Szach i mat, Kochanie XVIII

Rozdział XVIII

***

 

 

Powitanie Nowego Roku w społeczności czarodziejów nigdy nie było obchodzone zbyt hucznie. Nie dlatego, że magiczni obywatele nie lubili się bawić, ale dlatego, że powodów do świętowania w trakcie roku było tak wiele, że Sylwester nie wyróżniał się niczym szczególnym pośród licznych okazji do balów, przyjęć i prywatek. Oczywiście nikt nie chciał tracić okazji do zrobienia trochę hałasu i obejrzenia zachwycających pokazów sztucznych ogni doktora Filibustera, choć w ostatnich latach imprezy były zdominowane przez wyroby Weasleyów, do których produkty pirotechniczne Filibustera nawet się nie umywały. Fajerwerki z linii Explosive Enterprises były wykupowane na długo przed końcem roku i tylko ci co mieli pełne sakiewki złota oraz byli wystarczająco przewidujący, mogli nimi cieszyć oko. Nic więc dziwnego, że Dudley Dursley, widząc Kometę Kryształowego Zaklęcia, piszczał z zachwytu rozglądając się ukradkiem za osiedlowymi kolegami, na  których mógł teraz zrobić wrażenie. To była niepowtarzalna okazja. On i jego dziewczyna ­– Marietta – nie mogli wyjść z podziwu widząc upominki od Hermiony i Draco. Również Petunia Dursley, uraczona najlepszym miodem pitnym dostępnym na rynku i zajadająca się bajecznymi słodyczami z Miodowego Królestwa, co chwila gratulowała sobie organizacji przyjęcia dla przyjaciół i znajomych swojego siostrzeńca. Sam Harry, wodził po zebranych nadal lekko nieprzytomnym wzrokiem.
 

Miał poczucie, że budzi się z bardzo długiego snu i nie zdaje sobie sprawy ze wszystkiego co działo się w czasie, gdy on spoczywał w objęciach Morfeusza. Pamiętał jak tuż przed świętami Bożego Narodzenia, ocknął się w łóżku. Przez chwilę chłonął odgłosy dochodzące zza jego zamkniętych jeszcze powiek i ze zdziwieniem stwierdził, że są one jakby odgłosami dawno minionej przeszłości. Słyszał skrzeczący lekko głos ciotki Petuni i gburowaty ton Dudleya, wyraźnie z czegoś niezadowolonego. Uchylił powoli powieki i natychmiast je zamknął. Ten sufit poznałby wszędzie; tkwiła na nim ogromna plama atramentu zmieniającego kolor. Napłynęły do niego wspomnienia awantury jaka na niego czekała, gdy tylko ciotka Petunia ją zobaczyła. Tylko fakt, że nie dał się już wtedy zastraszać wymyślnymi karami, sprawił iż był w stanie spokojnie znosić krzyki i groźby jakimi obdarzyła go siostra jego matki. Myśląc z przerażeniem o tym co się dzieje, postanowił otworzyć oczy. Przed nim ukazał się widok jego starego pokoju. W oknie, przez które wdzierał się teraz blask popołudniowego słońca, nie było już kraty, którą wuj Vernon przymocował gdy Harry był na drugim roku w Hogwarcie. Rozglądając się ostrożnie, stwierdził, że w jego dawnym pokoju panuje harmider jakiego nie spodziewałby się po pomieszczeniu w domu państwa Dursley. Na parapecie stała stara klatka Hedwigi, z drzwiczkami wypadniętymi z zawiasów i zaschniętymi odchodami na metalowym dnie. Pod oknem znalazł swoje miejsce otwarty kufer w którym walały się najwidoczniej jego dawne, szkolne przybory, które zostawił udając się na wyprawę w poszukiwaniu horkruksów. Jedyne co się nie zgadzało z jego wspomnieniami, to fakt, że brakuje popsutych gadżetów jego kuzyna. To ostatecznie przekonało go, że jego życie od czasu odpuszczenia Privet Drive nie było tylko snem, a on sam nie tkwi u Dursleyów w czasie kolejnych wakacji.  Ale co w takim razie tu robił? Wstał ostrożnie z łóżka, rozglądając się za ukrytą kamerą. Tak, to musiał być jakiś żart, wysmażony przez Dursleyów. Może go tu przetrzymują aby nie mógł wrócić do czarodziejskiego świata? Rozejrzał się w poszukiwaniu różdżki i z przerażeniem stwierdził, że nigdzie jej nie ma. Postanowił przejrzeć zawartość skrytki pod obluzowaną deską podłogi oraz szkolnego kufra. Wyjął plik starych, pożółkłych już listów, rozwinął je i zaczął czytać zagłębiając się w odmętach tego co dawno minęło. Gdy tak siedział zatopiony we wspomnieniach, drzwi jego pokoju otworzyły się delikatnie, a w nich stanął Dudley. 

