie weryfikowana. Uznaj, że to moja ciekawość, chcę jak najlepiej poznać twoją byłą dziewczynę –– głos Hermiony był hipnotyzujący i Blaise wiedział, że chłopak musi mu ulec.

–– No dobra, zrobiliśmy to dwa czy trzy razy. Ale Gabrysia nigdy nie chciała o tym mówić. Rozumie pani? Gdy następnego dnia chciałem się zapytać jak jej było, to zawsze zbywała temat jakąś głupia odpowiedzią, jakby nie wiedziała o czym mówię. Kompletnie tego nie rozumiałem. Miała chwiejny charakter. Jednego dnia zapewniała, że z miłością chce poczekać aż do ślubu, mówiła, że nie jest gotowa, a dwa dni później rozebrała się przede mną i ujeżdżała tak, że brakowało mi tchu. Kompletna świruska.

–– Rozumiem. Czy Gabi lubiła podróżować? –– Hermiona sprawiała wrażenie, że wie czego szuka w odpowiedziach chłopaka.

–– Tak, nawet bardzo! Pamiętam jak podczas jednego ze spacerów złamała nogę. Paskudna sprawa, trzy miesiące chodziła w gipsie, ale nawet to nie powstrzymało ją przed wyjazdem do Berlina, który zaplanowaliśmy pół roku wcześniej.”

Zabini wyłączył nagranie i postanowił natychmiast skorzystać z telefonu. Niech szlag jasny trafi jego przypuszczenia, musiał dowiedzieć się co tu jest grane. Kręcił się w kółko szukając zabójcy wśród mieszkańców Popieliska jak sugerowały materiały zebrane przez Viegrę, a tymczasem powinien skupić się na bliskich ofiary. Popełnił kardynalny błąd, na który mógł sobie pozwolić jakiś początkujący gryzipiórek, a nie doświadczony detektyw. Postanowił zadzwonić do swojego biura i poprosić o kilka bardziej szczegółowych danych. Po pół godzinie wykręcił ostatni z zaplanowanych numerów i z niecierpliwością oczekiwał na rozmowę.

–– Halo? Halo! Tak, dzień dobry. Rozmawiam z panią Mery Blumenfeld? Tu detektyw Zabini. Czy moglibyśmy się spotkać? Halo? Halo! –– Blaise słuchał pulsującego głośno sygnału, rozlegającego się z drugiej strony połączenia. Zatrzasnął ze złością swój notes i stwierdził, że czas wrócić do Popieliska. Zachowanie osób z którymi próbował się skontaktować, budziło w nim jeszcze większy niepokój. Żaden ze świadków z którymi rozmawiała Hermiona, nie chciał się spotkać prywatnie. Trochę zbyt wiele jak na zbieg okoliczności.

Zebrał swoje rzeczy i machając w podzięce barmanowi, ruszył złapać Granger w pracy. Jeżeli go pamięć nie myliła, to Gabriela Parker, o której czytał w raporcie patologa, nie nosiła na sobie śladów starych złamań i z pewnością umarła będąc dziewicą.