 

– Harry? – zapytał wytrzeszczając oczy. – Stary, ale mnie nastraszyłeś. Myślałam, że to jakiś skrzat czy ktoś – roześmiał się lekko zażenowany. Harry przez chwilę nie mógł zrozumieć co się dzieje i o czym Wielki De tak właściwie mówi. Gdy dotarł do niego sens słów, jego oczy zrobiły się okrągłe ze zdziwienia i nim zdążył się zastanowić nad tym co chce powiedzieć, wypalił:

– Skąd wiesz o skrzatach?

 

– No przecież jednego było dane mi poznać, a z tego co pamiętam, to przyjaźniłeś się też z jakimś Kredkiem czy jakoś tak.

 

– Skąd TY wiesz o Zgredku? – zapytał ponownie Harry, rozumiejąc jeszcze mniej niż na początku.

 

– Od Rona. Opowiadał mi jak… Zgredek? Tak? – widząc jak Potter kiwa głową, kontynuował. – Jak Zgredek cieszył się ze starych skarpetek ojca. Musiał być naprawdę zdesperowany.

 

– Zaraz, jak to od Rona, przecież wy się nie znacie.

 

– Fakt, może nie przyjaźnimy się jak ty i on, ale owszem, znamy i nawet lubimy. Harry, obawiam się, że masz dużo do nadrobienia.

 

 

I Harry nadrabiał. Nadrabiał swoją przeszłość otoczony czułą opieką Dursleyów, których nigdy nie podejrzewał o takie pokłady zrozumienia i z początku w ogóle im nie ufał. Ron odwiedzał go w każdej wolnej chwili, siedząc potem do późna i opowiadając o wszystkim, o czym Harry nie pamiętał lub pamiętać nie chciał. Tomas, którego Harry przypominał sobie jak przez mgłę, starał mu się wyjaśniać co działo się z jego psychiką, jednocześnie zapewniając, że Potter nie musi już nikogo ratować, nie jest też konieczne, żeby wracał do swojej byłej pracy i zawodu Aurora. Może zacząć żyć na nowo, tak jak sam tego chce, bez spełniania oczekiwań ze strony społeczeństwa. Harry’emu ciężko było odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Powoli napływały do niego wspomnienia; zdawał sobie sprawę z tego jak się czuł, jak bardzo chciał się wycofać, przestać rozwiązywać zagadki, walczyć, zabijać. Cieszył się, że teraz nikt go do tego nie zmusza, ale miał poczucie, że czegoś mu brakuje. Czegoś ważnego.
 

Stał teraz patrząc lekko nieprzytomnym wzrokiem na Hermionę i Draco, którzy odwiedzili go w noc sylwestrową. Salon Dursleyów został przyozdobiony wiecznie trwałymi soplami lodu, bajecznymi świecidełkami i gałązkami ostrokrzewu. W rogu pokoju stała prawdziwa jodła na której znalazły się świąteczne ozdoby, których Harry nigdy wcześniej nie widział. Nad kominkiem nadal wisiały, teraz już puste, świąteczne skarpety. Harry w tym roku, po raz pierwszy dostał od Dursleyów prawdziwy prezent bożonarodzeniowy – szkatułkę pełną zdjęć z jego dzieciństwa (zwykle robionych z ukrycia, bo nie miał do tej pory o nich pojęcia) oraz elegancką koszulę. Ciotka Petunia zachowywała się tak, jakby w ogóle nie przeszkadzał jej fakt nieobecności wuja Vernona i Harry zaczął podejrzewać, że ktoś majstrował w jej pamięci. Wiedział, że wuj wyjechał w daleką i długą delegację, mającą mu przynieść bajońskie sumy na koncie, jednak zawsze wydawało mu się, że Petunia Dursley jest bardzo z mężem związana i będzie tęsknić. Nie wyglądało na to, biorąc pod uwagę jej obecne zachowanie. Świetnie się odnajdowała w rzeczywistości w której brak było Vernona, za to jej dom, oprócz syna i jego dziewczyny, wypełniali po brzegi czarodzieje. Właśnie prowadziła jakąś niezwykle interesującą rozmowę z Hermioną, gdy do salonu wszedł Tomas. Harry zauważył to w ciągu ułamka sekundy; Draco natychmiast oderwał wzrok od Rona który teraz opowiadał mu jakiś dowcip o goblinach i spojrzał dziwnie rozradowanym wzrokiem na wchodzącego mężczyznę. Równocześnie Hermiona spojrzała w stronę Draco i w jej oczach błysnęło coś, czego nigdy Harry w nich nie widział. Wrażenie trwało mniej niż mrugnięcie powieką, ale dało powód do zastanowienia. Tomas, zdający się nic nie zauważać, zbliżył się do Harry’ego, który teraz czuł się bardziej zagubiony niż w ostatnich dniach.

 

– Jak się dziś czujesz? – zapytał z troską mężczyzna, na co Draco zachłysnął się kremowym piwem, które właśnie wziął do ust. Harry spojrzał zdezorientowany najpierw na Draco, a potem na Tomasa i nie chcąc być niedyskretnym, postanowił nie komentować sceny jaka przed nim się rozegrała. Być może jego zasnuty mgłą mózg, odbierał mylnie sygnały wysyłane przez innych ludzi.

 

– Z każdym dniem coraz lepiej – zwrócił się do Tomasa. – Myśli mi się dużo sprawniej i nie ukrywam, że dobrze jest mieć świadomość, że, choć trochę późno, odnalazło się swoją rodzinę. Może stwierdzenie „odnalazło” nie jest najszczęśliwsze w obecnej sytuacji, ale tak to odczuwam. Ciotka i Dudley okazują mi dużo serca i widzę, że żałują tego co było. Petunia dużo opowiada mi o mojej mamie. Wiesz, że dopiero teraz zdałem sobie sprawę jak mało wiem o swoich rodzicach? W przeszłości byłem tak bardzo zaabsorbowany zbawianiem świata, że nie znalazłem czasu na rozmowę o nich z Syriuszem czy Lupinem. A kto ich lepiej znał niż oni?

 

– Wiem, że Black był twoim ojcem chrzestnym, – powiedział Tomas w roztargnieniu przyglądając się Hermionie, która śmiała się perliście  słysząc coś co opowiadała właśnie Petunia Dursley – ale kim był Lupin?

 

– Remus był serdecznym przyjacielem mojego ojca. We czterech tworzyli znanych w tamtych czasach huncwotów. Mój ojciec nazywany Rogaczem, Syriusz jako Łapa, Remus–Lunatyk i Glizdogon, czyli Peter Pettigrew, który ostatecznie zdradził moich rodziców i przyczynił się do ich śmierci.

 

– Przepraszam, nie chciałem wywoływać przykrych wspomnień – Tomas wyglądał na wyraźnie zmieszanego.

 

– Nie szkodzi. To mi nawet pomaga jak o nich mówię. Często rozmawiam z ciotką na ich temat. Ona jest ciekawa faktów jakie znam, a ja tych o których wie ciotka. Wiesz, że moja mama ciągle do niej pisała? Nawet po ślubie. Ciocia przyznawała się do co dziesiątego listu, resztę trzymała głęboko zamkniętą, tak żeby wuj Vernon nie domyślił się prawdy. Czasami nawet odpisywała. Mówi, że była wtedy raczej koszmarna, ale w tej korespondencji musiało być coś, co mimo wszystko dawało nadzieję mojej mamie.

 

– Twoja ciocia wyraźnie się zmieniła. To chyba dobrze?

 

– Tak. Jej zmiana jest zaskakująca, ale tak myślę, że ciotka zawsze taka była, tylko żal jaki rozdzielił obie siostry ją trochę przerósł. Związek z wujem, też nie ułatwiał jej zadania i chęć zadowolenia go oraz dostosowania do standardów jakie wyznawał Dursley, sprawiła, że ciotka zapomniała kim jest naprawdę. Sama wspomina, że od zawsze była bardzo zazdrosna o moją mamę. Wiesz, Lily umiała rzeczy, których Petunia, choć starsza, nie potrafiła. Gdy moja mama dostała list z Hogwartu w którym wyjaśniła się jej odmienność, ciotka czuła się poszkodowana. Moi dziadkowie nie pomagali zachwycając się osiągnięciami młodszej córki, a o starszej całkowicie zapominając.

 

– Och, jakie to częste. Myślisz, że to usprawiedliwia postępowanie twojego wujostwa?

 

– Och nie! Wcale – wykrzyknął Harry, ale zaraz obniżył ton, bo nie chciał aby wszyscy przysłuchiwali się jego rozmowie z Tomasem. – Jestem im wdzięczny, że mnie wychowali. Zawsze byłem, choć było mi tu źle. Gdy skończyłem jedenaście lat, moje życie się bardzo zmieniło. Zresztą jak każdemu dzieciakowi, który z jakichś względów nie wiedział, że jest czarodziejem. Privet Drive jednak zawsze był stałym punktem mojego życia, nawet wtedy gdy wpadałem tu tylko na kilka tygodni. Nie wiem czy ciotka zdawała sobie z tego sprawę, choć Dumbledore oczywiście wyjaśnił jej o co z grubsza chodzi, że pozwalając mi tu mieszkać, dawała mi czas na przygotowanie się do walki z Voldemortem. Sama twierdzi, że ostatecznie zrozumiała to wtedy, gdy Dedalus Diggle zostawił ich wiele kilometrów od domu i zapewnił, że przyjdzie czas, kiedy będą mogli tu wrócić. Cały rok żyli w ukryciu, a ciotka musiała znosić pomstowanie swojego męża, który nie rozumiał, iż niezależnie od tego, że są moimi krewnymi, to i tak znaleźli by się w niebezpieczeństwie. To wtedy zrozumiała, co musiała przeżywać jej siostra i do jakiego świata tak naprawdę należała. Twierdzi, że oboje z Dudleyem byli mi wdzięczni za to, co zrobiłem; że zadbałem również o ich bezpieczeństwo. To Dudley jako pierwszy, zaczął interesować się moją przeszłością i z czasem odważył się do mnie odezwać. Teraz się z tego cieszę, wiem, że jest mu łatwiej wiedząc, że spłacił wreszcie swój dług wdzięczności.

 

– Dudley, choć może niezbyt błyskotliwy, ma chyba dobre serce, tak przynajmniej wnioskuję z obserwacji jego i Marietty.

 

– Masz rację, wydają się szczęśliwi. Niestety nie można chyba tego powiedzieć o Malfoyach. Ty wiesz co się z nimi dzieje, uczestniczysz w tym, prawda?

 

Tomas zmieszał się lekko, nie wiedząc ile może powiedzieć. Widząc to Harry, powiedział:

 

– Nic nie mów, to widać. Mam tylko nadzieję, że wszyscy wyjdziecie z tej relacji obronną ręką. Nie chcę żeby Hermiona cierpiała, nie zasługuje na to. Choć mój mózg nie pracuje jeszcze tak jak powinien, to widzę w jej wzroku coś, czego nie powinno tam być. Uważajcie na nią, to może być niebezpieczne.

 

Tomas popatrzył uważnym wzrokiem na dwójkę jego przyjaciół. Tak, też zauważył to o czym mówił Harry, wzrok Hermiony się zmienił i wcale mu się to nie podobało.

***
 

Gdy w połowie stycznia śnieg  rozpadał się na dobre, tworząc malownicze zaspy, młodzi państwo Malfoy zostali zaproszeni na przyjęcie do Lucjusza i Narcyzy. Rodzice Draco chcieli się pochwalić „swoimi dziećmi” jak się wyrażali w kręgach znajomych i rozgonić plotki jakie ostatnio znowu zaczęły wypełzać z ciemnych kątów pamięci ich przyjaciół. Draco na dobre odłożył kule więc nic nie stało na przeszkodzie ku temu, by się trochę zabawić. Hermiona miała mieszane uczucia, wiedząc, że wśród gości znowu znajdzie się również Tomas, który swoimi zasługami skutecznie wkupił się w kręgi lokalnej socjety. Nie miała ochoty udawać przed wszystkimi doskonałego humoru, ale gdy Draco zaczął się wyraźnie wahać, zaczęła zdecydowanie nalegać wbrew własnym obawom.

 

– Musisz wreszcie wyjść do ludzi – przekonywała. – Kręcisz się tylko w domu lub po zaśnieżonych ogrodach, widując jedynie nudne twarze domowników, chyba że ktoś nas przypadkiem odwiedzi, ale odkąd Harry znalazł się u Dursleyów, nawet Ron zagląda tu rzadko. Przyznaj, że potrzeba ci rozmowy z osobami czującymi podobnie jak ty...

 

To chyba nie było szczęśliwe wyrażenie, pomyślała Hermiona gryząc się w język. On jednak udał, że niczego nie zauważył, choć całym sercem zgadzał się z tym co powiedziała. Odwiedzał ich tylko Ron i Tomas co sprawiało, że Draco stawał się zamknięty w sobie i drażliwy.

 

– Jesteś za dobra dla mnie, kochanie – powiedział z uśmiechem, choć widział jak Hermiona krzywi się na czułe określenie jej osoby. Tak bardzo się zmieniła. W głowie ukształtował mu się pewien pomysł. – No więc dobrze, pójdziemy. Bardziej jednak ze względu na ciebie niż na mnie. Tyle się namęczyłaś tej zimy. Będziesz mogła wreszcie włożyć swoją najpiękniejszą suknię i po raz pierwszy rodowe klejnoty. Mam też dla ciebie mały prezent, myślę, że ci się spodoba – dodał, przekonany, że choć na chwilę poprawi jej humor. Jeżeli Hermiona będzie w dobrym nastroju, to może i on będzie w stanie uporządkować wreszcie myśli i emocje jakie wypełniają go w ostatnim czasie.

 

– Prezent? Ale z jakiej okazji? – Gryfonka zerkała na niego nieufnie, jakby spodziewała się, że roześmieje jej się szyderczo w twarz. Widział popłoch w jej oczach i bardzo go to zabolało, ale również zastanowiło. Musiał coś robić nie tak, ale choć całą siłą woli, próbował sobie przypomnieć cóż to mogło być, nie był w stanie zlokalizować powodu dla którego Hermiona mogłaby czuć to, co czaiło się w jej wzroku.

 

– Och, bez okazji. Chociaż nie, za miesiąc  mamy walentynki. Wiem, że nie uznajesz tego święta, ale powiedzmy, że o tym zapomniałem i trochę się pospieszyłem z prezentem. – Draco z łobuzerskim uśmiechem na ustach, machnął krótko różdżką i na jego wyciągniętej dłoni zmaterializowała się hebanowa kasetka. Wiedział, że wymówka jest szyta grubymi nićmi, ale nic innego nie przychodziło mu teraz do głowy; urodziny miała we wrześniu, imieniny na koniec maja. Najbliżej była ich rocznica ślubu, ale oczywiście pomyślał o tym za późno, żeby ugryźć się w język. Jednak poskutkowało; zaintrygowana Hermiona podeszła bliżej, ale nim zdążyła otworzyć usta w zachwycie, Draco zaczął prezentację:

 

– Clive Christian No.1, limitowana edycja. Wykonano tylko dziesięć takich flaszeczek, z których do dzisiaj zakupione zostały trzy sztuki. Pomyślałem, że chciałabyś mieć czwartą, na specjalne okazje.

 

Hermiona stała oniemiała. Wiedziała, że ten flakonik zawierający pięćset mililitrów perfum wart jest jej sześcioletnich zarobków w Ministerstwie; ludzie za takie kwoty kupują wymarzone domy. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że w tym przypadku o kosmicznie wysokiej cenie perfum przesądza nie ich zapach, a ekskluzywny wygląd. Czytała w kolorowej prasie, że flakonik który leżał teraz na wyciągnięcie jej ręki, wykonano z francuskiego kryształu Baccarat, a dodający mu iście królewskiego splendoru pięciokaratowy diament osadzony jest na „kołnierzyku” z osiemnastokaratowego złota. Samo to, że Draco uznał za wartościowy jakiś mugolski wyrób, świadczył o jego ekskluzywnym pochodzeniu. Nie mogła uwierzyć, że ten drogocenny pojemniczek spoczywający w hebanowej kasetce wyściełanej aksamitem, zdobionej złotem i platyną, którą z uśmiechem trzymał przed nią jej mąż, należy tylko do niej.

 

– Ja nie mogę tego przyjąć – wykrztusiła wyraźnie zażenowana i onieśmielona.

 

– Ale oczywiście, że możesz. Zasługujesz na to i wiele, wiele więcej – podszedł do niej i odkładając drogocenny prezent na stolik od kawy, przyciągnął ją do siebie. – Chciałbym żebyś wiedziała, że jesteś najlepszą rzeczą jaka mogła mnie spotkać. Winny ci jestem dozgonną wdzięczność i oddanie. Chciałbym ci wynagrodzić te wszystkie łzy, jakie przeze mnie wylałaś. Powiedz tylko co powinienem zrobić?

 

Hermiona przełknęła łzy wzruszenia, jakie napłynęły jej do oczu. Och, ona wiedziała jaką nagrodę przyjęłaby z otwartymi ramionami, jednak tego nie mogła od niego żądać. Dzielnie zniosła jego wzrok wpatrzony badawczo w jej źrenice i żałowała, że w tak pięknym momencie nie mogła być szczera.

 

– Mam wszystko czego potrzebuję. Naprawdę – dodała widząc lekki cień przemykający po jego twarzy. – Dziękuję ci za prezent, nie spodziewałam się.

 

– Cieszę się, że sprawiłem ci niespodziankę. Wiesz? Mam wrażenie, że teraz wszystko się zmieni. To co robimy z tym przyjęciem? Masz jakiś plan?

 

 

Tydzień później Hermiona czuła się dosłownie jak królowa, gdy lekko wsparta na ramieniu Draco wchodziła do rezydencji teściów. Kamerdyner głośno zaanonsował ich przybycie. Szli wolno, więc nie bardzo było widać, że Draco pociąga nogą, ona zaś rozkoszowała się tym, że wszyscy na nią patrzą. Delikatny zapach wanilii pomieszanej z jaśminową nutą przyprawioną odrobiną limonki i białej brzoskwini odurzał jej zmysły na tyle skutecznie, że wszystkie troski przestały się chwilowo liczyć.

 

Była piękna tego wieczoru, piękniejsza, niż zdawała sobie z tego sprawę. Jej czekoladowe  oczy błyszczały szczęściem. Zawsze wspaniała cera Hermiony wydawała się jeszcze delikatniejsza w zestawieniu z suknią, której czarny stan odcięty od ciemnoniebieskiej spódnicy dyskretnymi srebrnymi ozdobami w formie paska, idealnie komponował się z wysadzaną szafirami kolią.

 

Draco jeszcze się nie otrząsnął z wrażenia, jakiego doznał, gdy ukazała mu się w domu, w Malfoy Manor. Najchętniej nie pokazywał by jej światu, tylko cieszył się jej widokiem w samotności. Gdy zdał sobie sprawę ze swoich myśli, z zawstydzeniem stwierdził, że pojawiły się w jego głowie nie po raz pierwszy, tylko jego zaborczość widocznie nie została zauważona przez Hermionę co pokrywał niezamierzoną irytacją. Postanowił nad tym popracować.
 

Młoda pani Malfoy miała wielkie powodzenie. Jej mąż, oczywiście, nie tańczył, ale pozwalał, choć w duchu bardzo niechętnie, jej bawić się ze wszystkimi kawalerami, którzy dwornie o to prosili. Po każdym tańcu wracała do niego z coraz bardziej błyszczącymi oczyma i płonącymi policzkami.

 

W czasie gdy Hermiona nadrabiała zaległości towarzyskie, Draco rozmawiał ze swymi dawnymi przyjaciółmi. Kilku miało, podobnie jak on, skłonności do mężczyzn. I teraz jeden z nich, w tym samym co Draco wieku, odciągnął go na bok.

 

– No i jak, Malfoy? – zapytał poufale. – Znalazłeś sobie może ostatnio jakiegoś nowego przyjaciela?

 

Draco wodził wzrokiem za Hermioną, która tańczyła powolną, elegancką pawanę z Tomasem.

 

– Nie – odparł krótko, zazdrośnie przypatrując się parze.

 

– Nie? – zdziwił się przyjaciel, przyglądając obojętnie sosnowym gałązkom ułożonym w miedzianej wazie. – No tak, byłeś przecież tak długo przykuty do łóżka. Odwiedź mnie w najbliższym czasie, dobrze?

 

Draco poczuł lekki dreszcz obrzydzenia. Z premedytacją udał, że źle zrozumiał zaproszenie.

 

– Dziękuję. Przyjedziemy bardzo chętnie.

 

Mężczyzna najmniejszym nawet grymasem nie dał poznać, jakie to na nim zrobiło wrażenie.

 

Przyjęcie miało trwać długo w noc, lecz Hermiona nie chciała zanadto męczyć Draco, wobec czego wyszli zaraz po tym jak Lucjusz, wspierany przez Narcyzę i kamerdynera, kołysząc się niczym okręt podczas sztormu, opuścił zebranych.
 

W samochodzie, którym podjechał Albert Draco milczał. Hermiona natomiast śmiała się ożywiona i szczebiotała przez całą drogę. Mówiła o balu, o pięknych strojach, o dekoracjach. Zachowywała się zupełnie inaczej niż na co dzień.
 

Kiedy w domu pomagał jej zdjąć aksamitną pelerynę, zapytał:

 

– Jak ci się dziś rozmawiało z Tomasem?

 

– Z kim?
 

– No proszę cię, a z kim tańczyłaś dziś bez przerwy?

 

– Czy ja tańczyłam z kimś szczególnie często? No może faktycznie z Tomasem zatańczyłam dwa czy trzy kawałki więcej, ale to dlatego, że jest naszym przyjacielem. Wiesz, on zachowywał się dziś z pewną przesadą, ale w takich sytuacjach wszyscy po trosze tacy są.

 

– Tak – zgodził się Draco sucho.

 

Podano im jeszcze coś lekkiego do picia, lecz Draco przez cały czas przyglądał jej się w roztargnieniu, jakby się nad czymś zastanawiając. Wyglądał jakby chciał odgonić od siebie pewną natrętną muchę, która uwzięła się zasiąść na jego arystokratycznym nosie.

 

Następnego dnia zachowywał się tak samo. I następnego...

 

Piątego dnia wieczorem nagle wybuchnął:

 

– Czy ty nadal czujesz sympatię do niego? Do Tomasa?

 

Hermiona zaczęła szukać w pamięci czegoś, co mogłoby dać początek takim przypuszczeniom.

 

– Tomas jest bardzo miły. Jak wszyscy nasi znajomi zresztą.

 

Draco stał i stukał złamanym gęsim piórem w blat stołu. Dopiero co było całe, pomyślała Hermiona. Co się z nim właściwie dzieje? Przeniknął ją dreszcz lęku. Tomas? Nie, nie teraz! Tego by nie zniosła! Przecież ostatnio było lepiej. Jej nadzieja pękła jak bańka mydlana. Natomiast to, co Draco powiedział w następnej chwili, całkiem ją zmroziło.

 

– Słuchaj – rzekł powoli – czy ty nie czujesz się tutaj samotna? Nie myślałaś o powrocie do pracy?

 

– Czy kiedykolwiek dałam coś takiego do zrozumienia? – odparła spokojnie, lecz pytania męża sprawiło jej ból. Było oczywiste, że chce się jej pozbyć.

 

– Nie, ale... Jesteś młodą, lecz dojrzałą kobietą. Byłoby rzeczą naturalną, gdybyś...

 

Hermiona długo milczała. Czuła się martwa w środku, ale nie chciała mu zanadto ułatwiać.

 

– Chcesz, żebym się wyprowadziła? Czy to o Tomasie myślisz?

 

Draco wpatrywał się w nią uważnie.

 

– Czy co?

 

– Co to jest za odpowiedź w takiej sytuacji? Dobrze, wobec tego wprost: chciałbyś mieć tutaj Tomasa zamiast mnie?

 

Draco wyglądał na ogromnie zaskoczonego.

 

– Na Merlina! Nie! – krzyknął i wyszedł z pokoju tak szybko, jak mu na to pozwalała jego chora noga.

 

To dziwne zamyślenie jednak trwało. Dni mijały, a on wciąż spoglądał na nią badawczo...